Toen we een eindje Zagora uit waren, u weet wellicht nog wel, de plaats waarvandaan we onze kamelentrip maakten, voor de zeven uur durende autorit naar Agadir, kreeg ik een sms: gemiste oproep, geen voicemail achtergelaten. Marokkaans nummer. Mijn eerste ingeving was: 'het hotel. We zijn iets vergeten.' Maar inmiddels waren we zo'n anderhalf uur op pad, dus terugrijden was alleen een optie als het echt iets waardevols was, en de tablets waren in gebruik op de achterbank, alle telefoons binnen handbereik, Michel wist redelijk zeker dat hij de knuffels van de jongens had gepakt. Dus we lieten het maar. Bellen van een Nederlandse mobiel uit Marokko naar Marokko is schreeuwend duur, dus, nou ja, het zou maar.
Later die dag werd ik nog eens gebeld maar was ik net te laat. Ik liet het wederom maar.
Terug op de boot pakten we de spullen uit, en begon het te dagen. Ik vond het lege hoesje van mijn ereader... Maar misschien zat hij nog ergens los in een tas? Ik googelde het nummer en ontdekte dat het van de Marokkaanse partnerorganisatie van ons reisbureau was... Het was al laat, dus ik liet het maar...
Maar toen ik 's avonds laat in bed lag bedacht ik dat we nog belminuten hadden op onze Marokkaanse simkaart, dus de volgende ochtend waagde ik een telefoontje. Uiterst vriendelijk, er was inderdaad iets gevonden: "a toy for your kids, something they need to sleep." Raadselen! We checkten nogmaals de knuffels en doekjes, maar die waren compleet. Dus ik belde het hotel, want nu wilde ik het weten! De uiterst vriendelijke mevrouw ('we called the travel agency just a few minutes after you left') had ook geen idee wat het was, maar ze zou me haar mobiele nummer geven en dan kon ze een foto sturen via whatsapp. Twee cijfers voor het einde was het beltegoed op... Gelukkig belde ze gelijk terug. Ze appte een foto en inderdaad, mijn ereader. Shit. We zouden nog diezelfde dag vertrekken richting de Canarische eilanden. Leg dat maar eens via whatsapp uit aan iemand in het diepe binnenland van Marokko, die net genoeg Engels spreekt. Daar begon ik dus maar niet aan, en ik vroeg haar of ze hem kon opsturen naar Nederland. We kregen immers nog bezoek, dus transport van Nederland naar Tsuru moest mogelijk zijn. Mijn Marokkaanse telefoon ging. Nee, dat kon niet, legde ze uit. Te onbetrouwbaar en te duur. Maar ze zou hem wel aan andere Nederlandse gasten mee kunnen geven zodat die hem naar mij op konden sturen. Het leek de enige optie, en mijn broer zou pas over 3,5 week komen, met nog een herfstvakantie ertussen, dus vast veel Nederlandse gasten. Ik gaf het adres van mijn ouders door. Op hoop van zegen!
Na een week of twee werd ik gebeld. Een buitenlands nummer, maar ik wist niet direct welk land. Duitsland, zo bleek! "Do you speak English, or German?" Engels, graag :) Een alweer erg vriendelijke mevrouw vertelde dat ze mijn ereader had meegenomen en dat ze hem wilde opsturen. Ik bood aan de kosten te vergoeden, maar daar wilde ze niets van weten. De ereader ging van Duitsland naar Delft, naar Den Haag. Maandag vliegt hij naar Tenerife. Wát heb ik hem gemist. Zou hij het ook leuk hebben gehad in de tussentijd?
Hulde aan al die vriendelijke en behulpzame mensen die ervoor gezorgd hebben dat mijn ereader en ik weer herenigd gaan worden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten