Van Eastbourne naar Falmouth

En hoog tijd om ‘waar zijn wij nu’ weer eens te updaten. We hebben een week met veel zeemijlen achter de rug, en prachtige plekjes waar we (vrijwel)  geen internet hadden. Weinig mogelijkheden om het blog te updaten dus. Na Eastbourne volgde Brighton, waar we met het antieke treintje naar de pier reden. Mén wat een drukte! Ik was blij dat we gelijk de volgende dag weer verder zouden gaan, maar helaas, de wind gooide roet in het eten. We besloten dus een uitstapje te maken Brighton uit en gingen met de bus naar de Seven Sisters. Ook toeristisch en druk, maar met veel meer ruimte, en prachtig!

Beachy Head

Vissen op de steiger in Brighton

Zelfs op de Brighton Pier kun je nog een plekje vinden waar het rustig lijkt.

Met het antieke treintje terug naar de marina.

Seven Sisters

De loopfietsen vergroten onze actieradius enorm!

In de bus terug naar Brighton.

De volgende dag vertrokken we dan wel uit Brighton voor een lange ruk naar het westen. In ruim 26 uur voeren we naar Salcombe. Konden we gelijk even oefenen met het wachtlopen ’s nachts. Tot een uur of 1 ’s nachts was het vrijwel windstil, dat leverde bijzondere plaatjes op. En de mogelijkheid voor de jongens om eens tijdens het varen voor op het dek te komen. Normaal is dat verboden terrein. Later in de nacht begon het wat meer te waaien, recht van achteren. Dat is niet fijn varen, we schommelden van links naar rechts, en echt fatsoenlijk zeilen was er niet bij. Het laatste stuk kon de motor gelukkig nog een paar uur uit totdat we bij Salcombe de rivier opvoeren.

Bijzondere plaatjes van een superkalme zee.

Woei! Voor op het dek!

Joehoeee!

De rivier op richting Salcombe

Het was heerlijk weer. We legden aan aan een drijvende steiger en het bijbootje werd opgepompt. Het eerste tripje was succesvol: het motortje startte in één keer (dat hadden we vorig jaar nog niet meegemaakt…) en we koersten flux naar het zandstrand waar Julian al zo lang op had gewacht. De jongens vermaakten zich opperbest met in zee plonzen en zandkastelen bouwen, terwijl Michel snel een boodschap deed in het kleine dorpje. De supermarkt was ieniemini, maar we wisten nog het een en ander voor het avondeten te bemachtigen. Achteraf was het handiger geweest als we in Brighton wat meer hadden ingeslagen, waar er een mega supermarkt vlakbij de haven lag. Maar ach, we redden ons wel.

Storm wordt opgeblazen!


Salcombe!


Pret op het strand

De volgende dag deden we nog een rustig dagje Salcombe. Het dorpje stelt weinig voor, maar is wel erg schattig. Verder is het een watersportparadijs, één en al boten. Michel gaat weer naar het strand met de jongens en ik blijf op de boot, even rustig aan, en wat poetsen en opruimen. Lekker. Als de heren terugkomen gaan we weer met het bijbootje op pad, douchen is de missie. Schoongedoucht zijn we op weg naar de steiger, als we pizza ruiken. Het is inmiddels tegen zessen, en we laten ons verleiden. Eigenlijk voor het eerst deze reis zitten we lekker op een terrasje!

We zijn niet de enigen...

Salcombe

Het manouvreren op een stromende rivier is zo makkelijk nog niet, blijkt wanneer onze buren van dag 1 – een boot met 6 homo’s van variërende leeftijden – ’s ochtends willen vertrekken. Totaal stuurloos belanden ze tegen het grote motorjacht dat voor ons ligt. Gelukkig was de eigenaar alert genoeg om er even een fender tussen te stekken. De volgende dag gebeurt het weer: onze nieuwe Belgische buren moeten even verkassen omdat wij weg willen. En dat gaat niet zonder slag of stoot. Ze raken met hun buitenboordmotortje, dat net als bij ons achterop de hekstoel bevestigd is, vol ons anker. Geen schade voor ons gelukkig, maar hun motortje lijkt aan gort.

