De kluslijst

En zo is het ineens al bijna 2016, het jaar waarin we vertrekken! De tijd vliegt voorbij, nog maar een half jaar te gaan. Hoog tijd om weer eens wat klussen af te strepen. We krijgen vaak de vraag of we nog veel moeten doen aan de boot. Het antwoord is ja. We moeten nog best veel doen aan de boot. Maar het zijn vooral heel veel relatief kleine dingen die stiekem toch best wat tijd vragen. 

Tsuru in de stalling

Zo vervingen we de spiegel op de deur van de natte cel (was een leuk ding hoor, in de vorm van een patrijspoort, maar met nogal nare uitstekende onderdelen, waar we ons al verschillende keren flink aan gestoten hebben), maakten we planken in de kledingkasten en verwijderden we het relingnet (inmiddels voor een tweede rondje in de wasmachine - even kijken of hij een beetje schoon wordt en - nog veel belangrijker - nog sterk genoeg is, of dat we een nieuwe moeten aanschaffen). Met vereende krachten vervingen we gisteren de radio, voor eentje die het a) doet en b) via USB en AUX muziek kan afspelen. Oók belangrijk. Michel monteerde de Navtex. Verder hing de marifoonantenne nog los in de kajuit, die moest netjes weggewerkt worden. Het was een heel gepruts met een trekveer, maar uiteindelijk lukte dat. 

Hangkast werd legkast

De niet meer helemaal schone relingnetten.

De radio doet het! (Even testen voordat we hem inbouwden).

Michel probeerde de Navtex te monteren op een onmogelijke plek. Dat lukte niet, dus we kozen een ander, beter bereikbaar plekje.

Vandaag nog een klusdagje (de jongens zijn uit logeren), dan klussen we aan de motor (antivries - al lijkt dat voorlopig niet echt nodig, v-snaar, groffilter diesel vervangenen) en de bimini (de zonnetent). Daar zit een gat in, en hij moet wat hoger geplaatst worden zodat we er ook fatsoenlijk onder kunnen staan. Ook is het plan om de genuasledes te vervangen. 

Het houdt ons van de straat :) Oh! En we staan (heel klein op de foto) in het blad Zeilen van deze maand, in een artikel over de vertrekkersdag een maand geleden. Ook leuk!

Op het droge

Eindelijk was het water hoog genoeg en konden we naar Watersportcentrum Arnhem varen, waar Tsuru de kant op kon. Ik zette Michel af bij Jachthaven Valkenburg, en hij ging solo op pad, voor een tocht van maar liefst 1.3 mijl. Het op tijd klaarleggen van de lijnen en fenders bleek nog de grootste uitdaging. Ondanks dreigende luchten bleef het droog, en zelfs een beetje zonnig - maar wel koud!

Grotere kaart weergeven

Bij Watersportcentrum Arnhem aangekomen moest Michel nog even wachten op een andere boot, het was haast lopende bandwerk nu het water eindelijk op niveau was. Rond half 4 was Tsuru aan de beurt, en niet veel later hing ze aan twee banden te bungelen aan de kraan. Ze werd afgespoten, de antifouling zat er nog netjes op - alleen bij de kiel kwam er een laagje af. Daarna besloten de mannen dat het tijd was voor een kop koffie. Toen ze net weer buiten waren, kwam ik aangereden met de jongens. Julian en ik hadden Jasper van school gehaald en we waren naar zwemles geweest. Het blijft een raar gezicht, zo'n boot bungelend boven de kade.

Tsuru is niet erg dol op op de kant staan, en het was dus geen simpel klusje om haar netjes op de bok te krijgen, maar na ruim een uur prutsen hadden de heren het voor elkaar. Het was inmiddels donker, dus ze bleef daar op de kant staan, om de volgende dag naar de loods verplaatst te worden. Hoog en droog, klaar om klaargestoomd te worden voor de reis!

