Azoren, wat zijn jullie prachtig!

Man oh man... We hebben de afgelopen drie weken zéker 2000 foto's gemaakt. Wat is het hier prachtig! Ik begon al een stuk of 5 keer aan een blog, maar struikelde steeds over het feit dat ik dan al die foto's moest gaan uitzoeken, om de juweeltjes hier te kunnen delen.

In Horta vloog de tijd! Na drie weken in onze micro-wereld op zee was het bizar om ineens midden in de drukte te liggen. Daar moesten we echt even aan wennen. Maar we dompelden ons er maar gewoon in onder en gingen gelijk de eerste avond eten bij Café Peter Sport. Het café waar al decennia lang zeilers en landrotten samenkomen.

In het washok hebben we gesprekjes die voor de gemiddelde landrot toch wel wat bijzonder aandoen: "did you also cross the Atlantic?" "Yes, you too?" "uhuh". We wisselen nog wat ervaringen uit (weer/geen weer, waar ben je vertrokken, hoe lang deed je erover, hoeveel vissen zijn er gevangen) en we gaan over tot de orde van de dag. Als we op de kade toeristen tegenkomen is de toon iets anders: "woooow! You crossed the Atlantic? Three weeks at sea?? With your own boat? That is amaaaazing!"

Slapen in een echt bed!
Al snel kregen we bezoek: kleine opa en oma kwamen voor de derde keer deze reis! Door woeste wind kwamen ze nog iets eerder op Faial, het eiland waar Horta ligt, dan gepland: het vliegtuig kon niet op het nabij gelegen eiland Pico landen. Ze landden dus op Faial en mochten met de veerboot naar Pico. Net wat te laat voor de kleine heren, dus Michel ging ze alleen even welkom heten. We werden uitgenodigd om de volgende dag te volgen en een nachtje in hun hotel te blijven slapen. Dat lieten we ons geen twee keer zeggen, dus al gauw zaten we op de ferry naar de overkant.

En een hotelkamer, dat is zwak uitgedrukt. Voor dezelfde prijs kregen we een riante suite. Wat een luxe. Een groot, niet schommelend bed. Een bad, waar heel veel schuim in kon. Bedjes voor de kinderen in een aparte kamer. Riant ontbijt. Dat kon slechter.

Rondje om de vulkaan

Met de auto trokken we erop uit. Prachtig eiland, Pico! Een vulkaaneiland als uit een boekje, met z'n hoge, puntige vulkaantop. Het walvismuseum was interessant, de uitzichten schitterend. We gingen op zoek naar een niet bewegwijzerde, maar wel in de reisgids beschreven, grot, die we vonden midden in een weiland.  En de volgende dag weer met de ferry terug. Opa en oma in een nieuw hotel, wij weer op de boot. Weer met z'n allen op pad, een rondje om het eiland, de nieuwe vulkaan (in 1957 groeide het eiland door een uitbarsting onder water) en de oude. Weer zo mooi. De jongens speelden onderzoeker, en onderzochten allerlei verschillende steentjes die ze vonden.

Bezoek!

De verborgen grot.

Veel koeien. Onze inschatting is dat die het hier lang niet slecht hebben.

Nog meer koeien.

Alle eilanden op de Azoren staan er vol mee: hortensia's in verschillende soorten en maten.

Jasper in de verborgen grot.

De nieuwe vulkaan.

De kleine onderzoekers. De verschillende stenen zijn niet allemaal even hard, dus met sommigen kun je wel, en met anderen niet in de ondergrond krassen.

Op de rand van de vulkaankrater.

De kleine onderzoekers.

Zomaar een uitzichtpunt / picknick- / bbq-plek onderweg.

Het uitzicht ;-)

De vulkaankrater. Het is mogelijk om hier helemaal omheen te lopen. Wij deden het niet, net iets te ver voor de guppen.

De schipper en zijn vrouw op de vulkaankrater.

Onvermoede talenten
Nadat opa en oma vertrokken ging het tempo nog wat verder omlaag. We deden wasjes en boodschappen en maakten onze muurschildering. Je kunt als zeezeiler Horta niet met goed fatsoen verlaten zonder een geschilderd aandenken achter te laten. Tsuru staat voorlopig op de muur! We zagen schilderingen van soms wel zo'n 15 jaar oud, dus wie weet hoe lang we vereeuwigd blijven.

Tsuru vereeuwigd op de kade in Horta. Die vogel? Da's nou een tsuru, een Japanse kraanvogel. Soort van.

