Een week mee op de Tsuru - Belevenissen van een opstapper

Door Esther

Van ‘Wat gaaf!’ tot ‘Je bent hartstikke gek!’, dat waren zo’n beetje de reacties op mijn plannen om de Golf van Biskaje over te steken met Marije, Michel en de jongens. Ik nam drie zeillessen (om te weten wat je moet doen in het allerergste geval: wanneer er twee ouders overboord liggen de boot niet laten zinken; de Man aan wie ik de Beste Jaren van mijn Leven Vergooi schreef er een eigenzinnig stukje over in het Dagblad van het Noorden). Vorige week maandag stapte ik op in het Engelse Falmouth, morgen vertrek ik uit het Spaanse Camariñas. Terug naar het gewone Nederland. Van Marije mag ik niet té enthousiast zijn, want ze wil niet elke week opstappers. Dus ik beperk me tot zeven hoogtepunten van de afgelopen dagen:

1. Walvissen

De oceaan was glad als een spiegel, we zeilden zonder motor en ineens was hij er: de walvis, vlak naast ons. Michel hoorde hem nog eerder dan dat we hem zagen. Een zucht, een grijze vin uit het water en daarna een lijf dat langzaam, volkomen beheerst, door het water gleed. We hadden al watergespuit gespot in de verte, maar dit was anders. Een lijf groter dan de boot, adembenemend, spannend, en zo dichtbij.

2. Dolfijnen

Uren heb ik zitten speuren over het water. Tijdenlang zie je niets, en plots is er een flikkering, een snelle beweging in het water. Een dolfijn. En dan zie je er meer: een sprong, nog één, verderop weer één, en nog één. Elke dag kwamen er wel een paar buurten bij de boot. De eerste avond dat we uit Engeland vertrokken, terwijl de nacht langzaam viel, zwommen ze voor de boeg met ons mee. De dagen erna waren er steeds kleine groepjes, even dagzeggen, en dan weer door. Tot de grote dolfijnenshow kwam: tientallen dolfijnen die ultiem plezier uitstraalden: salto’s, dubbele Rietbergers, metershoge sprongen. Een feestje.

3. Alleen op de wereld

Nadat ik wat zeebenen had gekweekt (de eerste nacht en dag op de oceaan waren nogal woest, met voortdurend kurkentrekkers van golven: alsof je 24 uur non stop in de Python zit, dat vond zelfs mijn maag toch te veel Efteling), splitsten we de nacht in drieën, en draaide ik de eerste wacht. Terwijl de rest van de boot slaapt en de avond valt, uitkijken over de eindeloze oceaan en je realiseren dat je de enig wakkere mens bent in een straal van vijftig kilometer. Een onbeschrijfelijk aangenaam gevoel van alleen zijn vond ik dat.

4. Tijd verdwijnt

Flow, flow, flow, de zee klotst voort in eindeloze deining. Geen bereik op je telefoon, geen internet, geen horloge: tijd krijgt tijdens zo’n oversteek een geheel nieuwe dimensie. Uren van de dag, dagen van de week, dat besef verdwijnt in al die uren met alleen maar golven, golven, golven. Het ritme van de klok verandert in een ritme van eten, slapen, waken. Een heerlijke tijdloosheid die je zo alles in de wereld laat vergeten. Tot je weer in een haven bent met beroerde wifi.

5. Vijftig tinten blauw

De zee, de golven, de lucht, wat een onnoemelijke hoeveelheid kleuren. Bijna zwart, diepgrijs, neigend naar groen, het felblauw van een Hollandse winterdag, de kleur van mijn favoriete trui. Voor je het weet heb je er uren naar zitten staren. En dan is het tijd voor een slaapje. 

6. Hemelse slaap

Een smalle bank in de kajuit als bed, het luidruchtige geronk van de motor, Julian die in alle vroegte begint te legoën (of diep in de nacht), Marije die nét weer tot leven komt als jij eigenlijk naar bed wilt, het maakt allemaal niets uit, ik heb nog nooit zo lekker geslapen als de afgelopen week. Diep en dromeloos. Ik ga een bed uitvinden dat een boot op zee nadoet.

7. Spelen

In mijn worst case scenario had ik rekening gehouden met een vlucht terug naar Groningen op de dag dat we land in zicht zagen. Het had gekund: vier dagen groen zien en als kinderloze gek worden van het voortdurend in dezelfde kleine ruimte verkeren als twee kleine koters. Zo was het gelukkig niet. Soms wilde ik Jasper en Julian heus in het bijbootje achter de boot hangen, maar eigenlijk gedragen ze zich voorbeeldig voor kinderen die zo lang achtereen in een kleine ruimte vastzitten. En er staat zoveel zorgeloosheid tegenover. Lego, tikkertje, verhalen verzinnen, ijsjes eten, naar de speeltuin, zandkastelen bouwen, van een zoutwaterglijbaan. Eigenlijk wil ik nog helemaal niet naar huis.