Bye bye Jachthaven Valkenburg

John Frostbrug

Beetje poetsen, passen en meten

Nu Tsuru in Arnhem ligt, is het een stuk makkelijker om even langs te gaan voor wat klusjes. De kluslijst is nog heel lang, dus we gaan er gewoon langzaam maar zeker mee aan de slag. Vorige week waren de kinderen uit logeren en hebben we alle lijnen losgehaald en mee naar huis genomen, en ongeveer elk kastje, hoekje en gaatje op de boot opgemeten. In een drietal kasten willen we (extra) planken maken, om de ruimte efficiënt te kunnen benutten. En verder moeten er allerlei opbergdozen aangeschaft worden, die natuurlijk zo precies mogelijk moeten passen.

Tsuru in Jachthaven Valkenburg - Arnhem

Tsuru in Jachthaven Valkenburg - Arnhem

Tsuru in Jachthaven Valkenburg - Arnhem

Tsuru in Jachthaven Valkenburg - Arnhem

Héél veel passen en meten

Gewapend met al die metingen schaften we opbergdozen aan en lieten we planken zagen. Dit weekend dus even passen! En poetsen. Hoognodig, want man, man, wat is ze vies. Gelukkig kregen we hulp van vier kinderhandjes!

Helpende handjes

Verder hebben we deze week het nodige uitzoekwerk gedaan m.b.t. verzekeringen en andere regelzaken. Ingewikkelde materie, waar we nog niet helemaal uit zijn. Maar hee, we hebben nog 8 maanden voor vertrek!

Had ik u al verteld dat we volgend jaar rond deze tijd bivakkeren op de Canarische Eilanden en ons opmaken voor vertrek naar de Kaapverden?

Naar het binnenland

Op 17 en 18 oktober ging Michel met zijn ouders op pad. Hoewel we nog steeds geen definitief groen licht van de verzekering hadden, moest de mast er in de afgelopen week echt af. In de haven van Noordschans begon namelijk op woensdag een botenshow die drie weken zou duren, en al die tijd zou de mastenkraan niet bereikbaar zijn. Zo gezegd, zo gedaan.

Captain

Crew

Zaterdagochtend vroeg vertrokken de drie naar Noordschans. De boot was erg vies, en zo zonder mast was het maar een kaal gezicht. De dieseltank was niet meer bepaald vol, dus nog even snel een jerrycan volgetankt voor de zekerheid. De reservesleutel opgepikt bij de havenmeester. Om half 11 vertrokken. Er kwam zelfs een waterig zonnetje door, maar dat bleek de enige zon voor het hele weekend helaas. Het begin ging heel voorspoedig, zo voorspoedig zelfs dat we vergaten de track aan te zetten – die ontbreekt dus. Onder de Moerdijkbrug zetten we hem aan – zie onderaan dit bericht.

Het water was nog erg breed maar werd langzaamaan steeds smaller, waarmee ook de stroming (tegen!) toenam. En zo gleden we door het rustige Hollandse landschap, waarbij het ons opviel dat er maar weinig bebouwing was. Hoezo, druk bevolkt Nederland? Een enkel kasteeltje daargelaten, we voeren langs Slot Loevestein, bekend van Hugo de Groot, aan wie we het recht van de vrije zee te danken hebben. Bij Zaltbommel vonden we het mooi geweest en wilden we de haven aanlopen. De fenders en lijnen lagen al klaar, toen we gefotografeerd werden door een voorbijganger. Maar helaas liepen we vast – het bleek niet diep genoeg! Toen we naar buiten draaiden zagen we al vrij snel een bunkerstation in het water, met een aantal mensen, waar we aangelegd hebben om de dieselvoorraad te kunnen aanvullen. De wijzer stond nu namelijk wel onheilspellend ver naar links.