Nieuwe en oude vrienden
Inmiddels waren we niet meer alleen - hoewel we ook alweer kennismaakten met boten waarvan we eerder alleen via via gehoord hadden: de Nostress en de Novatrix. De Island Lady kwam aan, en voor het eerst deze reis ontmoetten we de Vlaamse Sta Vast. Zij doen ook een rondje Atlantic, maar net een beetje anders dan wij, waardoor we elkaar nog niet eerder troffen. We volgden elkaar al die tijd op afstand. Jasper en Julian waren wild enthousiast over hun nieuwe speelkameraadjes. Dat Elise en Simon een paar jaar ouder zijn maakt helemaal niks uit, ze hebben elkaar helemaal gevonden. Leuk om te zien!

Met Jouke en Pleuni maakte Michel Café Peter Sport onveilig, terwijl ik oppasdienst had. We barbecueden dapper op de kade. In de kou, in de regen. Als je maar denkt dat het warm is, dan is dat ook zo, toch? We klommen naar de Botanische tuin. Een pittige klim, maar de jongens hielden het goed vol, met dank aan een competitie-element met de Sta Vast-kinderen. We vervingen de laatste (denken we) originele lijnen op de boot: ons voor-de-wind-lappie (de grote oude genua) moest plaatsmaken voor de nieuwe genua, die vanaf de Kaapverden heeft liggen dutten in het vooronder. De oude schoten zagen er nu toch wel echt afgeleefd uit, dus die hebben we vervangen voor nieuwe.

Jasper en Julian maken hun eigen schildering op de kade.

De hele kademuur staat vol met schilderingen van boten die hier ooit kwamen.

BBQ in de regen en kou. Maar achter die wal zit je bést beschut.

Julian met zijn nieuwe grote vriend Simon in de botanische tuin.

En dan is het ineens weer zomers weer en kan er lekker gespeeld worden met de nieuwe vriendjes.

Een prachtige tocht naar Terceira
En zo hobbelden we voort en wenden we weer langzaam aan Europa. We bleven wat langer in Horta dan gepland, omdat we ons wel vermaakten, maar ook omdat de wind niet zo meewerkte. Oorspronkelijk was het ook de bedoeling om Sao Jorge te bezoeken, maar omdat we toch ook ergens een keer naar huis moeten, besloten we dat over te slaan. Onderweg naar Terceira voeren we erlangs, en we waren onder de indruk. Wat een prachtig ruig eiland, met vele watervallen. Ook zagen we hier walvis-achtigen: false killer whales, denken we. Het blijft lastig om te zien met welk zeedier je nou precies te maken hebt. Je ziet ze maar kort, en vaak van veraf. En we zijn nou eenmaal geen biologen. Het was sowieso een tocht die rijk was aan fauna: we vingen met de vislijn eerst een meeuw (gelukkig zat hij alleen verstrikt in de lijn en niet vast aan de haak, hij kon na wat gepruts weer verder vliegen), vervolgens wat Portugese oorlogsschepen (waarvan we er weer ontzettend veel zagen onderweg) en uiteindelijk een heerlijke Bonito. Natuurlijk waren er ook weer dolfijnen en we zagen een zeeschildpad. Een heerlijke, schitterende tocht, weliswaar op de motor, maar dat maakte het zeker niet minder genieten.

Pico vanaf zee.

Meeuw aan de haak

Portugees oorlogsschip aan de lijn

En toen eindelijk vis! We dachten alleen pas aan de foto toen hij al gefileerd was...

Een kluitje Portugese oorlogsschepen.

We denken dat dit een false killer whale is.

En dit een schildpad.

De ruige kust van Sao Jorge.

Veel watervallen, spectaculair!

Het is een gezellige vaardag. 

In de haven van Angra. Links staat het podium al klaar.

10 dagen feest
Aan het begin van de avond kwamen we aan in Angra do Heroísmo, waar we al direct gewaarschuwd werden: vandaag startte het 10-daagse feest Sanjoaninas, en dat betekent 10 dagen lang herrie. Dat wisten we, het leek ons leuk om mee te maken en als de herrie te erg zou zijn, tja, dan moesten we maar weer verkassen. We speelden de troefkaart 'kinderen' om één van de laatste plekjes in de haven te bemachtigen: Tsuru ligt tussen de kleine motorbootjes. Past best.

Angra is een fantastisch mooi stadje, veel mooier dan Horta eigenlijk. Zonder enige moeite vullen de dagen zich, natuurlijk ook door de Sanjoaninas activiteiten. Al zijn die Azorianen wel wat bijzonder in hun festiviteiten: het begint pas een beetje leuk te worden na 9 uur 's avonds, en pas rond middernacht beginnen de bands te spelen op de diverse podia. Tot diep in de nacht, of eigenlijk gewoon tot in de ochtend. Wat dat betreft zijn we een jaar of 10, 15 te vroeg. Tegen die tijd kunnen de heren dat vast waarderen, nu is het een beetje onhandig, want als we de boel met ze weten te rekken tot een uur of 10 's avonds, dan eindigt het feestje steevast in een driftbui van d'een of d'ander. De herrie valt verder wel mee, hoewel we pal naast één van de podia liggen. Ze beginnen zo laat, dat wij tegen die tijd al aardig diep in slaap zijn en het meeste aan ons voorbij gaat. Oordoppen doen wonderen. Zaterdagnacht werd ik om 5 uur wakker van het vuurwerk. Tja...

