Blauwe zee en losse schroeven

Het is kwart voor 7. Ik heb net anderhalf uur soort van geslapen. Tijdens mijn laatste waakdienst was ik de volle 3 uur wakker, omdat Julian dat was, maar ook omdat ik wat van mijn a propos was door alle lichtjes die ik zag. Land in zicht, toch altijd weer even wennen. We zijn 4 dagen onderweg geweest van Domburg, Suriname naar Charlottesville, Tobago. De zee was kalm, net als de wind. Een relatief rustige en aangename tocht.

Voor de laatste keer... Frikandellen :)

Het mooiste moment van de dag, als je het mij vraagt. Zonsondergang.

Dit is hoe een squall eruit kan zien. Onder de wolk zie je duidelijk een blok grijs: regen. De meeste squalls trokken gelukkig aan ons voorbij. Soms hadden we er wat extra wind van, maar nooit zoveel dat het lastig of naar was.

De wolkenluchten blijven fascineren.

De schipper in actie.

Jasper maakt me wakker: 'we zijn er bijna, en papa zegt dat hij wil dat je komt.' Ik wrijf in mijn ogen, trek een broek aan en ga een kijkje nemen. Een Jurassic park achtig landschap doemt voor ons op. Groen, bergen, klotsende golven op rotsen. Een mysterieus sausje door de ochtendmist. Pelikanen en andere watervogels vliegen af en aan. We zijn weer op een prachtig plekje beland.

Een visser gaat in alle vroegte de zee op.

Jurassic Eiland

Pelikanen.

We varen wat rond in de baai en zien dat de Umniyama en de Grutte Grize er niet meer zijn, zij vertrokken kort voor ons uit Suriname. De Amerikaanse Juno zien we wel, net als de Island Lady, die we voor het laatst in Marokko zagen. Verder nog een handvol boten van diverse nationaliteiten.

We zoeken een mooi plekje uit, bij een rustig strandje. Het anker omlaag. Even in de achteruit. Er gebeurt niks. Even vooruit. Weer niks. 'Als de schroef er naar niet af is,' roept Michel. Het zal toch niet... We vertrouwen er maar op dat we goed liggen in de zandgrond. De motor gaat uit. Rond 8 uur neemt hij een duik in het heldere water. Één blik is voldoende: weg. Shit.

Hier mist iets...

We kijken hoe de baai rustig ontwaakt en gaan op zoek naar een boot met duikuitrusting. We zijn er namelijk zeker van dat de schroef pas tijdens het ankeren, bij het achteruit slaan, gevallen is. Wat een geluk dat dit niet ergens in de Surinaamse rimboe gebeurd is, in dat modderwater vol enge dieren vind je zo'n schroef niet zomaar terug. Of onderweg, met niets dan duizenden meters water onder ons. Een Noorse schipper kan en wil ons helpen. Na een eerste op goed geluk rondje, waarbij hij geen geluk heeft, gaat hij zijn luchtfles laten vullen en komt terug met een gedegen plan voor de zoekactie. Ditmaal meer geluk: hij vindt alledrie de verloren onderdelen. Het enige dat mist is de bout die de boel bij elkaar hield, en waarschijnlijk heeft hij die voor ons. We halen opgelucht adem... Morgen helpt hij ons de boel weer monteren.

Met vereende krachten wordt de schroef weer gemonteerd. De Noor krijgt van ons een flesje van 't één of ander en een zelfgebakken cake. Zonder zijn hulp hadden we dit niet zomaar voor elkaar gekregen, en kom maar eens om een nieuwe schroef, op zo'n eiland.

Intussen snorkel ik met de jongens (om de beurt) rondom een nabijgelegen rif. We kijken onze ogen uit! Ook boven water, waar de pelikanen hun vleugels laten drogen op de rotsen. Wel nog een beetje pech: het schermpje van de onderwatercamera begeeft het...

Jasper als een vis in het water.

"Het zag eruit als hersenen," aldus Jasper. Hersenkoraal.

Er komt een vissersboot langszij, die geen vissersboot blijkt te zijn. Waarom we ons niet direct bij customs en immigration gemeld hebben toen we aankwamen. Michel wijst op de onderdelen van de schroef: priorities. Bovendien dachten wij niet dat ze open waren, maar dat houden we een beetje in het midden. Er worden foto's gemaakt van de boot en we moeten maandag ochtend direct komen. Ook mogen we een overtime fee betalen van een euro of 40. Hartelijk welkom!

We bezoeken Charlotteville, een kleurrijk, vriendelijk en groen plaatsje. Het is een beetje een pechdag, want het kleine anker waarmee we de bijboot vast willen leggen blijkt niet goed aan de lijn te zitten. Michel mag het water weer in... Gelukkig is het niet diep en niet koud.

Het was een bijzondere dag. We kruipen maar vroeg ons schommelende bedje in. Even bijkomen!