Vlog: Tsuru steekt de Golf van Biskaje over!

Nieuwe ervaringen

Vandaag was een leerzame dag! We hebben ons bekwaamd in:

• Het schoonmaken en fileren van makreel (vis smaakt lekkerder als iemand anders dat voor je doet...) (Marije)
• Een fotoverslag maken van het schoonmaken van makreel (Jasper)

• Het bouwen van technisch lego (Julian)
• Het vervangen van het oliefilter. (Michel)
• Het repareren van de lekkende slang van de wc (schoon water hoor, maar toch irritant dat de vloer elke keer nat was) (Michel)
• Het starten van de buitenboordmotor en het varen in Storm (Marije, Michel kon het natuurlijk al lang)

Daarnaast twee waterdieren voor het afstreeplijstje:

• Een rog (gespot door Julian) 
• Een zeehond (gespot door Marije, daarna tot een paar meter genaderd met Storm, waar we met z'n allen in zaten)

Kortom, we hadden het er maar druk mee. Gelukkig hadden we ook nog even tijd om van ons uitzicht te genieten, en dat delen we graag:

Van Eastbourne naar Falmouth

En hoog tijd om ‘waar zijn wij nu’ weer eens te updaten. We hebben een week met veel zeemijlen achter de rug, en prachtige plekjes waar we (vrijwel)  geen internet hadden. Weinig mogelijkheden om het blog te updaten dus. Na Eastbourne volgde Brighton, waar we met het antieke treintje naar de pier reden. Mén wat een drukte! Ik was blij dat we gelijk de volgende dag weer verder zouden gaan, maar helaas, de wind gooide roet in het eten. We besloten dus een uitstapje te maken Brighton uit en gingen met de bus naar de Seven Sisters. Ook toeristisch en druk, maar met veel meer ruimte, en prachtig!

Beachy Head

Vissen op de steiger in Brighton

Zelfs op de Brighton Pier kun je nog een plekje vinden waar het rustig lijkt.

Met het antieke treintje terug naar de marina.

Seven Sisters

De loopfietsen vergroten onze actieradius enorm!

In de bus terug naar Brighton.

De volgende dag vertrokken we dan wel uit Brighton voor een lange ruk naar het westen. In ruim 26 uur voeren we naar Salcombe. Konden we gelijk even oefenen met het wachtlopen ’s nachts. Tot een uur of 1 ’s nachts was het vrijwel windstil, dat leverde bijzondere plaatjes op. En de mogelijkheid voor de jongens om eens tijdens het varen voor op het dek te komen. Normaal is dat verboden terrein. Later in de nacht begon het wat meer te waaien, recht van achteren. Dat is niet fijn varen, we schommelden van links naar rechts, en echt fatsoenlijk zeilen was er niet bij. Het laatste stuk kon de motor gelukkig nog een paar uur uit totdat we bij Salcombe de rivier opvoeren.

Bijzondere plaatjes van een superkalme zee.

Woei! Voor op het dek!

Joehoeee!

De rivier op richting Salcombe

Het was heerlijk weer. We legden aan aan een drijvende steiger en het bijbootje werd opgepompt. Het eerste tripje was succesvol: het motortje startte in één keer (dat hadden we vorig jaar nog niet meegemaakt…) en we koersten flux naar het zandstrand waar Julian al zo lang op had gewacht. De jongens vermaakten zich opperbest met in zee plonzen en zandkastelen bouwen, terwijl Michel snel een boodschap deed in het kleine dorpje. De supermarkt was ieniemini, maar we wisten nog het een en ander voor het avondeten te bemachtigen. Achteraf was het handiger geweest als we in Brighton wat meer hadden ingeslagen, waar er een mega supermarkt vlakbij de haven lag. Maar ach, we redden ons wel.

Storm wordt opgeblazen!


Salcombe!


