Tenerife, deel 2

Blogje zonder foto's, die volgen!

Terug bij Tenerife bedelen we om plekjes in diverse havens, omdat we het fijn en handig zouden vinden om bij Boudewijn en Ika in de buurt te zitten. Helaas. Geen plek in de herberg voor Tsuru. Onder toeziend oog van de havenpolitie (u moet echt weg, er is geen plek voor u) zetten we Boudewijn en Ika van boord in Los Christianos, waar hun auto staat, en varen wij door naar San Miguel, waar wel plek voor ons is. Een haven omgeven door een golfresort, hotels, appartementen en heel veel Britse overwinteraars. Gelukkig is er ook een Medical Centre in de buurt,want Michel en ik hebben nog steeds een irritante huiduitslag sinds de krentenbaard van Jasper. We mogen er drie dagen achter elkaar injecties komen halen, met een cocktail waar je u tegen zegt, en krijgen nog pillen en een zalfje mee ook. Iets anders dan in Nederland, waar het eerder is: "probeert u dit maar eens een week of twee, en als het niet werkt, dan krijgt u iets anders." Hier is het gewoon: "we weten niet precies wat het is, maar antibiotica, antihistamine in twee vormen, ontstekingsremmers, een antischimmelmiddel en een corticosteroidenzalf, daar zal vást iets bijzitten wat werkt." We zijn 500 euro lichter, maar het lijkt erop dat iets van de cocktail gewerkt heeft.

Met Boudewijn en Ika gaan we naar Aqualand, een water- en glijbanenparadijs, mét dolfijnenshow. Heerlijke dag, de jongens genieten met volle teugen. Hoewel Julian af en toe verzucht dat hij liever naar Jungleland gegaan was. Hij mag nog net op iets minder glijbanen dan zijn broer, en is ook niet zo'n held met die dingen. De dolfijnenshow vindt hij echter prachtig, in het enorme peuterbad oefent hij zijn zwemslagen, drijven en onder water gaan en hij is supertrots als hij na veel hulp en oefenen zélf van een spannende glijbaan durft. We sluiten de dag af bij een restaurant met dezelfde aanpak als het Centro Medico: als we van alles aanbieden zit er voor iedereen wel iets bij. Daar zijn er hier veel van trouwens. We hadden wel eens lekkerder eten, maar het is in elk geval erg gezellig!

Ondertussen is het tijd om de boot klaar te maken voor het grotere werk. Binnenkort varen we naar Kaapverdië en daarna naar Suriname. Lange periodes op zee (resp. 1 en 2,5 week), op de Kaapverden is weinig te krijgen én in de Carieb schijnen boodschappen schreeuwend duur te zijn, dus er wordt groots ingekocht. Honderden euro's brengen we naar de lokale supermarkten en alle vakken, kasten en luiken van Tsuru zijn gevuld. Wij zullen voorlopig geen honger hebben! We besteden een lange avond aan het aan de praat krijgen van de combinatie router-satelliettelefoon, en hebben, net op het punt dat we het echt niet meer zien, eindelijk succes. Nu kunnen we ook midden op de oceaan weerinfo binnenhalen en mailtjes sturen. Hoezee! De SSB-ontvanger wordt geïnstalleerd en vele wassen worden gedraaid. We houden de weerberichten in de gaten en bespreken die met andere vertrekkers op de steiger (dat zijn er niet zoveel, we worden voornamelijk omgeven door verlaten, enorme catamarans). Er komt aardig wat wind aan, en de vraag is vooral hoeveel wind, uit welke richting en wanneer. Lang staat ons vertrek gepland voor dinsdag, maar met 20+ knopen wind en net wat oostelijker dan gewenst besluiten we toch nog minimaal een dagje te wachten. 

Prettig neveneffect daarvan is dat we niet weer net wegvaren als de Agaath de haven in komt. We wisselen ervaringen uit, Donatien knipt mijn haar (wat best een uitdaging is bij de fikse wind die er staat, maar als je het mij vraagt prima gelukt!), ik help ze de wifi-antenne en router aan de praat te krijgen en we krijgen van de ervaren rotten wat tips voor het vissen. 

Nog heel even in Europa. We zijn benieuwd naar de volgende stap!