Van Islas Cies naar Portugal - en alles wat daar tussen zit

Het is al laat. Elke halve minuut klinkt de misthoorn 10 seconden lang - het zicht is slecht deze nacht in Porto - net als gisteren. Leixoes, moet ik eigenlijk zeggen, dat ligt net buiten Porto. We liggen naast de haven voor anker - dat spaart weer havengeld, en de haven heeft toch weinig te bieden. Een industriële haven, met bijbehorend uitzicht. Vandaag deden we een eerste explorerend tripje naar het oude centrum, maar daar schrijf ik in een volgende blog meer over. Eerst maar eens vertellen hoe wij de afgelopen tijd zijn verbleven!

Islas Cies

Van Sanxenxo voeren we naar Islas Cies. Naar verluidt de mooiste archipel van de Islas Atlanticas. Het was er inderdaad schitterend - voor zover wij gezien hebben. We kwamen namelijk niet verder dan het strand. Het welkom viel wat tegen: we gingen twee keer ankerop omdat een andere boot vond dat we te dichtbij lagen. Wij vonden het wel meevallen (okee, in één geval waren we het wel met de beste man eens), maar zijn dan toch van die sufferds die zich wat aantrekken van wat anderen naar ons schreeuwen... We lagen uiteindelijk veel dichter bij een Nederlandse boot dan bij de boot die ons weggestuurd had, maar gelukkig staken onze landgenoten de duimen omhoog, welkom! 

Wat ons vooral ook opviel waren de vrachtladingen dagjesmensen die het eiland kwamen bezoeken. Boot na boot werden ze uitgeladen, om tegen de avond weer opgehaald te worden. Het was heerlijk om dan vanaf onze boot nog even te genieten van de rust. De relatieve rust, want het waaide en deinde flink!

School! Je kunt het slechter hebben...

Baiona

Na twee hobbelige nachten besloten we de rustige ankerbaai van Baiona op te zoeken - een wereld van verschil, en een alleraardigst plaatsje. We bezochten het fort, dat ons de zee en de eilanden Cies vanaf een andere kant liet zien. De rotsen en de zee speelden samen een hartstochtelijk spel, om even stil van te worden. De jongens vonden het prachtig, het oude fort, de kanonnen, de uitzichten. We keken ook uit op een replica van de Pinta, het schip waarmee Columbus terugkeerde van zijn ontdekkingstocht naar Amerika. 

Het fort van Baiona

De Pinta van Columbus, een stuk daarachter Tsuru voor anker

Het woeste samenspel van zee en rotsen

Islas Cies in de verte

Terwijl Jasper en ik zaten te rekenen in de voorhut, kwam er een groep dolfijnen dag zeggen tegen alle boten die voor anker lagen. Ze sprongen vlakbij de boot, maar toen was de camera nog even niet in de buurt...

Cies part II

Daarna besloten we nog een bezoekje aan Cies te wagen, ditmaal naar het andere eiland, Illa de San Martino. Hier komen geen veerboten aan, het is alleen toegankelijk met een eigen boot. En dan nog beperkt: je mag alleen het strand op. Prima voor ons. Eenmaal in de buurt van de eilanden begon het weer flink te waaien. We gingen voor anker en lieten Storm te water. Michel had geen zin om de motor erop te hijsen, dus dat werd roeien. En dat was flink aanpoten! De stroming en de branding waren sterk, maar we redden het :-) Eenmaal op het strand waagden we ons aan het project vliegeren, met wisselend succes maar met veel lol. 

Niet gestrand in de branding, wel in de ankerbaai

Ja, en toen nog terug... We hadden al verschillende bijbootjes hopeloos zien stranden in de woeste branding, dus met het angstzweet op onze rug begonnen we aan ons volgende project. We sloegen niet om, we waren allevier aan boord, en hadden slechts één poging nodig om Storm door de branding te roeien. Whoehoe! Toen nog even tegen de stroom terug naar Tsuru, een pittige workout. We hadden al besloten dat we niet gingen blijven op deze woelige baren, dus hup, terug naar de ankerbaai bij Baiona. Ons oude plekje was nog vrij, dus we ankerden vrijwel exact op dezelfde plek. 

Niet veel later draaide de wind wat, en bleek de catamaran die naast ons lag ineens wel héél dicht naast ons te liggen. De eigenaren toonden zich bezorgd, en toen bij navraag bleek dat ze 50 meter ketting hadden uitstaan, waren wij dat ook. Het is gebruikelijk om ongeveer 4 keer de diepte aan ankerketting te zetten, dus wij zaten op zo'n 20 a 25 meter. Dat draait hele andere rondjes dan het dubbele. We mopperden wat en zeiden wat lelijke woorden, maar ankerop werd het dus. De baai was verder aardig vol, dus we besloten ons heil aan de overkant te zoeken. Daar troffen we moorings en een flinke deining. Gaar en klaar besloten we dat het genoeg geweest was: we gingen de haven in. 

