Cabo Verde - beating the odds

We kabbelden voort tijdens onze oversteek, met zowaar op de laatste dag nog wat meer wind. Ook weer flinke klotsgolven, dat dan weer wel. Je kunt niet alles hebben. De oversteek was niet helemaal wat we ervan verwacht hadden. Echt in het zennnnn ritme van golven, eten, waken, slapen kwamen we niet lekker. De jongens deden gezellig mee, dus het was af en toe best even pittig. Verder zagen we na de grienden op de eerste dag op een paar dolfijnen 's nachts geen enkel zeezoogdier meer langskomen. Voor het eerst op een lange tocht dat het zeeleven zich zo gedeisd hield. Jammer, want een paar springende dolfijnen fleuren de boel toch altijd weer even op. Wel zagen we grote groepen vliegende vissen, spectaculair! Net kleine vogeltjes, zoals ze vele meters net boven het water afleggen.

Het vissen hielden we (pas op de laatste dag, we zijn volhouders) na acht verdwenen aasjes voor gezien. Ik gooi pas weer een lijn uit als we fatsoenlijk visspul hebben. Oftewel, verbeterpunten voor de komende oversteek:

• Terug naar het oude wachtschema 3-3-3-3. Nu was mijn laatste 'slaapdienst' van 7-10 uur, waardoor ik het gevoel had de halve dag alweer kwijt te zijn, en wachten van 4 uur zijn eigenlijk net wat te lang (we deden nu 4-4-3-3).
• Strakker ritme, met ingebouwde rustmomenten voor ons, waarschijnlijk gewoon als dagritme op de muur geplakt, zodat het ook voor de jongens duidelijk is wanneer ze eten, school doen, onze onverdeelde aandacht krijgen of zich even zelf moeten vermaken.
• Beter visspul.

Bye bye, La Gomera

De gennaker weet zelfs het minste zuchtje wind te benutten.

Zeilfie

Prachtige zonsondergang. 

Lekker kleien.

Zee, zee, niets dan zee.

Er moet natuurlijk ook gewoon gekookt worden. Pannenkoeken in de maak!

Recht zo die gaat!

Weer een zonsondergang tegemoet.

Sinterklaastijd! Twee Pietjes aan boord! De schoenen werden gezet, en zowaar nog gevuld ook!

Pepernoten bakken.

De laatste avond kregen we een verstekeling aan boord. Wat doet zo'n klein vogeltje 80 mijl uit de kust? Hij vond de schoolspullen maar interessant. Hij was al erg verzwakt, want zo tam als wat. De volgende ochtend, vlak voordat we Sal aanliepen, vonden we hem dood in de kuip. Hij kreeg een zeemansgraf.

Tijd voor het Kaapverdiaanse gastenvlaggetje. Zelf gemaakt, met dank aan de door Bou en Ika meegebrachte textielstiften. Daaronder hangt de gele Q-vlag, die je dient te voeren als je een nieuw land aandoet en nog niet ingeklaard bent.

Land in zicht!

Nog een verstekeling die het niet overleefd heeft: een vliegende vis.

En, wel verdiend, er mag een volgend land opengekrast worden!

En toen kwamen we op zondagochtend, bijna precies 7 dagen na vertrek, aan op Sal, in de baai bij Palmeira. We gooiden ons anker de grond in (3 keer, u kent het spreekwoord wel), en daar waren we: Afrika! (Again, maar dit is toch echt weer ander Afrika dan Marokko). Het Afrika, waar de zon altijd schijnt en waar het nooit regent. Uhmmmm... Volgens de statistieken zouden we zo'n 9 uur zon per dag moeten hebben, en in heel november 1 dag met regen. Ook hier is de klimaatverandering kennelijk voelbaar, want we hebben tot nu toe op één dag na elke dag regen gehad, en kijken vrijwel continu tegen een grauwe lucht aan. Af en toe grappen we cynisch dat we net zo goed in Nederland zouden kunnen zijn, maar hee, wie in Nederland heeft er vandaag een duik in zee genomen?

Ankerbiertje!

Een dag later kwamen ook de andere boten aan. We zagen ze al aankomen op de AIS en hadden broodjes voor ze gehaald. 's Avonds borrelden we eerst met de Agaath en de Zahree, en na het eten nog met de Freya bij de Grutte Grize. Onze kleine vertrekkerscommunity. We ontmoetten de Duitsers en hun Tsjechische opstapper van de Eden, die we onderweg steeds op de AIS hadden gezien, de Zweden die we nog kenden uit Rabat en de Fransen die naast ons lagen op Tenerife.