Pret op het strand

De volgende dag deden we nog een rustig dagje Salcombe. Het dorpje stelt weinig voor, maar is wel erg schattig. Verder is het een watersportparadijs, één en al boten. Michel gaat weer naar het strand met de jongens en ik blijf op de boot, even rustig aan, en wat poetsen en opruimen. Lekker. Als de heren terugkomen gaan we weer met het bijbootje op pad, douchen is de missie. Schoongedoucht zijn we op weg naar de steiger, als we pizza ruiken. Het is inmiddels tegen zessen, en we laten ons verleiden. Eigenlijk voor het eerst deze reis zitten we lekker op een terrasje!

We zijn niet de enigen...

Salcombe

Het manouvreren op een stromende rivier is zo makkelijk nog niet, blijkt wanneer onze buren van dag 1 – een boot met 6 homo’s van variërende leeftijden – ’s ochtends willen vertrekken. Totaal stuurloos belanden ze tegen het grote motorjacht dat voor ons ligt. Gelukkig was de eigenaar alert genoeg om er even een fender tussen te stekken. De volgende dag gebeurt het weer: onze nieuwe Belgische buren moeten even verkassen omdat wij weg willen. En dat gaat niet zonder slag of stoot. Ze raken met hun buitenboordmotortje, dat net als bij ons achterop de hekstoel bevestigd is, vol ons anker. Geen schade voor ons gelukkig, maar hun motortje lijkt aan gort.

Wij vertrekken voor een tochtje van een mijl of 20, naar een baaitje bij het plaatsje Cawsand, waar we voor anker gaan. Weer even een strandje, weer even een wandelingetje in het mooie, tegen de rotsen gebouwde dorpje met smalle straatjes, maar de jongens zijn niet in hun beste doen. Na het eten fleurt de boel een beetje op, en zijn we getuige van een lokaal zeilwedstrijdje. We moeten erg grinniken om een ‘opa en oma’ die samen meedoen en al vanaf de start niet mee lijken te komen. Ze doen het rustig aan. Tegen de avond zien we de Nederlandse boot Isabella aankomen, er wordt driftig naar ons gezwaaid. We herkennen ze: medevertrekkers!

Cawsand

Cawsand Bay

Tsuru voor anker in Cawsand Bay

Ready... Set... Go!

Inmiddels lonkt Falmouth, de springplank richting Spanje. Vriendin en opstapper Esther komt daar maandag aan om – als de weergoden ons goed gezind zijn – met ons mee te varen over de Golf van Biscaje. We besluiten nog één tussenstapje te maken, in Fowey. Wat wij tot een paar uur geleden uitspraken als Foowie, maar dat blijkt niet zoals de lokalen het uitspreken. Foy, moet het wezen.

We leggen aan aan een mooring boei en Jasper en Michel stappen in het bijbootje – waaraan we voortaan zullen refereren als ‘Storm’. Dat is het merk, en het staat er groot op. Jasper las het, en zei: “het bijbootje heet Storm.” En waarom ook niet. Julian en ik bakken muffins en vlak voordat ze klaar zijn hoor ik Storm terugkeren. Jasper hoor ik al opgetogen roepen dat ze nu nóg harder gaan dan op de heenweg. We doen nog een retourtje Fowey, opnieuw een allerschattigst plaatsje. We geven toe aan de al dagen durende smeekbede om windmolentjes als we een leuk winkeltje zien waar ze windmolentjes van een iets degelijker soort dan de plastic weggooitroep tegenkomen. De kinderen zijn als een kind zo blij.

De mooie ruige kust van Cornwall

Fowey

Fowey

Zo is het maar net 

Muffins uit eigen oven! (En ja, er zijn er al 4 op...)

