zondag 30 oktober 2016

Tenerife, deel 1

Eerlijk is eerlijk, we hadden een beetje een dubbel gevoel bij het verlaten van Lanzarote. We hadden het er enorm naar ons zin en genoten van het mooie eiland. Tenerife zou vast ook mooi zijn, maar we moesten naar het zuiden, en dat is één groot toeristenoord, met, volgens de cruisers-sites en de Pilot, overvolle havens. Maar... We kregen bezoek! Dana, Maarten, Mats, Sepp en Imre hadden een herfstvakantie in Zuid-Tenerife geboekt. En dát weerzien konden we niet zomaar laten lopen natuurlijk.

We waren er in de afgelopen weken achter gekomen dat het nog lang niet makkelijk is om een plekje in een haven aan de zuidkust van Tenerife te bemachtigen. Grotendeels worden ze bezet door charterboten die dagelijks drommen toeristen meenemen op zoek naar dolfijnen. Daarnaast is de ARC een probleem: begin november vertrekken er 300 boten vanaf Las Palmas op Gran Canaria naar de Carieb, en de boten die normaal in die haven liggen moeten dus allemaal ergens anders naartoe. Afijn, wat mailcontact met verschillende havens, en het inschakelen van de Grutte Grize die al op Tenerife was, leverde uiteindelijk een plekje op.

De tocht van Lanzarote naar Tenerife was prachtig, hoewel we wel wat rondjes moesten draaien: de genua wilde alleen in- en uitrollen als er flink wind in stond onder een goede hoek, dus moesten we voor dat doel af en toe over de andere boeg gaan varen. Dingetje voor de kluslijst. De nacht was spectaculair met duizenden sterren, planeten en een opkomende maan. 's Ochtends vroeg werden we vergezeld door een flinke school dolfijnen die net zo'n lol hadden als wij terwijl ze om de boeg heen en weer sprongen. We lieten de jongens voor het eerst ook op de boeg meekijken, ze vonden het schitterend!
Adios, Arrecife! Bij aankomst stonden deze paardjes met hun voeten in het water.





Punta Roja, Tenerife

Dolfijnen!




De aankomst in Las Galletas was een belevenis op zich, het is een haven waar je op z'n Grieks aanlegt: met twee landvasten aan de steiger en aan de andere kant met een mooringlijn. Dingetje hier is dat ze ook vingerpieren hebben gemaakt, ongetwijfeld om het ons makkelijker te maken. Alleen hebben ze die dingen veel te smal gemaakt. Wij hebben in deze regionen een kleine boot. Relatief breed, maar de meeste boten zijn een stuk langer en ook breder. Er werden twee pogingen gedaan om ons naast een andere boot te leggen, eerst naast de Grutte Grize. Zou gezellig zijn geweest, maar dat paste niet. De tweede poging ook niet, dus toen moesten we maar aan de steiger zonder vingerpieren, voor boten van 15 meter. We wurmden ons tussen twee joekels, paste precies en we lagen heerlijk klem.

De volgende dag kwamen onze vrienden ons opzoeken in de haven. Voor Jasper en Julian voor het eerst sinds vertrek dat ze weer leeftijdsgenootjes zagen. En voor ons een heerlijk alternatief voor het weekend Efteling dat we normaal in deze tijd van het jaar plannen. Dus, het was het waard! We genoten de volgende dagen van het zwembad in hun hotel en namen ze mee voor een boottripje naar El Puertito, een baai waar zeeschildpadden leven en waar je prachtig zou moeten kunnen snorkelen. Helaas was het zicht wat minder door de zuidelijke wind (uitzonderlijk hier, normaal staat er altijd wind uit het noorden), alleen Maarten heeft er eentje gezien. Maar de zee was superkalm, het weer heerlijk en omdat ik van tevoren goed had uitgezocht waar de charterboten gingen varen om dolfijnen te spotten wisten we precies waar we moesten zijn voor dat doel. Een dik half uur dobberden we tussen de tuimelaars, wat prachtige plaatjes opleverde, geschoten door Maarten. Na deze heerlijke dag aten we een wat aangebrande mixed fish grill terwijl de jongens stenen verzamelden op het lavastrand. Het leven is prima zo!

















