Door Esther
Van ‘Wat gaaf!’ tot ‘Je bent hartstikke gek!’, dat waren zo’n
beetje de reacties op mijn plannen om de Golf van Biskaje over te steken met
Marije, Michel en de jongens. Ik nam drie zeillessen (om te weten wat je moet
doen in het allerergste geval: wanneer er twee ouders overboord liggen de boot
niet laten zinken; de Man aan wie ik de Beste Jaren van mijn Leven Vergooi
schreef er een eigenzinnig stukje over in het Dagblad van het Noorden). Vorige
week maandag stapte ik op in het Engelse Falmouth, morgen vertrek ik uit het
Spaanse Camariñas. Terug naar het gewone Nederland. Van Marije mag ik niet té
enthousiast zijn, want ze wil niet elke week opstappers. Dus ik beperk me tot
zeven hoogtepunten van de afgelopen dagen:
1. Walvissen
De oceaan was glad als een spiegel, we zeilden zonder motor
en ineens was hij er: de walvis, vlak naast ons. Michel hoorde hem nog eerder
dan dat we hem zagen. Een zucht, een grijze vin uit het water en daarna een
lijf dat langzaam, volkomen beheerst, door het water gleed. We hadden al watergespuit
gespot in de verte, maar dit was anders. Een lijf groter dan de boot,
adembenemend, spannend, en zo dichtbij.
2. Dolfijnen
Uren heb ik zitten speuren over het water. Tijdenlang zie je
niets, en plots is er een flikkering, een snelle beweging in het water. Een
dolfijn. En dan zie je er meer: een sprong, nog één, verderop weer één, en nog
één. Elke dag kwamen er wel een paar buurten bij de boot. De eerste avond dat
we uit Engeland vertrokken, terwijl de nacht langzaam viel, zwommen ze voor de
boeg met ons mee. De dagen erna waren er steeds kleine groepjes, even
dagzeggen, en dan weer door. Tot de grote dolfijnenshow kwam: tientallen
dolfijnen die ultiem plezier uitstraalden: salto’s, dubbele Rietbergers, metershoge
sprongen. Een feestje.
3. Alleen op de wereld
Nadat ik wat zeebenen had gekweekt (de eerste nacht en dag
op de oceaan waren nogal woest, met voortdurend kurkentrekkers van golven:
alsof je 24 uur non stop in de Python zit, dat vond zelfs mijn maag toch te
veel Efteling), splitsten we de nacht in drieën, en draaide ik de eerste wacht.
Terwijl de rest van de boot slaapt en de avond valt, uitkijken over de
eindeloze oceaan en je realiseren dat je de enig wakkere mens bent in een
straal van vijftig kilometer. Een onbeschrijfelijk aangenaam gevoel van alleen
zijn vond ik dat.
4. Tijd verdwijnt
Flow, flow, flow,
de zee klotst voort in eindeloze deining. Geen bereik op je telefoon, geen
internet, geen horloge: tijd krijgt tijdens zo’n oversteek een geheel nieuwe
dimensie. Uren van de dag, dagen van de week, dat besef verdwijnt in al die
uren met alleen maar golven, golven, golven. Het ritme van de klok verandert in
een ritme van eten, slapen, waken. Een heerlijke tijdloosheid die je zo alles
in de wereld laat vergeten. Tot je weer in een haven bent met beroerde wifi.
5. Vijftig tinten blauw
De zee, de golven, de lucht, wat een onnoemelijke
hoeveelheid kleuren. Bijna zwart, diepgrijs, neigend naar groen, het felblauw
van een Hollandse winterdag, de kleur van mijn favoriete trui. Voor je het weet
heb je er uren naar zitten staren. En dan is het tijd voor een slaapje.
6. Hemelse slaap
Een smalle bank in de kajuit als bed, het luidruchtige
geronk van de motor, Julian die in alle vroegte begint te legoën (of diep in de
nacht), Marije die nét weer tot leven komt als jij eigenlijk naar bed wilt, het
maakt allemaal niets uit, ik heb nog nooit zo lekker geslapen als de afgelopen
week. Diep en dromeloos. Ik ga een bed uitvinden dat een boot op zee nadoet.
7. Spelen
In mijn worst case
scenario had ik rekening gehouden met een vlucht terug naar Groningen op de
dag dat we land in zicht zagen. Het had gekund: vier dagen groen zien en als
kinderloze gek worden van het voortdurend in dezelfde kleine ruimte verkeren
als twee kleine koters. Zo was het gelukkig niet. Soms wilde ik Jasper en
Julian heus in het bijbootje achter de boot hangen, maar eigenlijk gedragen ze
zich voorbeeldig voor kinderen die zo lang achtereen in een kleine ruimte
vastzitten. En er staat zoveel zorgeloosheid tegenover. Lego, tikkertje,
verhalen verzinnen, ijsjes eten, naar de speeltuin, zandkastelen bouwen, van
een zoutwaterglijbaan. Eigenlijk wil ik nog helemaal niet naar huis.
Prachtig verhaal Esther! Dankjewel, zo kunnen we een stukje van de reis meebeleven door de ogen van een opstapper, Marijke (grote oma van Jasper en Julian)
BeantwoordenVerwijderen