Wat een dag, wat een dag

Zo'n oversteek beleef je met de dag, misschien wel met het uur, weten we inmiddels. Op een rotdag is alles rot en lijkt het eeuwig te duren, op een goede dag geniet je je suf en vergeet je haast dat het ook een stuk minder aangenaam kan zijn…

Dag twee van de oversteek. We halen mooie daggemiddelden, van een kleine 140 mijl. De wind waait met een mooie zuid erin, 12-15 knopen, en we kunnen lekker richting noordoost varen. Windgolven zijn er amper, we wiegen rustig op de trage oceaandeining. De zon schijnt, het water en de lucht zijn blauw. Op mijn favoriete plekje achterin de kuip is wat schaduw van de zonnepanelen en waait een prettig briesje. We smeren ons goed in, want je verbrandt levend zo op het water in de felle zon. De jongens spelen, knutselen en luisteren naar het luisterboek van Madelief. In de kuip spelen we 'ik zie ik zie wat jij niet ziet'. We eten de vooraf gekookte maaltijden, maar een driegangenmaal bereiden had prima gekund. Zo mag die oversteek wel een maand duren!

We waren drie dagen onderweg toen zee en wind besloten dat we er klaar voor waren. In de gribs (windkaarten) stond dat we zo'n 15 knopen konden verwachten, dat werden er 24 uur lang 20-25, met een gemene noord erin (oost – zuidoost was de verwachting), zodat we nauwelijks verder naar het oosten kwamen. De golven hielden zich aanvankelijk nog redelijk gedeisd, maar werden naarmate er langer wind stond wel steeds venijniger. Tot drie keer toe werkte een flinke plets water zich de kajuit binnen en in de kuip lagen plukken zeewier. Tot nader order werden alle luiken dus zo hermetisch als mogelijk gesloten. Wie denkt dat een boot waterdicht is, vergist zich overigens. Her en der zijn toch wel kiertjes en gaatjes te vinden waar het zoute water een weg naar binnen weet te vinden, dus inmiddels is werkelijk alles ziltig. Wijzelf incluis.

Tijdens mijn nachtwacht zette ik me schrap om wat, bij elke golf rinkelende kopjes, tot bedaren te brengen, toen ineens een rottige golf me dwars door de kajuit liet vliegen. Met een "oeffff" belandde ik op de navigatietafel, beentjes in de lucht. Gelukkig met slechts een flinke blauwe plek op mijn been tot gevolg, wonder boven wonder had ik mijn hoofd niet gestoten. Ik raadpleegde nogmaals de gribs en riep wanhopig uit: "waarom, waarom? Het hoort 14 knopen te zijn, geen 27!!" en sms-te met de sateliettelefoon de Island Lady: is het bij jullie ook zo rot? Gedeelde smart is halve smart. Ze blijken maar zo'n 25 mijl bij ons vandaan te zitten, en gek genoeg geeft dat wat troost, hoewel je er concreet natuurlijk weinig aan hebt.

Slapen in de voorhut was inmiddels ook vrij oncomfortabel geworden, helemaal omdat Jasper er ook lag. Daardoor konden wij (om de beurt, nooit tegelijk…) niet tegen de zijkant van de boot liggen en werden die paar uurtjes slaap ook nog een uitdagende core stability oefening. Uitputtend. We besloten te verkassen naar de achterhut, waar weliswaar Julian met wat zachte dwang opzij gedirigeerd moest worden, maar het aanzienlijk minder schommelde en het makkelijker was om met wat kussens een enigszins comfortabel slaapplekje te creëren.

Slapen deden – en doen - we zodra het kan. Om en om tijdens de nacht, maar ook overdag nog 1, 2, 3 keer. Het is op de een of andere manier lastig om in slaap te vallen, dus de nachten zijn echt kort. Bovendien is het continu, ook als je zit of ligt, in evenwicht houden van je lijf ook behoorlijk vermoeiend.

Kommer en kwel, zo'n dag. Inmiddels is de rust weergekeerd en waait het daadwerkelijk zo'n 15 knopen. Toen Michel me wekte voor mijn tweede nachtshift piepte er voorzichtig een maansikkeltje tussen de wolken door en verschenen er wat sterren aan de hemel. We kunnen weer wat meer richting oost varen. In de verte zie ik wat bliksemflitsen, maar die laten we achter ons, dus geen reden tot zorg. En als dan morgen de zon weer schijnt, is alles weer vergeten. Zo gaat dat. Weer een dag voorbij.