Downside was dat we nu aan de steiger voor kleinere boten moesten, er was inmiddels plek. Maar dat was dichter bij de zee, en we deinden enorm. Bijna alsof we in een woelige baai voor anker lagen. Nou ja, dat geschommel slaapt in elk geval lekker.

We huurden een auto en bezochten de bijna 4 km hoge vulkaan, El Teide. Het was prachtig, maar achteraf zouden we niet nog eens 81 euro spenderen aan de gondeltocht de laatste 1300m naar boven. Een klein stukje verderop waren prachtige lavarotsen te beklimmen, met mooi uitzicht op de vulkaantop. Helemaal gratis. Eigenlijk genoten we daar nog veel meer van. Nu we toch een auto hadden maakten er weer een roadtripje van, de volgende dag reden we langs de spectaculaire noordkust richting Santa Cruz, de hoofdstad. Helaas zagen we al snel de wolken overtrekken en begon het te regenen. Michel en ik smeedden plannen om de jongens te verrassen, en reden Puerto de la Cruz in op zoek naar de McDonalds. Vanuit de parkeergarage nog een minuut of 10 lopen. Verwend als we waren, hadden we er compleet niet aan gedacht om jassen (waar zijn die eigenlijk?) of een paraplu (idem) mee te nemen. Doorweekt, maar dolgelukkig stortten de jonge heren zich op hun Happy Meal. Zich niet storend aan het feit dat hun cadeautje een Spaanstalig boekje was. We reden verder, maar het zicht was belabberd, dus we besloten snel weer zuidwaarts te gaan. Onderweg stopten we wel nog even om eens goed te bekijken hoe bananen nu eigenlijk groeien. Het is ook niet iets wat wij dagelijks zien, maar heerlijk om de verwondering van de twee kleine mannen mee te maken.





Enorme vulkaankrater



Bijna helemaal boven!



Klauteren op de vulkaan.








De aanzienlijk groenere noordwestkant van het eiland






Het was alweer de laatste dag van het bezoek, dus we reden naar hun hotel om nog wat tijd samen door te kunnen brengen. We aten heerlijk bij een restaurant dat van alle markten thuis was (van entrecote tot tapas tot kindermenu's die goed in de smaak vielen) aan een pleintje met een speeltuin. Binnen, want op het terras waaiden we haast weg! Nadat we alle overgebleven proviand meegekregen hadden namen we voor weer heel lang afscheid. Weer terug op de boot was Jasper wel even echt heel verdrietig dat hij zijn vriendje weer zo lang moest missen. Gelukkig duurt kinderverdriet nooit zo lang.




Na een dagje lekker niks doen, waar we stiekem wel weer even aan toe waren, vertrokken we naar het prachtige en relaxte La Gomera. Maar daarover later meer!

Over de wereldreis van een ereader

Toen we een eindje Zagora uit waren, u weet wellicht nog wel, de plaats waarvandaan we onze kamelentrip maakten, voor de zeven uur durende autorit naar Agadir, kreeg ik een sms: gemiste oproep, geen voicemail achtergelaten. Marokkaans nummer. Mijn eerste ingeving was: 'het hotel. We zijn iets vergeten.' Maar inmiddels waren we zo'n anderhalf uur op pad, dus terugrijden was alleen een optie als het echt iets waardevols was, en de tablets waren in gebruik op de achterbank, alle telefoons binnen handbereik, Michel wist redelijk zeker dat hij de knuffels van de jongens had gepakt. Dus we lieten het maar. Bellen van een Nederlandse mobiel uit Marokko naar Marokko is schreeuwend duur, dus, nou ja, het zou maar.

Later die dag werd ik nog eens gebeld maar was ik net te laat. Ik liet het wederom maar.

Terug op de boot pakten we de spullen uit, en begon het te dagen. Ik vond het lege hoesje van mijn ereader... Maar misschien zat hij nog ergens los in een tas? Ik googelde het nummer en ontdekte dat het van de Marokkaanse partnerorganisatie van ons reisbureau was... Het was al laat, dus ik liet het maar...

Maar toen ik 's avonds laat in bed lag bedacht ik dat we nog belminuten hadden op onze Marokkaanse simkaart, dus de volgende ochtend waagde ik een telefoontje. Uiterst vriendelijk, er was inderdaad iets gevonden: "a toy for your kids, something they need to sleep." Raadselen! We checkten nogmaals de knuffels en doekjes, maar die waren compleet. Dus ik belde het hotel, want nu wilde ik het weten! De uiterst vriendelijke mevrouw ('we called the travel agency just a few minutes after you left') had ook geen idee wat het was, maar ze zou me haar mobiele nummer geven en dan kon ze een foto sturen via whatsapp. Twee cijfers voor het einde was het beltegoed op... Gelukkig belde ze gelijk terug. Ze appte een foto en inderdaad, mijn ereader. Shit. We zouden nog diezelfde dag vertrekken richting de Canarische eilanden. Leg dat maar eens via whatsapp uit aan iemand in het diepe binnenland van Marokko, die net genoeg Engels spreekt. Daar begon ik dus maar niet aan, en ik vroeg haar of ze hem kon opsturen naar Nederland. We kregen immers nog bezoek, dus transport van Nederland naar Tsuru moest mogelijk zijn. Mijn Marokkaanse telefoon ging. Nee, dat kon niet, legde ze uit. Te onbetrouwbaar en te duur. Maar ze zou hem wel aan andere Nederlandse gasten mee kunnen geven zodat die hem naar mij op konden sturen. Het leek de enige optie, en mijn broer zou pas over 3,5 week komen, met nog een herfstvakantie ertussen, dus vast veel Nederlandse gasten. Ik gaf het adres van mijn ouders door. Op hoop van zegen!

Na een week of twee werd ik gebeld. Een buitenlands nummer, maar ik wist niet direct welk land. Duitsland, zo bleek! "Do you speak English, or German?" Engels, graag :) Een alweer erg vriendelijke mevrouw vertelde dat ze mijn ereader had meegenomen en dat ze hem wilde opsturen. Ik bood aan de kosten te vergoeden, maar daar wilde ze niets van weten. De ereader ging van Duitsland naar Delft, naar Den Haag. Maandag vliegt hij naar Tenerife. Wát heb ik hem gemist. Zou hij het ook leuk hebben gehad in de tussentijd?

Hulde aan al die vriendelijke en behulpzame mensen die ervoor gezorgd hebben dat mijn ereader en ik weer herenigd gaan worden!

maandag 17 oktober 2016

Lanzarote: verwondering



We verwonderen ons. Sinds Marokko lijkt er iets veranderd. Daar was alles zo anders, dat ineens alles bijzonder lijkt, ook de gewone dingen. Zo’n reis doet wat met je referentiekader. De fantastisch uitgeruste supermarkt is hemel op aarde. Alles lijkt keurig, maar als we even verder kijken zijn de huizen nog steeds maar bouwvallig vergeleken bij Nederland en is de supermarkt gewoon vergelijkbaar met een heel gemiddelde Albert Heijn.

Een week geleden kwamen we aan op La Graciosa, een piepklein eilandje vlak boven Lanzarote. Daar werden we herenigd met de Freya, Agaath en Grutte Grize. Niet veel later trokken we verder richting Arrecife, de hoofdstad van Lanzarote, waar we in een gloednieuwe haven vlakbij het centrum liggen. We vinden het eiland prachtig. Ik was er al eerder, maar bekeek het toen met de ogen van iemand die 4 uur in het vliegtuig had gezeten en toe was aan een weekje winterzon. Dat is echt, echt anders dan wanneer je er drie maanden over gedaan hebt om er te komen met je eigen zeilboot.