Teruggekomen bij Tsuru ligt de buurboot wel erg dichtbij. Het is een motorboot en door het gebrek aan een kiel beweegt die anders dan een zeilboot. Dus als alle zeilboten naar links draaien omdat de stroming daar vandaan komt, kan zo’n motorboot zomaar naar rechts draaien omdat de wind daarvandaan komt. We zijn er niet gerust op en na overleg met de havenmeester verkassen we naar een steiger wat verder de rivier op. ’s Avonds zeggen we nog tegen elkaar dat het wel fijn is dat we hier zoveel rustiger liggen. Totdat Michel naar buiten gaat omdat hij een boot hoort aankomen. Ze komen veel te langzaam aanvaren, mikken veel te kort voor ons en vergeten voor het gemak de stroming even. Binnen hoor ik een ‘boem’, en even hoop ik dat ze de steiger flink geraakt hebben, maar nee, we zijn voor de tweede keer in twee dagen de klos, ze hebben ons aan de voorkant geraakt. Hun reddingsboei is achter ons net blijven haken. Gelukkig is het kapotte net de enige schade, maar ik heb ineens erg veel begrip voor mensen met een stalen boot.

 

Onderweg komen we veel Jan van Genten tegen (met dank aan Josine, die ons nitwits wist te vertellen welke vogel dit was)

Opnieuw een kaap aan de mooie kust van Cornwall

En wederom komen we in een zeilwedstrijd terecht, ditmaal met wat grotere boten.

En nu dus in Falmouth, waar we driftig de weerkaarten in de gaten houden. De havens liggen hier stampensvol, dus hoewel we graag weer eens aan een echte steiger hadden gelegen, liggen we weer aan een mooring. We houden het maar in de gaten. Voordeel is wel weer dat het een stukje goedkoper is, want de Britse havens slaan een flinke deuk in ons budget. 

Verse makreel

Er liggen 4 verse makrelen in onze koelkast. Zelf gevangen. Niet door ons, maar door de havenmeesters. Jasper en Julian moesten nog even uitrazen na een dagje op de boot. Na een gezamenlijk tripje met de bijboot naar Falmouth, waar we aan een mooring boei liggen, ging Michel dus alleen terug om eten te koken, terwijl ik de jongens nog wat liet rondrennen. We zagen, net als gisteravond in Fowey (wat je uitspreekt als Foy, zo is ons inmiddels geleerd), een geweldig schouwspel van springende visjes. De havenmeester vertelde ons dat deze visjes opgejaagd worden door makreel, en toen we goed keken zagen we er héél veel zwemmen. Morgen moesten we onze hengel maar meenemen.

Vliegende vissen in Fowey

Een kwartiertje later kwamen we terug, en waren meneer en mevrouw havenmeester aan het vissen. Ze haalden met een simpele worp zo 2 a 3 makrelen binnen. Zonder te overdrijven durf ik wel te zeggen dat het er binnen een kwartier zeker 20 a 30 waren. En dan te bedenken dat wij vandaag onze allereerste vispoging hadden gedaan op de boot. Onsuccesvol, dat hoef ik waarschijnlijk niet te vermelden. “That’s because they’re all here,” grapte de havenmeester nog.

Of wij er ook een paar wilden, voor bij de thee? Natuurlijk! (Hoewel, voor bij de thee…). En of ik er geen probleem mee had om ze zelf even van hun ingewanden te ontdoen? Ach nee hoor. Never done it before, maar eens moet de eerste keer zijn. En hup, daar gingen 4 nog levende makrelen in een plastic tasje. Oh dear. Ik had werkelijk geen idee wat ik nu moest, dus ik hield het tasje maar gewoon stevig vast. Het zou nog wel een kwartiertje duren voordat Michel weer kwam met de dinghy. Oh, whoeps, daar hadden ze zich alweer een weg naar buiten gewerkt. Het waren nu vier makrelen op de grond. Jasper vond het wel cool en hielp maar al te graag met oprapen. Julian hield zich wijselijk stil.

Ook uit het tweede plastic tasje worstelden ze zich weer naar buiten. Jasper kwam met het lumineuze idee om hun kieuwen dicht te drukken zodat ze geen lucht meer krijgen. (Zie je wel dat die leervraag op school “waarom hebben vissen kieuwen?” nog eens van pas zou komen?). Het werkte. Eindelijk dood.

Michel kwam ons ophalen, de vispasta stond klaar. Met tonijn uit blik en gerookte zalm uit de supermarkt. Vanavond kijken we maar eens een youtube-filmpje om te zien hoe je makreel fileert. Iemand nog een lekker recept?

