Business as usual

De kinderen gaan weer naar school, Michel legt contacten voor zijn bestaan als ondernemer en ik ben weer begonnen met werken. We hebben twee hoogslapers van marktplaats gehaald, en twee peuterbedden op marktplaats verkocht. We denken na over de vervanging van de haperende Skoda en een nieuwe salontafel. Jasper is begonnen met tennisles ("het is keileuk mama!"), Julian begint volgende week met zwemles. We zijn weer thuis.

En wat voelt dat verscheurd. De ene helft vindt het heerlijk, zo fijn om iedereen weer te zien, alles is zo vertrouwd dat het lijkt of we nooit zijn weggeweest. De andere helft huilt, schreeuwt en heeft heimwee. Heimwee naar blauw, naar ruimte, naar tijd. Ik ben nog steeds bekaf na een dag vol mensen. Een rondje rennen helpt, maar ook dan: overal mensen. Op mijn werk voel ik regelmatiger dan eerst: ‘waar maak je je nou toch druk om?’ Op zich denk ik dat dat een gezonde instelling is, en dat het best verstandig is om dit af en toe eens hardop te roepen, maar ik ben me ervan bewust dat het niet al te handig is om dit de hele tijd  te doen. En tegelijkertijd landt alles wat ik hoor wel weer ergens, en krijg ik wel gelijk weer zin om ermee aan de slag te gaan. Alsof met elk stukje informatie weer een knopje wordt omgezet.

De vertrouwdheid is bijzonder. De jongens spelen met hun vriendjes alsof ze nooit zijn weggeweest, en ik ervaar eigenlijk hetzelfde, pak zo de draad weer op. Maar stiekem is er natuurlijk wel een jaar verstreken. Een jaar dat voor veel mensen gewoon weer een jaar erbij was. Gelukkig maar. Maar voor sommigen was het ook zeker niet zomaar een jaar. Door fijne gebeurtenissen – geboortes, nieuwe banen, een hond, of zelfs dat allemaal, maar ook minder fijne en zelfs bijzonder nare. Er gingen mensen dood dit jaar. Niemand zo dichtbij dat we ervoor terugkwamen, maar nu we thuis zijn is het toch gek ze nooit meer te zien. Er werden mensen ziek, en er gingen mensen scheiden. Er kwamen nieuwe liefdes, nieuwe huizen. Een jaar is kort, en lang tegelijk. Zeggen dat er niks veranderd is doet daar geen recht aan.

De kinderen zijn vooral blij dat ze weer thuis zijn, ze vinden het heerlijk. Ze spelen met vriendjes, genieten van school. Zijn ook duidelijk een jaar ouder en zelfstandiger geworden. Michel mist het zeilersbestaan best zo nu en dan. En ik geloof dat ik het nog het moeilijkst vind van iedereen. Maar ook dat komt wel weer goed. Back to business.