Storm is er weer klaar voor!

De Grutte Grize arriveert.

Even een rondje zwemmen.

En daar is ook de Freya.

De kinderen hier vinden het maar wat leuk om met die Nederlandse jongetjes te spelen. Een paar dagen later zegt Jasper zelfs een nieuw vriendje te hebben, een jongetje waarmee hij in de speeltuin op de glijbaan mee speelde.

De volgende dag nemen we een aluguer (iets tussen een taxi en een bus in) naar Espargos, het net iets grotere plaatsje een paar kilometer verderop. Het kleine busje wordt goed volgepropt, onder meer met een teil vol vis en een vers gevangen tonijn (zij wel!). In Espargos vinden we ijsjes, tot groot plezier van de jongens, en doen we wat boodschappen. De supermercado's zijn klein en niet al te best bevoorraad. Groente is schaars, want moet volledig worden geïmporteerd. Grotendeels koop je groenten in porties ingevroren. Net als vlees. Dat doen wij dus ook maar. Verder vinden we er wel tot onze grote verbazing Brinta. Maar ja, dat hebben we niet nodig, want groots ingeslagen in de Nederlandse winkel op Tenerife.

Wat leuk is om te zien is dat onze jongens heel goed doorhebben dat de kindjes hier lang niet zoveel speelgoed hebben als zij. Soms moeten we ze er even op wijzen. Een kindje dat met een autoband speelt, een ander die met een kruiwagen rondrijdt, een meisje dat muziek maakt met een conservenblik, een jongen die trommelt met een stok op een plastic bekertje. Ze zijn als een kind zo blij met ons afval waar het kapotte zwaard van Julian in zit. Daarop volgend zien we Jasper en Julian steeds vaker iets vinden waar ze 'muziek' mee te maken. En ook redenaties als 'wat moet je doen als je geen geld hebt om water te kopen?' zijn niet van de lucht.

Speeltuin! Ja, ook in Palmeira.

Espargos

Espargos

Espargos

Espargos

In Espargos hebben ze ijs!

Intussen wordt er ook hard aan school gewerkt.

Jasper maakt een poster over communicatie op de boot.

Terug in Palmeira treffen we de bemanningen van de andere Nederlandse boten. Michel sjeest nog even met Storm naar Tsuru om onze diepgevroren groente en vlees in de koelkast te stoppen, maar daarna kan het los. We hebben een heerlijke namiddag en avond, het bier vloeit rijkelijk en we vinden een eettentje waar we hamburgers en friet eten. Net na onze bestelling wordt er direct extra personeel opgetrommeld en we zien de aardappels voor de frietjes geschild worden, verser kan niet. De voetbal- en pooltafel zetten aan tot gezonde competitie en de kinderen spelen heerlijk met elkaar. Net wat die guppen van ons even nodig hadden - en wij ook. Ze missen hun vriendjes soms best.

Beetje donker, maar dit is hoe gezelligheid eruit ziet.

De dag daarop schijnt zowaar de zon! De Robert en Ties van de Grutte Grize komen even langs en zijn benieuwd hoeveel stroom we maken. Hulde aan Michel z'n voorbereidingen, want tot nu toe zijn wij de enigen die geen stroomissues hebben, we hebben met dank aan de zonnepanelen altijd genoeg, zelfs op bewolkte dagen. Het scheelt ook wel enorm dat we nieuwe, en dus zuinige apparatuur hebben, maar we hangen dagelijks de tablets, telefoons en de ipad aan de lader, vaak ook de laptops en als we onderweg zijn bakken we om de dag een brood in de machine. De waterkoker is een grote stroomslurper die ook wel een paar keer per dag aan staat.

Afijn, de zon schijnt dus. We gaan zwemmen! Ik ben benieuwd hoe het anker ligt, omdat we regelmatig iets horen wat op geschuur tegen rotsen lijkt, dus ik zet mijn snorkelmasker op en zwem ernaartoe. Het zicht is goed dus ik hoef niet te duiken om te zien hoe het anker op 6 meter diep belabberd ligt. Tussen twee rotsen, op z'n kant met de punt in een lus van touw. Michel neemt ook een kijkje en is not amused. We willen die middag vertrekken, dus het is wel even een dingetje: hoe gaat het anker loskomen? Michel doet nog een poging er naartoe te duiken en het los te wrikken, maar dan is 6 meter toch best diep. We besluiten het zo te laten en het erop te wagen. Michel doet wat laatste boodschappen, haalt 60 liter water en brengt het afval weg. We ruimen de boot op, en dan is het zo 4 uur.