In Engeland!

Vier dagen na vertrek zijn we in Engeland aangekomen! Na een aantal rustige dagen in Breskens hebben we er een paar bijzondere tochten op zitten. De plannen veranderen regelmatig. Op woensdag varen we van Breskens naar Duinkerken - de jongens ietwat teleurgesteld dat we België niet aandeden. Omdat de weersvoorspellingen wat weerbarstig zijn, houden we tot op het laatste moment een slag om de arm, en hebben we een veelheid aan potentiële bestemmingen uitgewerkt. Dat kan aan de Belgische kust zijn, of de Franse, of zelfs de Engelse.

België zoeven we dus voorbij en lang lijkt het erop dat we in één keer naar Engeland zouden gaan. Het is lekker zeilen, hoewel soms wat hobbelig. Maar net voor de haven van Duinkerken komt er een onheilspellende bui naderbij, en besluiten we de haven aan te lopen. Niet veel later komt er inderdaad aardig wat geweld over, dus we zijn blij dat we veilig en wel aan de steiger liggen. Duinkerken was overigens de enige plaats in Michels lijstje waar ik eigenlijk écht niet naartoe wilde. Vorig jaar lagen we hier een aantal dagen verwaaid, en ik vond het zo'n troosteloze haven en stad. Maar goed, nu is het gelukkig slechts voor korte duur.

De volgende morgen vertrekken we even na achten weer, om nu wél richting Engeland te gaan, mits de wind een beetje meewerkt. De zee verwelkomt ons met rustige golven en een goede wind, we kunnen het grootste deel van de tocht zeilen. Een groot verschil met onze tocht van vorig jaar, toen we, met windkracht 6 tegen, over torenhoge golven stuiterden. Echt genieten dit! Tot halverwege de kanaaloversteek blijft de motor uit, maar dan valt de wind toch te veel weg. Na een tijdje neemt de wind weer toe, en zeilen we weer. Last minute besluiten we dat we ook best richting Brighton kunnen gaan, zodat we alvast weer een stapje verder zijn. Dat valt echter tegen: de wind draait meer naar het westen en neemt weer toe, zodat we hem vrijwel tegen hebben. Beuken tegen de golven wordt het, en dat onder flinke helling. Dat levert spectaculaire plaatjes op, maar is weinig comfortabel.

Plan B wordt geschrapt, plan A hervat. We veranderen de koers weer richting Eastbourne. Daar worden we even na middernacht door een vriendelijke havenmeester door de sluis geloodst. Dat verbaast ons, we hadden verwacht dat de sluis op afstand bediend zou worden, of dat we moesten wachten tot de eerste schutting in de ochtend. Niets van dat al. Het is nog een heel spektakel, de deuren worden een stukje open gezet om al het water binnen te laten om het hoogteverschil van enkele meters te overbruggen. De havenmeester vraagt ons om hem nog even op te roepen via de marifoon als we veilig aangemeerd zijn. Heerlijk, die zorgzaamheid.

Duinkerken - uit!

Een heerlijke zee om op te zeilen. Op dat moment tenminste :)

Julian leert vast de essentials voor het leven op zee.

We hebben heel wat water verzet tijdens de laatste paar uren van deze tocht!

Een mooie, maar vermoeiende tocht! Dus vandaag nemen we even de tijd om bij te komen. We gaan even naar het strand, doen de was, poetsen het ergste zout van de boot en doen een boodschap. De dagen vliegen voorbij, terwijl we eigenlijk het idee hebben niets te doen. Morgen weer een etappe verder. Er komen nog een paar dagen met min of meer gunstige wind aan, zo lijkt het, dus we doen nu vooral ons best om zo snel mogelijk richting het westen te komen. 

Lekker poedelen in de zee!

De tracks op de kaart volgen overigens nog. We hebben hier wifi, maar slechts voor 2 devices, en de iPad trok aan het kortste eind...