Deze groep vulkaaneilanden riep om een ‘thema’, we lazen een boek over vulkanen, keken filmpjes, en gingen weer dagenlang op ‘schoolreisje’: we trokken er met – alweer – een huurauto op uit. Het vulkanisch gesteente laat je haast voelen hoe overweldigend zo’n uitbarsting moet zijn. We verwonderden ons over het werk van César Manrique, in de Jameos del Agua en Mirador del Rio, maar eigenlijk terug te vinden op het hele eiland. Wat een prachtige eenheid van natuur, kunst, architectuur. 


En verder dient gemak de mens: de verwondertripjes combineerden we met bezoekjes aan de Lidl, Decathlon en Ikea. Gewoon, omdat het kan. Morgen leveren we de huurauto weer in, klussen en poetsen nog wat, en doen wat laatste boodschappen voor we dinsdag koers zetten naar Tenerife. Daar hebben we ook veel zin in, want we krijgen bezoek!

In de mist vertrekken we uit Agadir en begint het spelletje 'vissersstaken ontwijken'. Gelukkig maar voor even.

De zonsondergang krijgt iets (extra) magisch door de mist.

Na anderhalve dag: land in zicht, dus tijd om het Marokkaanse gastenvlaggetje voor het Spaanse te verruilen!

La Graciosa



Na twee dagen laten we La Graciosa weer achter ons. 
Samen met de Freya varen we richting Arrecife, Lanzarote.

De gloednieuwe marina ligt goed vol!

Arrecife

Castillo de San Gabriel, Arrecife. 





We zijn niet alleen in Jameos del Agua, en we snappen ook waarom. Bijzonder genoeg merk je eenmaal binnen eigenlijk nauwelijks iets van de drukte en straalt alles een serene rust uit. In dit water leven minuscule albinokreeftjes.

We :hartje: César Manrique. Wat heeft hij hier iets prachtigs van gemaakt!



Binnen is er een museumpje over de vulkanen, maar ook met leuke spiegeltruukjes. (En ja, tand twee ging er in Marokko uit)

Nog zo'n leuk spiegelding.

Een stukje verderop is Mirador del Rio.

Met een schitterend uitzicht op La Graciosa.

De haven waar we kortgeleden nog lagen.
La Graciosa

We zijn onder de indruk van de mooie kleuren en het prachtige licht.
Onderweg naar El Golfo zien we een pikzwart (ja, echt, hier lijkt het grijs, maar het is echt zwart) zandstrand. Daar stoppen we even! 

De golven zijn indrukwekkend.

Nog een klein stukje verder stoppen we bij de zoutmijnen, Las Salinas de Janubio. 

Bijzonder om die witte zoutbergen te zien.

El Golfo. De bootjes van de locals liggen op het strand. Julian vindt het niet erg slim om daar je boot te leggen, want met die golven kom je toch nooit goed weg?

Het groene meer bij El Golfo, in een halve woestijnkrater. De andere helft is opgegeten door de zee. Het meer heeft de kleur te danken aan de vulkanische mineralen en allerlei unieke micro-organismen. 

Niet alleen de kleur van het water is bijzonder.

El Golfo.

Gemoedelijk bij zonsondergang naast de Freya in Marina Lanzarote.


De indrukwekkende overblijfselen van de vulkaanuitbarstingen 200 en 300 jaar geleden bij de Timanfaya.

Timanfaya.

Dicht onder de bodem is het hier nog bijzonder heet. Deze meneer doet een truukje...

Met een flinke knal en enorme kracht komt hier het water dat hij zojuist naar beneden goot weer omhoog.

De kippetjes worden gebraden op een natuurlijke BBQ.

En het uitzicht is weer fenomenaal.

Zondag gaan we naar Cueva de los Verdes.

Een indrukwekkend gangenstelsel, ontstaan door een kolkende stroom lava van 1000 graden, zo'n 5000 jaar geleden. De grotten zijn zo'n 7 km lang, en lopen van de voet van de vulkaan naar zee.

Spiegelglad water in een mini-meertje in de grot. Zo spiegelglad, dat de gids ons kon foppen, en liet geloven dat we bij een ravijn stonden. Totdat er een steen gegooid werd... (Maar dit mochten we eigenlijk niet verklappen).