Even het anker checken.

Ons uitzicht in Palmeira.

Als we die middag het anker op willen halen ligt het inderdaad goed vast, maar we zijn voorbereid. We varen er rustig overheen, en zowaar, het komt los. We groeten nog even de dames van de Agaath en Freya (de heren zijn op pad), en varen vervolgens achter de Grutte Grize aan richting Sao Nicolau, zo'n 16 uur varen. Er staat een mooie wind, en al gauw lopen we 5,5 a 6 knopen. Het duurt maar een paar uurtjes voordat we de Grutte Grize, die een half uur voor ons vertrok, ingehaald hebben. De wind neemt gedurende de nacht af, maar pas tegen de ochtend hoeft de motor aan, in de luwte van het eiland.

De zonsondergang tegemoet

Er ligt een groene waas over de bruine rotsen en we vragen ons af of dat door de regen van de afgelopen tijd komt. Wanneer we bijna onze bestemming hebben bereikt, zien we twee catamarans voor anker liggen in een baaitje met zandstrand. Dat ziet er aanlokkelijk uit! We ankeren tussen ze in en roeien naar het strand, waar we door een enorme surfgolf opgesmeten worden. Met dank aan de waterdichte tas zijn onze spullen droog gebleven. De jongens rennen direct het zandduin op en we struinen tussen de basalt rotsen. Wat een heerlijk plekje! Omdat we toch wat rollerig liggen besluiten we onze tocht na de lunch voort te zetten. Eindelijk zien we weer eens een groep dolfijnen.

We droppen ons anker bij Tarrafal, Sao Nicolau, en constateren dat we hier minstens zo rollerig liggen als in het vorige baaitje. We blijven lekker aan boord, want we zijn wel even gaar van een nachtje doorvaren. Morgen ontdekken we wel weer verder!

Halverwege!

Woensdag 16 november, 22.00u UTC.
391 mijl gevaren, 3,5 dag op weg, 394 mijl te gaan.

We zijn net de vierde nacht ingegaan van de tocht van La Gomera naar Sal (Kaapverdië). De maan kwam net op, elke dag wat later. Na twee uur duisternis en een prachtige sterrenhemel kan ik nu weer wat zien en is de wereld weer iets groter dan de boot. De wind is rustig, heel rustig. Te rustig eigenlijk. We hebben besloten de gennaker vannacht op te laten staan, zolang hij het volhoudt. De gennaker is ons grootste zeil, bedoeld voor voordewindse koersen met weinig wind. En laat dat nou net zijn wat we aan het doen zijn. Normaal varen we alleen overdag met de gennaker, omdat we het dek op moeten als we hem willen weghalen. De andere zeilen kunnen we vrijwel volledig vanuit de kuip bedienen. Maar met dit rustige weer en het heldere maanlicht durven we het wel aan. Het zeil heeft er wat moeite mee en klappert regelmatig. De wind komt recht van achteren, en hij vindt het beduidend prettiger als de wind iets schuin van achteren komt. Ik heb net de koers 10 graden oostelijker verlegd. Hopelijk vindt de kapitein dat niet erg, want we varen nu wel een beetje de verkeerde kant op. Maar de motor kan uitblijven, en dat is ook wat waard. We hebben namelijk voor maximaal zo'n 4 etmalen aan diesel aan boord, dus zeker nu er voor de komende dagen nog minder wind verwacht wordt is ieder uurtje zeilen meegenomen, zelfs als we zoals nu maar 3 tot 4 knopen lopen.

De eerste twee dagen stonden in het teken van inslingeren. Het eerste stuk vanaf La Gomera was ronduit onprettig. Echt zeeziek zijn we gelukkig niet, maar de zee was een irritante klotsbak en de wind kwam uit alle richtingen behalve de goede. Lichtpuntje was de grote groep grienden die op gepaste afstand een stuk met ons meezwom. We waren allemaal wat kribbig, de gevoelstemperatuur aan boord was een stukkie lager dan de buitentemperatuur. Het was fijn dat we voor de eerste twee dagen vooruit gekookt hadden, want lang in de keuken staan is geen doen met een dergelijke zeegang. 's Avonds werden we op de koop toe nog verblijd met een paar buien. Maar ook dat heeft een positieve kant: in de buien zat wat meer wind, dus gingen we een uur lang ineens als een tierelier!

