Wachten op Sint Maarten

Dikke vette woei, en dikke vette regen. Ook dat is de Carieb. Maar natuurlijk schijnt ook hier de zon en plonzen we regelmatig nog even in het warme, turquoise water. Gistermorgen was het echter bewolkt en windstil. Een troosteloze dag. En toen... Brak het los. 30 knopen wind, uit het niets. Leven in de baai, ieder die aan boord was stond op de punt naar z'n anker te loeren, bijbootjes raceten fluks terug naar het moederschip. Her en der krabde er een anker en schoof een boot enkele tientallen meters op. De Fransen waar wij tijdens de vorige plotselinge woei-aanval iets te close mee waren geworden, lagen haast tegen de Zwitserse catamaran een eindje verderop. De Fransen waren een dag of wat na ons gekomen, gooiden hun anker in 't zand en geloofden het wel. Op ons verzoek een eindje op te schuiven reageerden ze vrij laconiek: joh, ligt toch prima? Dat bleek niet zo te zijn. Toen het écht ging waaien lagen ze tegen ons aan en zijn we een halve nacht in touw geweest met bijbootjes als stootkussens om schade te voorkomen. Zij konden niks, want hun motor kon niet starten omdat ze aan het klussen waren. Wij konden niks omdat onze ketting onder hun boot lag. En dat alles kon ze vrij weinig schelen, met dank aan de door wiet aangetaste prefrontale cortex. De volgende ochtend wilden ze nog niet verplaatsen: het lag nu toch weer prima? Dat wij inmiddels met 50 meter ketting op 3 meter diepte lagen en daarmee de hele baai door zouden slingeren bij het minste zuchtje wind, daar dachten ze niet zo over na. Komt tijd, komt raad. Afijn, wij waren zodra het mogelijk was maar een eindje verderop gaan liggen, en daar waren we nu blij om. Rondom ons leek ditmaal alles goed te gaan en ook Tsuru bleef keurig op z'n plek. Maar enerverend was het wel.

Dikke woei in Marigot Bay

Zo kan het ook zijn...

Niet veel later was het ineens weer windstil en konden we over tot de orde van de dag. Bas van de Agaath en ik takelden Michel de mast in. Hij controleerde of alles nog vast zat, en dat was zo. Na gedane arbeid was het tijd voor de sundowner en kwamen ook Donatien (mevrouw Agaath) en Jouke en Pleuni (meneer en mevrouw Island Lady) aan boord. En ineens zijn onze dagen weer een stuk alcoholischer dan de twee maanden hiervoor, waarin we ons bijna blauwe knoop waardig hadden getoond. 

We bereiden ons voor op de oversteek, die misschien over twee dagen, maar misschien ook pas over twee weken gaat plaatsvinden. Dat blijft toch lastig, dat 'misschien dan, misschien wat later'. Steeds weer opladen, en dan toch weer een dag, een week wachten. Afijn. Die onzekerheid drinken we dus gezellig weg. Intussen doen we wassen, ruimen we op, checken we de motor en de verstaging, en minstens drie maal daags het weer. We doen in vier verschillende supermarkten boodschappen met een gehuurde auto, en bezoeken en passant ook nog even de niet buitengewoon noemenswaardige toeristische hotspots van het eiland. Vliegtuig spotten krijgt hier een heel nieuwe dimensie: ga op het strand staan en wacht tot er een vliegtuig landt of opstijgt. Je haren wapperen de lucht in! We klimmen uiteraard weer naar een fort en vallen lekker uit de toon bij de Country Club, waar we mogen zwemmen en douchen mits we een drankje nuttigen. We drinken er braaf een kopje koffie. We regenen door- en doornat in Philipsburg, de hoofdstad van het Nederlandse deel van het eiland. We schijnen met een zaklamp in het water om de gigantische vissen te lokken. Jasper speelt gitaar op de Island Lady. En dan checken we het weer weer. 

Zoals het er nu uitziet gaan we misschien zondag. Maar misschien ook niet. We houden u op de hoogte. Intussen heb ik een leuke nieuwe gadget gevonden. Op de pagina "Route & waar zijn wij nu" staat bovenaan een nieuw kaartje. Tijdens de oversteek verschijnen daar als het goed is onze posities op, die we dagelijks proberen door te geven.