Het vertrek in beeld

De kop is eraf

Met stralend weer vertrokken we gisteren uit de Roompot. We voelden ons vereerd dat zoveel vrienden en familie de moeite hadden genomen om het hele eind naar Zeeland te rijden om ons uit te zwaaien. Velen namen nog even een kijkje op de boot, lang niet iedereen had Tsuru al eens gezien. Leuk dat zij nu ook een beetje een beeld hebben bij ons varende huis. We hebben erg genoten van ons uitzwaai-ochtendje!

En toen was het tijd om te gaan! Twee uur voor laag water, om zoveel mogelijk profijt van de stroming te hebben. En dat lukte prima! We vertrokken met een stel verstekelingen aan boord: twee neefjes en een nichtje voeren met ons mee tot aan de sluis. Dat was erg gezellig! Daarna stonden we er met z'n viertjes voor.

Hobbelen en surfen
Het eerste stuk was weliswaar wat hobbelig motorzeilen, maar nog prima te doen. Lekker zonnetje erbij. Met een steeds sterkere wind, en stroming de andere kant op, werd het tripje echter steeds minder aangenaam. We besloten dit geploeter niet verder voort te zetten richting Belgische kust, en af te buiten naar Breskens. Vanaf dat moment ging het als de brandweer! We tikten al surfend over de golven soms ruim 10 knopen aan.

Het avontuur begint...
De motor was dus uit. Vanwege de harde wind en hoge golven besloten we de havenkom bij Breskens in te zeilen, en daar rustig de motor aan te zetten en de zeilen te strijken. Dat liep even anders: de motor deed het niet. Helemaal niks. F*CK! Op zeil aanleggen dan maar. Michel had dat wel eens gedaan, maar niet met Tsuru. Afijn. Lang verhaal kort, we maakten te weinig snelheid en de wind kreeg vat op de boot. Zachtjes dobberden we richting strekdam... Gelukkig kregen we snel hulp van een stel Belgen in een motorbootje, die ons richting steiger sleepten.

Losse bouten en schroeven
Zo'n niet functionerende motor, dat is natuurlijk niet wat je vaker mee wilt maken, dus we waren er nogal op gebrand om - ondanks de vermoeidheid na een intensieve dag - zo snel mogelijk te achterhalen wat de oorzaak was. Die bleek dodelijk eenvoudig gevonden: een losgetrilde bout die de draden van de dynamo en de accu met de motor verbond. Je begrijpt dat we ze hebben vastgezet met een dubbele bout. Just to be sure. En ook nog even de andere schroeven en bouten in de motor hebben nagelopen.

Het lijkt ons wel een beetje te achtervolgen, die losse schroeven en bouten: de buizen voor de bimini (zonnetent) misten er een paar, en zelfs het loopfietsje van Jasper miste een schroef waarmee het achterwiel vast zit. We hebben wat voorraad ingeslagen bij de plaatselijke watersportwinkel (maar het had ook zo de Gamma kunnen zijn), en hebben alvast geleerd dat we ze regelmatig even moeten nalopen.

Harde wind in Breskens
Gisteren hadden we al gezien dat het vandaag flink zou waaien, dus het plan was om in Breskens te blijven. 's Ochtends bleek dat een prima plan, er werd windkracht 8 voorspeld. En dat was stiekem best lekker, na alle hectiek van de afgelopen weken. Morgen lijkt het nog niet veel beter, weliswaar minder wind, maar nog steeds vanuit de verkeerde richting, dus we doen nog een dagje Breskens.

Verwaaid in Breskens

Jasper kijkt er al naar uit om het volgende land op onze kraskaart weg te mogen krassen!

Inpakken & wegwezen!

Een laatste blog voor we uitvaren!