Wij vertrekken voor een tochtje van een mijl of 20, naar een baaitje bij het plaatsje Cawsand, waar we voor anker gaan. Weer even een strandje, weer even een wandelingetje in het mooie, tegen de rotsen gebouwde dorpje met smalle straatjes, maar de jongens zijn niet in hun beste doen. Na het eten fleurt de boel een beetje op, en zijn we getuige van een lokaal zeilwedstrijdje. We moeten erg grinniken om een ‘opa en oma’ die samen meedoen en al vanaf de start niet mee lijken te komen. Ze doen het rustig aan. Tegen de avond zien we de Nederlandse boot Isabella aankomen, er wordt driftig naar ons gezwaaid. We herkennen ze: medevertrekkers!

Cawsand

Cawsand Bay

Tsuru voor anker in Cawsand Bay

Ready... Set... Go!

Inmiddels lonkt Falmouth, de springplank richting Spanje. Vriendin en opstapper Esther komt daar maandag aan om – als de weergoden ons goed gezind zijn – met ons mee te varen over de Golf van Biscaje. We besluiten nog één tussenstapje te maken, in Fowey. Wat wij tot een paar uur geleden uitspraken als Foowie, maar dat blijkt niet zoals de lokalen het uitspreken. Foy, moet het wezen.

We leggen aan aan een mooring boei en Jasper en Michel stappen in het bijbootje – waaraan we voortaan zullen refereren als ‘Storm’. Dat is het merk, en het staat er groot op. Jasper las het, en zei: “het bijbootje heet Storm.” En waarom ook niet. Julian en ik bakken muffins en vlak voordat ze klaar zijn hoor ik Storm terugkeren. Jasper hoor ik al opgetogen roepen dat ze nu nóg harder gaan dan op de heenweg. We doen nog een retourtje Fowey, opnieuw een allerschattigst plaatsje. We geven toe aan de al dagen durende smeekbede om windmolentjes als we een leuk winkeltje zien waar ze windmolentjes van een iets degelijker soort dan de plastic weggooitroep tegenkomen. De kinderen zijn als een kind zo blij.

De mooie ruige kust van Cornwall

Fowey

Fowey

Zo is het maar net 

Muffins uit eigen oven! (En ja, er zijn er al 4 op...)

Teruggekomen bij Tsuru ligt de buurboot wel erg dichtbij. Het is een motorboot en door het gebrek aan een kiel beweegt die anders dan een zeilboot. Dus als alle zeilboten naar links draaien omdat de stroming daar vandaan komt, kan zo’n motorboot zomaar naar rechts draaien omdat de wind daarvandaan komt. We zijn er niet gerust op en na overleg met de havenmeester verkassen we naar een steiger wat verder de rivier op. ’s Avonds zeggen we nog tegen elkaar dat het wel fijn is dat we hier zoveel rustiger liggen. Totdat Michel naar buiten gaat omdat hij een boot hoort aankomen. Ze komen veel te langzaam aanvaren, mikken veel te kort voor ons en vergeten voor het gemak de stroming even. Binnen hoor ik een ‘boem’, en even hoop ik dat ze de steiger flink geraakt hebben, maar nee, we zijn voor de tweede keer in twee dagen de klos, ze hebben ons aan de voorkant geraakt. Hun reddingsboei is achter ons net blijven haken. Gelukkig is het kapotte net de enige schade, maar ik heb ineens erg veel begrip voor mensen met een stalen boot.

 

Onderweg komen we veel Jan van Genten tegen (met dank aan Josine, die ons nitwits wist te vertellen welke vogel dit was)

Opnieuw een kaap aan de mooie kust van Cornwall

En wederom komen we in een zeilwedstrijd terecht, ditmaal met wat grotere boten.

En nu dus in Falmouth, waar we driftig de weerkaarten in de gaten houden. De havens liggen hier stampensvol, dus hoewel we graag weer eens aan een echte steiger hadden gelegen, liggen we weer aan een mooring. We houden het maar in de gaten. Voordeel is wel weer dat het een stukje goedkoper is, want de Britse havens slaan een flinke deuk in ons budget.