Op dag twee ging het een tikkie beter. We konden de hele dag zeilen, vanaf 's middags met de gennaker, daarvoor met genua en grootzeil, maar we hadden allemaal nog steeds een kort lontje. Dag drie verliep zeilenderwijs bijna hetzelfde als de tweede dag: ergens in de nacht kon de motor uit, en aan het begin van de middag ging de gennaker erop. Vandaag hadden de jongens het voor het zeggen, dus we hebben veel spelletjes gespeeld. Carcassonne is zwaar favoriet. Ze spelen 'the real thing' tegenwoordig, de juniorversie ligt ongebruikt kastruimte in te nemen. De lunch bestond, ook op verzoek van de heren, uit pannenkoeken. De sfeer aan boord was beduidend beter.

Tja, en dan het hoofdstuk 'vissen'. We hebben al drie keer beet gehad. De eerste keer merkten we er niets van en was gewoon ons aas verdwenen. Lang leve de Chinese kwaliteit van bevestigingshaakjes. De tweede keer leek het dan eindelijk écht raak, maar toen Michel de vangst wilde binnenhalen verdween ineens de weerstand van de lijn en bleek onze prooi er wederom met een stuk aas vandoor te zijn. De derde keer was weer ongemerkt, hop, weer aas weg. Vooralsnog gaan we dus hard door ons aas heen en blijven we dromen van een mooie bonito of mahi mahi in mootjes op ons bord en gooien we elke ochtend opnieuw vol hoop de hengel uit.

We varen in een colonne van boten met kinderen: Freya, Agaath en Grutte Grize. Vooralsnog behouden we onze koppositie. Niet zo moeilijk, want wij zijn als eerste vertrokken, en hadden bovendien al een voorsprong op de Grutte Grize en Agaath die vanaf Tenerife vertrokken. De eerste anderhalve dag hadden we via de marifoon nog contact met de Freya, maar daarna werd de afstand te groot. Nu mailen we elke ochtend en avond over het wel en wee van het leven op zee. Het mailen, sms-en en weerinformatie binnenhalen via de sateliettelefoon en bijbehorende router werkt super. Zo kunnen we morgen pepernoten bakken met dank aan grote opa die ons het recept mailde en wist kleine oma te melden dat ze Sinterklaas had gesproken en dat die verteld had dat hij zeker cadeautjes zou komen brengen op de boot. De grote vraag is nu nog hoe hij dat gaat doen, maar dát hij komt is alweer een hele zorg minder voor Jasper en Julian.

Goed. Ik ga eens kijken of de gennaker het nog een beetje houdt en daarna een aflevering van Game of Thrones starten. De nachten zijn zo slecht nog niet.

Bijna (weer, nog meer) onderweg

Het echte werk gaat beginnen. Morgen zitten we voor het eerst langer op zee dan tijdens de oversteek van Biskaje, ditmaal zonder opstapper, maar met een groep medevertrekkers om ons heen. De Freya vertrekt samen met ons vanaf La Gomera, Agaath en Grutte Grize tegelijkertijd vanaf Tenerife. Zij hebben allemaal een SSB-zender, waarmee ze via de radio met elkaar kunnen praten. Wij kunnen alleen luisteren, en hebben afgesproken om via de satelliettelefoon dagelijks per mail even te laten weten hoe het ons vergaat.

 

Een week op zee. Dat is best lang. Niet als alles goed gaat, wél als niet alles goed gaat. De Grutte Grize brak hun oversteek vorige week na een dag af omdat ze problemen hadden met hun elektrisch systeem. Inmiddels opgelost, dus ze kunnen verder. Een andere boot had een opstapper met medische problemen. Via alle mogelijke kanalen werd hulp opgetrommeld, het was mooi om te zien hoe hecht het vertrekkerswereldje dan is. Met de opstapper kwam het allemaal goed gelukkig. Het maakt je ook weer even kwetsbaar voelen. Julian is niet helemaal fit. Niet iets waar ik me normaal druk om zou maken, maar nu vond ik het toch wel fijn dat we een kinderarts in ons gezelschap hebben, en dat ik even met haar kon sparren.

