Filthy rich

We zijn onmiskenbaar in de Carieb. Het water is blauwer dan blauw, de stranden zijn witter dan wit. Er zwemmen zeeschildpadden om de boot, en we snorkelen rond de mooist gekleurde visjes. De kokosnoten vallen nog net niet met een rietje in je handen.

We genieten volop en kijken onze ogen uit. Niet alleen naar die prachtige kleuren, maar ook naar onze medewatergebruikers. We zien hier weinig vertrekkers, en veel, veel charterboten. En die zijn groot. Ze zijn enorm. De ratio catamaran vs monohull is ongeveer 1:1, ook dat zagen we nog niet eerder. In Nederland is een catamaran zelfs een echte zeldzaamheid. Hier is het bijna de standaard. Maar ook de 'gewone' zeilboten zijn groot. Vijftigvoeters zijn hier doorsnee. Eind van de middag kwamen er na elkaar een 70-voet jacht en eentje van zeker 40 meter naast ons liggen. Luxe motorjachten van 50+ meter zien we ook nogal eens langskomen. Hun bijboten zijn haast groter dan Tsuru. En allemaal voorzien van een hele schare personeel, uiteraard.

Momenteel liggen we voor anker bij Petit St. Vincent, een privé-eiland met daarop een resort. Vanaf 1100 US dollar per nacht kun je in een cottage op het eiland verblijven. Je kunt ook het hele eiland afhuren, kost slechts 27.000 USD per nacht, minimale afname 4 nachten. Zeilers zijn welkom in de bar en - na reservering - in het restaurant. Een biertje in de bar zouden we nog net kunnen betalen (€4,-), maar we hebben nog niet durven vragen wat een couvert in het restaurant - met schitterend uitzicht over de baai - kost. Wel zien we rond lunchtijd  en aan het begin van de avond de bijboten van de joekels met opgedofte vakantievierders die kant op gaan. Het personeel blijft achter en poetst het dek. Wij doen het met het kleine stukje public beach, waar we gedoogd worden. Het is prachtig, dus we doen het ervoor!

Vanmiddag gingen we met Storm naar Mopion, het ultieme onbewoonde eiland: een bultje zand met één parasol erop. De jongens vermaakten zich er kostelijk, dus wij bleven er best een aardig tijdje. Ondertussen werd de ene na de andere bijboot met stinkend rijkelui gedropt. Vanmorgen was er een superjacht van 55 meter lang (gebouwd in Nederland, maar inmiddels geregistreerd in de Kaaiman Eilanden...) geankerd. De verveelde passagiers werden letterlijk 10 minuten op het eilandje uitgeladen. Met hun nieuwste iPhones maakten ze foto's, en hup, daar gingen ze weer. Lunchen in het resort. Er kon geen lachje vanaf... Natuurlijk zochten we even op wat het kost om zo'n bootje te huren. Deze was niet te huur, maar een vergelijkbaar jacht neem je mee vanaf 175.000 euro per week. Vanaf he, daar komt het personeel (tot 13 man, op 12 gasten) nog bij natuurlijk.

Superjacht 'Addiction'. Rechts zie je een puntje Petit St. Vincent.

De buurbootjes

Nieuwkomers aan het einde van de middag. Het beeld vertekent wat, maar het schip rechts op de foto is ongeveer 3 keer zo lang als de boot op de voorgrond, die op zijn beurt weer haast 2 keer zo lang is als Tsuru...

Het voelt een beetje alsof we in een soort parallelle wereld terechtgekomen zijn. De bedragen die hier rondgaan zijn gigantisch. De Grenadines zijn niet gemakkelijk te bereiken per vliegtuig, en daarmee kennelijk alleen weggelegd voor de happy few. En ondertussen zijn wij hier maar gewoon naartoe gevaren. Eten we onze zelf gevangen vis en doen we ons best om een jaar te leven van een bedrag wat een beetje catamaran met crew voor een week kost. Met elke dag een ander, prachtig uitzicht. We zijn schathemeltje rijk.