Gefotografeerd door een voorbijganger (1)

Gefotografeerd door een voorbijganger (2)

Slot Loevestein

Na de korte dieselstop tuften we dus maar weer verder, hopend dat we in Tiel wel de haven konden binnenvaren. Om half 8 ’s avonds liepen we in het pikkedonker heel langzaam de haven binnen met 2 meter waterdiepte, wetend dat Tsuru 1.80m diep steekt. Met dichtgeknepen billen konden we uiteindelijk aanmeren en gingen we snel het stadje in om een hapje te eten.

Geen havenmeester te bekennen, dus het havengeld hebben we netjes in een brievenbus gedeponeerd. Het was kermis in Tiel op de kade, dus een hoop herrie, maar desondanks sliepen we alle drie heerlijk.

’s Ochtends werden we wakker en zag de hemel veelbelovend blauw, maar al tijdens het ontbijt trok er snel een dichte deken van mist op. Pas om 11 uur konden we eindelijk op pad, we hoopten nog voor het donker in Arnhem aan te komen. De stroming (nog steeds tegen) werd alleen maar sterker, en de Waal kent geen zondagsrust, het was ontzettend druk. AIS bood uitkomst, hierdoor konden we om de bochten heen kijken en waren we niet afhankelijk van ons eigen zicht. We wisten welke grote schepen we konden verwachten. Het was nog kouder dan de zaterdag, dus we waren blij met de verwarming. Toen Nijmegen in zicht kwam ging het ook nog eens regenen. Toen we de bruggen van Nijmegen gepasseerd waren stond Marije met de jongens op de kant te zwaaien naar drie verkleumde mensen op een gemankeerd zeilbootje.

De bruggen van Nijmegen

Alles okee hier!

Drie verkleumde mensen op een gemankeerd zeilbootje

Bericht vanaf de kant: Het zag er inderdaad wat sneu uit, zo’n vieze, mastloze boot. Of eigenlijk moet ik zeggen: bootje, want naast de grote vrachtschepen die af en aan voeren, is zo’n 11 meter zeilbootje echt helemaal niks.

Vanaf de kant

't Is zo toch maar een klein bootje eigenlijk

Inmiddels hadden we maar liefst drie knopen stroom tegen en kropen we vooruit. Na de splitsing van de Waal met het Pannerdensch Kanaal voeren we plots met 8 knopen, we kregen de stoom mee! Het Pannerdensch kanaal was rustig, zeker in vergelijking met de drukke Waal. Het laatste stukje naar Arnhem ging dus lekker snel. Nog voor het donker konden we de tijdelijke haven in varen – op een erg smal plekje, zeker omdat de mast van de buurboot (die op het dek lag) nogal uitstak. Maar het lukte, zonder kleerscheuren. Marije stond al klaar op de steiger. We pakten snel de spullen, en propten ons met z’n zessen in de auto. Hup naar Lent! Na een snelle hap stond er nog een ritje op het programma, namelijk om de auto van mijn ouders in Noordschans op te halen.

Intussen zijn we in afwachting van stijgend water. De jachtwerf waar Tsuru de winter gaat doorbrengen is namelijk door de lage waterstand niet bereikbaar, we hebben nog 70 cm nodig. Duim voor deze ene keer dus maar voor veel regen. Mag gewoon in Zuid-Duitsland vallen hoor, hoeft echt niet hier!

Lijstjes, uitzoeken en regelen

Inmiddels zijn we van alles aan het uitzoeken en regelen. Een kleine update...

Werk

Zowel bij Marije als Michel is de werkgever (en collega's) inmiddels op de hoogte van onze plannen. We krijgen leuke reacties! Voor ons was het belangrijk dat in elk geval één van ons na de reis kan terugkeren. Dat lijkt te gaan lukken!

School

Iets waar we al een tijd ons hoofd over braken. Jasper is leerplichtig, en volgens de letter van de leerplichtwet is een wereldreis geen reden voor vrijstelling daarvan. Het maakt daarbij niet uit of je het onderwijs onderweg goed geregeld hebt. In de praktijk wordt ook vrijwel nooit toestemming gegeven. De oplossing is eigenlijk verrassend simpel: we zijn namelijk verplicht ons uit te schrijven uit Nederland. En dan geldt die Leerplichtwet niet meer.

