Landleven in zicht!

Het einde is alweer in zicht! Over ruim 24 uur hopen we de haven van Horta binnen te lopen, iets meer dan 3 weken na vertrek uit Sint Maarten. Soms leek het eindeloos, maar nu we er bijna zijn lijkt het voorbij gevlogen. Vooraf zag ik best wel op tegen deze oversteek. De heenweg was niet bepaald een 'walk in the park', en het benauwde me ook wel dat de weersomstandigheden tijdens deze oversteek een stuk minder voorspelbaar leken. Het werd dan ook een gevarieerde tocht. Van windstilte tot meer dan 30 knopen wind. Van scherp aan de wind varen tot voor de windse koersen, met meer en minder wind. Alle mogelijke zeilvoeringen hebben de revue al gepasseerd, van zwaar gereefd tot aan een melkmeisje met gennaker en genua. Die verschillende omstandigheden wisselden elkaar ook nog eens vaak vrij snel af. Vaak konden we niet recht op ons doel af, dus we hebben honderden mijlen extra gevaren. Op de slechtste dagen kwamen amper 30 mijl dichterbij. Soms vergaten we haast dat we zeilden, zo comfortabel ging het. En soms wisten we dat maar al te goed en kostte zelfs in bed blijven liggen de grootste moeite.

Maar aan boord waren de dagen veel van hetzelfde. Waken, eten, slapen, afwassen. School, thema, knutselen, spelletjes, luisterboeken, minecraft. En elke middag een stoeisessie zodat de jonge heren hun energie een beetje kwijt kunnen. De jongens gedijen prima in dit overzichtelijke ritme en werden steeds creatiever in het vinden van bezigheden. We zien zeedieren: Portugese oorloggschepen: kwallen met een zeiltje, dolfijnen, zeeschildpadden. Zo nu en dan passeert in de verte een ander schip. Tijdens de nachtshifts kijken we series en films, en dutten we wat. En zo kabbelden de dagen voorbij.

De temperatuur, van zowel water als lucht, daalde gestaag. Inmiddels is de watertemperatuur onder de 20 graden gedoken, en de luchttemperatuur is niet veel hoger. Een groot verschil met de Carieb, waar het zo'n 10 graden warmer was. Van ons vertrek in zwemkleding, nog nat van de laatste duik in het heerlijke water, zitten we nu 's avonds met lange broeken, schoenen, sokken en fleecevesten aan.

Contact met de buitenwereld is beperkt, af en toe een mailtje van medevertrekkers en familie. Een dagelijkse sms van de Island Lady, die een dag voor ons vertrok. Meer niet. En zeer gedoseerd: alleen als we zelf de verbinding open zetten komen er berichten binnen. Snel even appen is er niet bij, in het beste geval krijgen (en geven) we binnen een paar uur antwoord. Alles gaat langzamer op zee. Onze bubbel is fijn, maar we kijken toch elke dag weer uit naar deze berichten. Toch niet helemaal afgesloten van de buitenwereld.

We zijn er bijna. Het landleven gaat weer beginnen. We hebben er zin in, maar stiekem, heel stiekem gaan we deze zeebubbel toch ook wel weer missen. Ik ben blij dat we niet in het vliegtuig gestapt zijn.