Vrijdag gingen we kijken naar de parade. Prachtig uitgedoste gezelschappen zingen en dansen, begeleid door een band, de hele stad door. Elke dag 24 verschillende groepen. Carnaval is er niks bij. Op zaterdag was de hoofdact het stierenrennen. Een beetje zoals in Pamplona maar dan in het klein. Hoewel... 6 stieren werden door de straten gejaagd. Bijzonder om mee te maken, maar bizar ook dat dit in Europa nog kan, daar waar in Frankrijk zelfs geen dolfijn meer geaaid mag worden. Er is opvallend weinig beveiliging op de been, maar alles is goed gegaan, hoewel de laatste stier niet zo graag terug in zijn hok wilde. 's Avonds maakten we nog een wandelingetje en kwamen we uit in de Jardim Duque, een schitterend park.

Stieren worden door de straten opgejaagd. 

Toeschouwers zoeken hoog en droog een veilig heenkomen.

Jardim Duque

Uitzicht op de haven.

Eilandtour
Voor zondag waren we uitgenodigd voor de regatta, maar helaas... we hadden net een auto geregeld voor twee dagen. Inkopen doen en een eilandtour. Alweer prachtig, het wordt haast saai. De hortensia's bloeien schitterend, de uitzichten zijn magnifiek en de grotten een hele belevenis. Opvallend waren de prachtig aangelegde en goed onderhouden picknick/barbecueplaatsen, waar vooral op zondag hele families samenkwamen. Hoewel het net boven de 20 graden is, zeker wat hoger in de bergen, en wij dat best fris vinden, doen de locals alsof het hoogzomer is. Eigenlijk een beetje zoals dat in Nederland ook gaat: drie zonnestralen, en het is rokjesdag. Wij trekken voorlopig nog het liefst een fleecetrui aan bij die temperaturen... Maar gelukkig zorgt de zon ook hier voor aangename temperaturen en begint de korte broek weer tot de standaardoutfit te behoren.

Uitzicht op Sao Jorge.

Sao Jorge in de verte.

Overal langs de weg hortensia's.

Hoogste puntje van Terceira, net niet/net wel in de wolken. 

Vanuit de vulkaankrater naar boven.

Zwaveldampen. Julian vertikte het om het rondje te wandelen, want hij vond het veel te veel stinken. Dat herkende hij nog van St. Lucia en Tenerife, en hij vindt 't maar niks.

We sloten de dag af bij de natuurlijke zwembaden (met een beetje menselijke hulp). Wij vonden het wat te koud om te gaan zwemmen, aan deze kant van het eiland was het nogal bewolkt.

Kinderfeestje
We bezochten een paar grotten, waaronder één heel bijzondere, waarbij je in de vulkaankrater stond. Naar boven kijken en je zag tussen de begroeiing door de lucht. De jongens zijn een beetje grot-moe, en vonden het bezoek aan de supermarkt het hoogtepunt van de dag. Tja... Maandagavond hadden we een verrassing voor ze: een kinderfeestje! Julian was de dag erna jarig, dus dat kwam mooi uit. Er waren véél springkussens geplaatst. Ze genoten!  Julian z'n verjaardag vierden we uiteraard met taart en een uitgebreide lunch. Aan het einde van de middag zagen we de Sta Vast aankomen, en kreeg Julian zowaar nog echte verjaardagsvisite. De kinderen vermaakten zich prima en ook de ouders hadden het gezellig. De volgende dag mochten de heren met de Sta Vast crew naar de speeltuin (en ijs eten), en hadden wij zomaar ineens een paar uur het rijk alleen. Wat een genot! 's Avonds aten we gezellig met z'n allen. Al haast weer als afscheid, want zij vertrekken vannacht naar Sao Miguel, terwijl wij morgen de trossen losgooien om richting de Isles of Scilly te varen. Wat een leuke verrassing om elkaar op de valreep van de reis toch nog te ontmoeten.

De hele straat vol met springkussens.

5 jaar!

Laatste grote oversteek
Het Azoren-avontuur zit erop, na ruim drie weken. Wat een prachtige eilanden, wat een vriendelijke mensen. We gaan de zee weer op, de laatste lange oversteek van ruim 1100 mijl, oftewel een dag of 10 varen. Dat hadden we een jaar geleden heel wat gevonden, nu voelt het haast als iets wat we nog eventjes doen. We zijn bijna rond!