 

Afijn, voordat jullie je en masse zorgen gaan maken… We hebben er zin in. De wind die nu nog flink door het want giert gaat liggen, en we dobberen als we de gribs mogen geloven in zo'n beetje een week naar de Kaapverden. Echt weg uit Europa. We zijn zo benieuwd!

 

De boot is afgeladen. Water, eten voor drie weeshuizen, nieuwe films en series op de tablets. Netjes voor fruit onder de zonnepanelen. Laatste wasjes gedaan. Satelliettelefoon en SSB-ontvanger geïnstalleerd. We zijn er klaar voor! De kinderen ook, al vinden die het niet zo fantastisch dat ze het Sinterklaasjournaal nu moeten missen. En… Zou de goede Sint ons bootje wel kunnen vinden?

 

Hasta luego!

Tenerife, deel 2

Blogje zonder foto's, die volgen!

Terug bij Tenerife bedelen we om plekjes in diverse havens, omdat we het fijn en handig zouden vinden om bij Boudewijn en Ika in de buurt te zitten. Helaas. Geen plek in de herberg voor Tsuru. Onder toeziend oog van de havenpolitie (u moet echt weg, er is geen plek voor u) zetten we Boudewijn en Ika van boord in Los Christianos, waar hun auto staat, en varen wij door naar San Miguel, waar wel plek voor ons is. Een haven omgeven door een golfresort, hotels, appartementen en heel veel Britse overwinteraars. Gelukkig is er ook een Medical Centre in de buurt,want Michel en ik hebben nog steeds een irritante huiduitslag sinds de krentenbaard van Jasper. We mogen er drie dagen achter elkaar injecties komen halen, met een cocktail waar je u tegen zegt, en krijgen nog pillen en een zalfje mee ook. Iets anders dan in Nederland, waar het eerder is: "probeert u dit maar eens een week of twee, en als het niet werkt, dan krijgt u iets anders." Hier is het gewoon: "we weten niet precies wat het is, maar antibiotica, antihistamine in twee vormen, ontstekingsremmers, een antischimmelmiddel en een corticosteroidenzalf, daar zal vást iets bijzitten wat werkt." We zijn 500 euro lichter, maar het lijkt erop dat iets van de cocktail gewerkt heeft.

Met Boudewijn en Ika gaan we naar Aqualand, een water- en glijbanenparadijs, mét dolfijnenshow. Heerlijke dag, de jongens genieten met volle teugen. Hoewel Julian af en toe verzucht dat hij liever naar Jungleland gegaan was. Hij mag nog net op iets minder glijbanen dan zijn broer, en is ook niet zo'n held met die dingen. De dolfijnenshow vindt hij echter prachtig, in het enorme peuterbad oefent hij zijn zwemslagen, drijven en onder water gaan en hij is supertrots als hij na veel hulp en oefenen zélf van een spannende glijbaan durft. We sluiten de dag af bij een restaurant met dezelfde aanpak als het Centro Medico: als we van alles aanbieden zit er voor iedereen wel iets bij. Daar zijn er hier veel van trouwens. We hadden wel eens lekkerder eten, maar het is in elk geval erg gezellig!

Ondertussen is het tijd om de boot klaar te maken voor het grotere werk. Binnenkort varen we naar Kaapverdië en daarna naar Suriname. Lange periodes op zee (resp. 1 en 2,5 week), op de Kaapverden is weinig te krijgen én in de Carieb schijnen boodschappen schreeuwend duur te zijn, dus er wordt groots ingekocht. Honderden euro's brengen we naar de lokale supermarkten en alle vakken, kasten en luiken van Tsuru zijn gevuld. Wij zullen voorlopig geen honger hebben! We besteden een lange avond aan het aan de praat krijgen van de combinatie router-satelliettelefoon, en hebben, net op het punt dat we het echt niet meer zien, eindelijk succes. Nu kunnen we ook midden op de oceaan weerinfo binnenhalen en mailtjes sturen. Hoezee! De SSB-ontvanger wordt geïnstalleerd en vele wassen worden gedraaid. We houden de weerberichten in de gaten en bespreken die met andere vertrekkers op de steiger (dat zijn er niet zoveel, we worden voornamelijk omgeven door verlaten, enorme catamarans). Er komt aardig wat wind aan, en de vraag is vooral hoeveel wind, uit welke richting en wanneer. Lang staat ons vertrek gepland voor dinsdag, maar met 20+ knopen wind en net wat oostelijker dan gewenst besluiten we toch nog minimaal een dagje te wachten. 

