donderdag 21 december 2017

Bye, bye, Tsuru. Bon voyage.

Het sneeuwde. Weeralarm. Is het wel verantwoord om te gaan? We waagden het erop, en kwamen, in de nieuwe Polo met all season banden, veilig aan in Hellevoetsluis. De (tweede) auto was er gekomen omdat Michel inmiddels een nieuwe baan heeft en daar de nodige mijlen... uh... kilometers voor moet maken.

Maar dat terzijde. We gingen naar Hellevoetsluis, omdat Tsuru daar inmiddels alweer een tijdje op de kant staat. U weet wellicht nog van de aanvaring met de walvis, kort na vertrek van St. Maarten? We hebben er toen niet al te uitgebreid over geschreven, maar eind van het liedje was dat we er een flinke schade aan overgehouden hebben. Het roer heeft een goede optater gehad en moet compleet vervangen worden. Dat doen ze in Hellevoetsluis. En daar moesten we dus naartoe, want Tsuru kreeg nieuwe eigenaars. Dát was de reden. Via via (dank, M.K. :) ) waren we in contact gekomen met een vriendengroep die grootse plannen heeft, en wel wat zag in Tsuru als middel om die plannen te verwezenlijken. We kwamen tot een deal, en een afspraak voor de overdracht.

En toen sneeuwde het dus. Hard. Het waaide ook. Tegen de sneeuwstorm in ploegden we ons van de auto naar de boot. De contracten in een plastic hoesje gelukkig. Julian huilde omdat zijn handen zo'n pijn deden van de kou (fatsoenlijke wanten kochten we een dag later). Vier kopers en wij klommen de ladder op, stapten via het zwemplateau in de kuip en warmden op in de kajuit (die kachel, daar waren we maar weer eens blij mee) van ons varend-huis-voor-een-jaar. Papieren werden getekend, de laatste tips gegeven, handen geschud. En toen ploegden we door de sneeuw weer terug. Bye bye Tsuru, bon voyage!

Da's net ff anders dan in helder blauw water plonzen...

Hoe dat voelt? Dat wil iedereen weten. Het voelt goed, goed dat nieuwe mensen een nieuw avontuur aangaan met - niet meer - onze fantastische boot. We wensen ze fantastisch veel plezier en mooie belevenissen toe! Goed ook dat wij er vanaf zijn, om het even oneerbiedig te zeggen. Zeilen, het bootleven, zee, zon,warmte, eeuwige tijd en ruimte, dolfijnen, mahi mahi's..., da's best ons ding. Maar het bezitten van een boot in Nederland... Nee, dat is niet zo ons ding. Natuurlijk liet ik een traantje, in de auto terug. Dat is dan wel weer mijn ding. Het was al voorbij, en nu is het nog meer voorbij. Dit allerprachtigste jaar. Heimwee voor altijd.

We wensen jullie heerlijke feestdagen en een prachtig nieuwjaar. Er is meer mogelijk dan je denkt.



Tsuru - nu echt - uit

P.S. Ben je nu ook van plan om die bowlines eindelijk eens los te gooien, de veilige haven achter je te laten en te gaan exploren, dreamen en discoveren? We hebben een hoop geschreven op dit blog, maar natuurlijk lang niet alles. Voor tips & tricks mag je altijd even mailen, we vinden het alleen maar leuk om onze ervaringen te kunnen delen! tsuruopreis@outlook.com.

P.S.2 Het gaat best goed met ons. De jongens zijn vanaf dag 1 weer volledig geïntegreerd op school en in hun sociale leven, zwemles gaat als een malle (is zo'n jaar varen toch ergens goed voor), en vinden het heerlijk weer thuis te zijn. Jasper tennist, Julian zit op karate. Daar genieten ze van. Als ik even dreig te verzanden in een heimwee-bui dan weten ze heel precies de mindere kanten te benoemen (het gaat zo scheef, die golven zijn zo naar, je kunt niet lekker slapen, je wordt misselijk... Om maar wat te noemen). Mij kostte het iets langer dan die ene dag om weer te acclimatiseren, maar dat is inmiddels ook vrij aardig gelukt, en Michel is een paar maanden zeer toegewijd huisvader geweest, heeft even geflirt met het ondernemerschap, maar heeft nu weer een leuke baan gevonden. We doen weer lekker mee in de rat race van het leven. Maar toch net een beetje anders.

En dan dus nu écht - Tsuru - uit.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten