Do Dublin

Na twee nachten en één dag varen komen we aan in Dun Loaghaire, een plaatsje zo’n 15 km ten zuiden van Dublin. We konden veel zeilen, het ging eigenlijk heel lekker, én het lukte voor het eerst om springende dolfijnen goed te fotograferen. 30 mijl onder Ierland kregen we flinke wind, en vooral ook golven, maar toen we in de luwte van het eiland kwamen, verdwenen die golven als sneeuw voor de zon en sjeesden we naar Dublin.

Het zou een bliksembezoek worden van twee dagen, waarbij we ook nog wat wassen moesten draaien en boodschappen moesten doen. We hadden dus maar één dag om de stad te bezoeken. Op de gebrekkige wifi surfte ik langzaam naar verschillende informatiesites, en zo stuitte ik op Do Dublin. De aloude hop on – hop off bus. Prima idee. Dus op maandag – de mooiste dag van het jaar, lazen we later in de krant, het was stralend weer – sprongen we de trein in en waren we na een klein half uurtje in het centrum van Dublin, waar we – hop – in de bus stapten.

 

Hop!

We stapten uit voor een lunch, een bezoekje aan een klein museum over Dublin, een wandelingetje bij Trinity College en door de winkelstraat, met als belangrijkste stops de Disney-winkel en de Sweater Shop. Wie Ierland zegt, zegt immers ‘wol’. Met het oog op de komende Schotse kou (en omdat we straks weer een echte winter hebben) sloeg ik flink in. Tijdens de busritjes werden we getrakteerd op de zangkunsten van de chauffeur, wat bij de jongens erg in de smaak viel.

Julian blijkt een kei in kaartlezen! 

Jee! Wolletjes!

Dublin is een gezellige stad, de Ieren zijn erg vriendelijk en hebben heerlijke humor. Maar we hebben er niet ons hart aan verloren. Misschien was één dagje daar net te kort voor.