De vertrekkersstress bereikte donderdagavond en vrijdagochtend een hoogtepunt. Het huis was donderdagavond vrijwel leeg en schoon, met dank aan de superhulp van mijn schoonouders. Maar ja, toen moesten de laatste spullen nog gepakt worden, en was het nogal de vraag of dat allemaal wel ging passen in de auto's. En tussendoor vouwde ik ook nog even 35 bootjes in elkaar voor de traktatie van Jasper. De woonkamer moest nog gestoft, gezogen en gedweild, maar daarvoor moest alles eerst in tassen en dozen. Nou ja, lang verhaal kort, het is gelukt. Het enige slachtoffer is mijn (gloednieuwe, gepolariseerde en op sterkte...) zonnebril geworden, die ik in alle stress en opperste staat van verwarring aanzag voor een stokoud exemplaar en óf in een vuilniszak, óf in een doos heb gegooid. Hij is niet meer tevoorschijn gekomen. Heb vandaag dus in allerijl telefonisch nog een nieuwe besteld. Ik zal er wel even op moeten wachten, hij komt mee met mijn schoonouders als zij ons ergens onderweg komen opzoeken.

Vrijdag zakte het stressniveau langzaam tot normale proporties. Het huis hebben we overgedragen aan de huurders. Superfijn dat ons huisje bewoond gaat worden door leuke mensen, en bijzonder dat er over een maandje een nieuwe baby geboren gaat worden! Daarna om 12 uur de jongens van school gehaald, die allebei een leuk afscheid van hun klas hebben gehad. Ze kregen allebei een mooie herinnering mee aan hun klasgenootjes, waar ze erg blij mee waren. "Kijk, zo vergeet ik tenminste niet wie er in mijn klas zitten!" Nog even afscheid genomen van de juffen en wat vriendjes en ouders, en toen was het bye bye school, voor heeeeel lang!

De auto's (van ons en van schoonouders) waren inmiddels ingeladen, en wonder boven wonder lukte het om alles in één keer mee te krijgen. De Skoda vond de drempels in ons dorp niet meer erg leuk, maar dat mocht de pret niet drukken. Het paste. Toen nog een laatste hobbel voor ons avontuur écht kon beginnen: uitschrijven bij de gemeente. We troffen een buitengewoon ongeïnteresseerde ambtenaar, die het vooral ingewikkeld vond dat we geen vast adres hadden in het buitenland. We krijgen eigenlijk overal heel enthousiaste reacties op ons plan: van de kapper (heb je nog vakantieplannen? Nou uh... :) ), de chiropractor en de huisarts tot allerlei mensen van instanties die ik aan de telefoon gehad heb de afgelopen tijd. Maar deze meneer wilde gewoon zijn werk doen. Ook goed.

Wachten bij de gemeente tot ons nummertje verschijnt

Nog één keertje spelen in Nijmegen

We deden nog wat laatste boodschappen (ja hoor, er kon nog meer bij), aten een ijsje, en toen op pad naar Zeeland! De jongens waren erg in hun sas, maar vonden de autorit toch wel heel lang duren. Dat was ook wel zo, we waren ruim 2,5 uur onderweg. Gelukkig werden we in de Roompot warm verwelkomd door mijn familie, die hier het hele weekend is, en kregen we een lekker maal voorgeschoteld. Instant ontspanning en vakantiegevoel!

Vandaag hadden de jongens een heerlijke dag met hun neefje, nichtje, ooms, tante en opa's en oma's. Ze hebben gezwommen, heerlijk gespeeld en gingen naar het strand. Intussen konden Michel en ik in twee etappes de boot inruimen. Eerst alle spullen die we zelf meegenomen hadden, en na de lunch de spullen uit de auto van mijn schoonouders, die inmiddels ook gearriveerd waren.

En dit was nog maar deel één...

Toen dat gelukt was, was het tijd voor een boel gezelligheid en verwennerij! Een heerlijke bbq, en veel cadeautjes! De jongens hoeven zich niet vervelen, en we kunnen nu ook in de kuip muziek luisteren met dank aan de bluetooth box. We hebben echt genoten vanavond.

Verwennerijen!

Intussen komen er ook steeds berichtjes binnen van vrienden, familie, bekenden, collega's... Ontzettend leuk en lief hoe er met ons meegeleefd wordt.

En nu is het bijna morgen, en dan gaan we!