In de haven van Baiona

Even rust

Daarmee was meteen de twijfel weg of we morgen weg zouden gaan: we bleven nog even liggen. Al dat ge-heen-en-weer maakte ons ook wat onrustig en even pas op de plaats was geen overbodige luxe. De boot schoonmaken ook niet, dus dat deden we maar weer eens. Toen ik Michel met de jongens op pad gestuurd had om dat in alle rust te kunnen doen, ontdekten zij dat de Vuelta die dag zou finishen in Baiona, bijna te zien vanaf onze boot. Contact met het wielerminnende thuisfront gaf ons de benodigde informatie over aankomsttijden, dus kort voor de finish stonden wij te wachten op het peloton. Een uur wachten werd dat uiteindelijk, en zoef zoef, in minder dan een halve minuut waren ze voorbij. Maar toch leuk om mee te maken, vooral ook het enthousiasme van de Spanjaarden, die de renners aanmoedigden door op de borden te trommelen. 

40 jaar!

Daarnaast moesten er voorbereidingen getroffen worden, want... Michel werd 40! De jongens hadden al hard hun best gedaan op mooie schilderijen en met gezamenlijke inspanning bakten we een heerlijke appeltaart. Toen Michel sliep versierde ik de boot om het feest compleet te maken. De jongens konden de volgende morgen niet wachten, dus kort na het ontbijt aten we (deels nog in pyjama) een stuk appeltaart. Daarna keuvelden we in het rustige tempo van de vorige dag verder. Michel koos zijn verjaardagscadeaus bij de minuscule nautische winkel (voor wie het wil weten: hij is echt losgegaan. Het werden... Twee trechters en een nieuwe douchezak/campingdouche. Exorbitant!!!). We deden nog wat andere boodschappen en bezochten een speelgoedwinkel, waar Julian zich vergaapte aan de lego, maar ze uiteindelijk dolgelukkig ieder met een hotwheels autootje het pand verlieten.

Dat ziet er lekker uit!

Appeltaart in pyjama

Baiona

Een schilderij voor papa

Met vereende krachten appeltaart bakken

En zo hobbelden onze laatste uren in Spanje voorbij. Aan het begin van de middag was het tijd om koers te zetten naar het volgende land op de kaart: Portugal!

Portugal! Viana do Castelo

Het was - weer eens - voornamelijk motoren naar Viana do Castelo. Bij aankomst bleek de haven vol, en ook de wachtsteiger lag aardig vol, maar we konden langszij bij de Blue nose, een Nederlandse boot die we ook in Baiona al hadden gezien. Speeltuin vlakbij, wat wil een mens nog meer. Michel ging samen met Jasper een eerste verkenning van het stadje doen, terwijl Julian en ik op het dek Cars 2 keken. Even 1 op 1 tijd met de mannetjes, heerlijk. 

De jarige schipper

Jasper hijst de gastenvlag van Portugal

Viana bleek een leuk plaatsje. We namen het kabeltreintje naar de monumentale kerk van Santa Luzia en genoten van het prachtige uitzicht. We konden Tsuru net niet zien, die lag verstopt achter een hoog gebouw. Verder was het een dag waarop van alles in het water viel, te weten het nieuwe autootje van Julian en de krabbenhengel van Jasper. Groot verdriet!

Viana do Castelo

Poseren voor een foto - een unicum!

Water blijft trekken

In het kabeltreintje naar Santa Luzia

De kerk van Santa Luzia

Helemaal bovenop de toren van de kerk van Santa Luzia

Tsuru ligt daar achter dat flatgebouw. 

Naar Porto

Een rustige, rustige tocht. We konden het eerste stuk nog wat zeilen, maar daarna nam de wind rap af. Het leek een gennakerkoersje, maar toen we het zeil eenmaal in positie hadden gebracht (waarbij en passant een deel van de radarreflector naar beneden kwam zetten...) bleek de wind volledig verdwenen. Wisten wij veel, onze windvaan was immers ook al verdwenen tijdens de storm in Vilagarcia. Afijn, slurf er weer omheen, en door. En ineens... Regen! Nou ja! Gennaker maar naar binnen, want die nat opbergen is ook niks. De regen hield gauw op, de gennaker kon weer naar buiten. Uiteindelijk wist die ons met heel weinig wind toch met 4 knopen in de goede richting te blazen, tot het weer op was.

Gennaker!

We waren van plan de haven in te varen, maar zagen Agaath en Zahree voor anker liggen en besloten hun voorbeeld te volgen. En nu liggen we hier. In de mist. Fleece aan, het luik gesloten tegen de kou, terwijl in Nederland de mussen van het dak vallen. 

De niet zo idyllische ankerplek bij de haven van Leixoes - Porto