Prettig neveneffect daarvan is dat we niet weer net wegvaren als de Agaath de haven in komt. We wisselen ervaringen uit, Donatien knipt mijn haar (wat best een uitdaging is bij de fikse wind die er staat, maar als je het mij vraagt prima gelukt!), ik help ze de wifi-antenne en router aan de praat te krijgen en we krijgen van de ervaren rotten wat tips voor het vissen. 

Nog heel even in Europa. We zijn benieuwd naar de volgende stap!

Een beetje verliefd op La Gomera

De Canarische eilanden verrassen ons aangenaam, over het algemeen. La Gomera net nog een beetje meer. Al direct wanneer we aankomen in de haven van de hoofdstad San Sebastian voelen we ons er thuis. Het voelt een beetje als de steiger in Rabat, waar het één en al vertrekkersboten was. Ook hier is dat zo, maar dan op een nog iets grotere schaal. We worden via de marifoon hartelijk welkom geheten en naar een prima plekje gewezen. We besluiten direct voor een week te boeken, krijgen we nog korting ook. Bovendien zit er wat onrustig weer in de lucht, dus is het niet zo erg om de terugtocht naar Tenerife wat uit te stellen.

Samen met de Grutte Grize op hobbelig water richting La Gomera.

Indrukwekkende luchten. We krijgen nog een fikse bui over.

Vertrekkerssteiger op La Gomera

De aanloop van La Gomera

San Sebastian is een gezellig stadje, en we wandelen er met plezier wat rond. Het strand vlak naast de haven is heerlijk, en we hebben er veel plezier met snorkelen, kinderen ingraven en kastelen bouwen. Maar om het eiland echt te zien is een auto toch weer onontbeerlijk. We reserveren er eentje - of eigenlijk twee, maar daarover later meer - bij onze vaste leverancier Cicar. Gratis zitverhogers, gratis tweede bestuurder (al laat ik het sturen graag aan mijn betere helft over), geen eigen risico, en zoals we hebben ervaren geen gedoe bij schade. En nog lang niet duur ook. Tot zover deze reclamespot. We crossen het schitterende eiland over. Overal korte en lange wandelpaden, keurig met bordjes aangegeven. En zo groen! De vulkaan hier is al miljoenen jaren rustig, en er valt genoeg regen om planten te laten groeien. In het midden van het eiland is een prachtig laurierbos, dat goed gedijt bij de frequente mist. We genieten van de tocht, de vele prachtige uitzichten en de klauterpartijen. Aan het einde van de dag zien we de wolken over de bergen trekken, een sprookjesachtig en ook wat onheilspellend gezicht.

San Sebastian

Duiven zijn hier ook gewoon.

El Teide met de top in de sneeuw.

We leveren de auto in, spenderen nog een dag aan het strand, maken de kids van de Grutte Grize blij met usb-sticks vol met films en boeken en maken ons op voor ons volgende bezoek. Dinsdagochtend komen mijn broer Boudewijn en zijn vriendin Ika aan met de ferry. Ze zijn anderhalve week op Tenerife, en 'doen' nu even La Gomera. Buiten hun heerlijke gezelschap hebben ze ook een zeer goed gevulde tas met Hoogst Noodzakelijke spullen meegenomen. U kunt hierbij denken aan pepernoten, chocoladeletters, Brinta, maar ook nieuwe landvasten (begonnen aardig te slijten), een gasdrukregelaar (de oude deed het niet meer goed waardoor we ons zeer bekwaamd hadden in de kunst van 'slow cooking'). Ook de Freya was blij, want uit de tas kwam voor hen een nieuwe omvormer, waardoor ze nu ook kunnen klussen als ze voor anker liggen.

Afijn, we hebben weer een auto gehuurd, een riante 7-zitter ditmaal, en crossen opnieuw het eiland rond waarbij we nu op net weer andere plekjes stoppen. 's Avonds kruip ik tussen de kinderen in de achterhut en slaapt Michel op de bank, zodat onze gasten in ons bed kunnen slapen.

En dan komt onze heerlijke week op La Gomera ten einde. Terwijl wij weg willen varen komt juist de Agaath binnen. Jammer, net gemist! Wij gaan naar Tenerife.