Dat betekent natuurlijk niet dat onze kinderen een jaar lang geen les krijgen. Met hulp van school zullen we daar een plan voor maken. We zijn heel blij dat school ons daarbij wil helpen, en natuurlijk dat ze de plekken voor de jongens vrijhouden, zodat ze bij thuiskomst gewoon weer welkom zijn!

En verder...

Veel lijstjes, die we maken in een gedeeld Onenote bestand, van wat we allemaal nog moeten regelen en uitzoeken, wat we nog moeten aanschaffen (véél), wat er nog moet gebeuren aan de boot (ook véél). We hebben nog genoeg te doen!

Klussen aan de boot

Tsuru ligt momenteel nog steeds in Noordschans voor de mastreparatie. Afgelopen week is er een schade-expert langs geweest om te kijken of het echt niet onze schuld was. Hij vond van niet, en keurde de offerte goed. De details moeten nog even uitgewerkt worden, maar het lijkt er dus op dat de verzekering de reparatie vrijwel volledig gaat vergoeden. Gelukkig, want anders zou het een flinke kostenpost geweest zijn. Niet onprettig ook dat dit nu gebeurd is en niet volgend jaar, al vermoed ik dat dit niet het laatste 'dingetje' aan de boot zal zijn.

Michel ging vandaag even naar Noordschans om alvast wat onderhoud aan de motor te doen. Hij heeft niet helemaal kunnen doen wat hij wilde - de reserve V-snaar die we aan boord hadden bleek bijvoorbeeld niet te passen, en de winkel in de haven had ook de juiste niet. Verder heeft hij de olie weer opgeruimd (dat lek opsporen en fixen staat ook nog op de to do lijst) en wat filters vervangen. Binnenkort zal er groot onderhoud aan de motor moeten plaatsvinden, en op deze manier sparen we weer wat manuurtjes uit.

Tsuru lag er verder netjes bij.

We gaan gewoon!

Een paar jaar geleden raakte Michel in de ban van Elena. Dat klinkt verontrustend, maar gelukkig is deze Elena een boot. Elena zeilde met haar bemanning – een jong gezin – in drie jaar tijd de wereld rond. Ook ik werd nieuwsgierig. Las ‘Ritme van de Oceaan’, alweer over een jong gezin dat de wereld rondzeilde. Zouden wij ook zoiets willen? We wikten en wogen, en besloten om maar eens te beginnen met het kopen van een boot. Dat werd Tsuru. Om een cirkeltje rond te maken keurde Olav Cox, auteur van ‘Ritme van de Oceaan’ haar, met het idee van een verre reis. Hij had goede tips. Twee jaar geleden was het een feit, Tsuru was van ons!

De zomervakantie vorig jaar op de wadden was heerlijk en smaakte naar meer. We besloten dat de trip naar Engeland een soort generale repetitie zou zijn, en dat we daarna zouden besluiten of we het echt zouden gaan doen. En, kort na de geboorte van ons nichtje Elena, weer een cirkeltje rond, namen we dat besluit. We gaan het gewoon doen!!

Niet de wereld rond, drie jaar weg is ons een beetje te gortig en kunnen we bovendien niet betalen. Maar wel één jaar. In juli vertrekken we voor een rondje Atlantic. Via Engeland naar Spanje en Portugal, naar Marokko, de Canarische Eilanden, Kaapverdische eilanden, Suriname en een hele zooi Caribische eilandjes en dan weer terug via de Azoren. Zo ongeveer. Wat een avontuur!

De komende 10 maanden hebben we nog genoeg te doen. Er moet nog flink geklust worden aan Tsuru, daarom varen we haar binnenkort naar een scheepswerf in Arnhem, zodat we er makkelijk naartoe kunnen. En er is nog heel veel te regelen. Huis, werk, school, verzekeringen. We houden jullie op de hoogte!