Na een bloedhete (tegen de 40 graden) dag zitten we even na
te genieten in de kuip. De maan is net onder, en het waait hard, met
uitschieters naar 25 knopen (windkracht 5-6). Niet voor het eerst, in de Spaanse Ría’s kan het flink waaien. In de verte zien we op twee plaatsen groots
vuurwerk. We zijn vandaag niet van de boot af geweest. Het was zo heet, dat het
strand geen aantrekkelijke optie was, want geen schaduw. Lekker plonzen vanaf
de boot was een beter plan. Na onze laatste plons – Julian bungelde nog aan het
zwemtrapje – zagen we ineens twee dolfijnen, op zo’n twintig meter van de boot!
Wow! Ze bleven nog een tijdje buurten, met een vriendje dat verderop zijn
kunsten showde. Wat een fijne afsluiter van deze heerlijke dag!
Vanmorgen vertrokken we vanuit een baai bij het plaatsje
Muros richting Ría de Arousa. Michel had de weerinformatie erop nageslagen, en
het leek perfect voor een tochtje op de gennaker, een extra groot voorzeil
bedoeld voor licht weer zeilen met de wind van achteren. Hij is voor geen gat
te vangen, dus ondanks dat er al best wat wind stond, werd de slurf met het
zeil alvast gehesen, en mopperde Michel wat toen ik eerst Jasper nog even wilde
insmeren voordat ik hem hielp om het zeil te zetten. Toen we dat voor elkaar
hadden gingen we als de brandweer, ruim 8 knopen. Het woei behoorlijk in de
Ría. Ik vertrouwde het niet, en de schipper was het gelukkig met mij eens. De
wind blijkt hier enorm onvoorspelbaar en kan vanuit het niets ineens oplaaien
van bijna niets naar 20 knopen of meer. De gennaker ging terug in de slurf, en
we rolden het grootzeil een stukje in. Niks geen rustig gennakerweer! Tot we de
Ría uit waren en op de oceaan voeren. De wind was terug naar bescheiden proporties
en de koers ruime wind. Maar helaas, de gennaker was opgeborgen dus met de
gewone zeilen verder varen. Tot de wind weer helemaal op was. Motor aan en
verder richting Ría de Arousa. Een spannend tochtje, want er liggen veel rotsen
in zee, soms net onder het wateroppervlak. Gelukkig geven onze digitale kaarten
goed aan waar ze liggen en zijn we veilig en wel op onze nieuwe ankerplek
aangekomen. Ik vond het niet heel erg dat het vrijwel windstil was en er
nauwelijks golven waren. In het pré-gps tijdperk werden de Ría's door vertrekkers gemeden vanwege de vele rotsen. Begrijpelijk, en fijn dat wij hier dankzij de techniek nu redelijk soepeltjes doorheen varen!
We zijn nu iets meer dan een week in Spanje, en eigenlijk
zijn we heerlijk vakantie aan het vieren. Biskaje lijkt alweer een eeuwigheid
geleden. We beginnen ons langzaam aan echte cruisers te voelen. We ontfutselen
wificodes van havens en restaurants, kopen voor een habbekrats verse vis en
mosselen, en spenderen rustig 1 a 2 uur aan het schoonmaken van die laatste. We
douchen met de ‘campingdouche’ (zwarte zak die warm water geeft door hem in de
zon te leggen) en de dekdouche. Langzaam (want we smeren goed) kleuren we
steeds een tintje bruiner. We blijven ons verbazen over de vele gedaantes en
kleuren die de zee kan hebben.
Over de stad A Coruña lazen we al vaker dat medevertrekkers hier best zouden kunnen wonen. We begrijpen dat! Heerlijk relaxte sfeer, mooi oud centrum. Ook de oudste nog werkende vuurtoren staat hier, bij een fort dat tegenwoordig dienst doet als archeologisch museum. We mochten gratis naar binnen (waarom weten we niet precies…), en de jongens vonden het prachtig. Zwaarden, pistolen, een skelet, kruipdoorsluipdoor gangetjes, wat wil je nog meer? Samen met de crew van de Agaath, met wie we in Nederland al contact hadden, aten we tapas op een voor Spanjaarden onmogelijk tijdstip (eind van de middag). De afgelopen week hebben we met hen opgevaren.
Over de stad A Coruña lazen we al vaker dat medevertrekkers hier best zouden kunnen wonen. We begrijpen dat! Heerlijk relaxte sfeer, mooi oud centrum. Ook de oudste nog werkende vuurtoren staat hier, bij een fort dat tegenwoordig dienst doet als archeologisch museum. We mochten gratis naar binnen (waarom weten we niet precies…), en de jongens vonden het prachtig. Zwaarden, pistolen, een skelet, kruipdoorsluipdoor gangetjes, wat wil je nog meer? Samen met de crew van de Agaath, met wie we in Nederland al contact hadden, aten we tapas op een voor Spanjaarden onmogelijk tijdstip (eind van de middag). De afgelopen week hebben we met hen opgevaren.
Na een paar dagen was het tijd om onze tocht naar het zuiden voort te zetten. De Spaanse Atlantische kust kenmerkt zich door een vijftal Ría’s: diepe zeeinhammen met een prachtig en ruig landschap, fantastisch vaar- en ankergebied. Camariñas, onze eerste stop, deed ons meer Noors dan Spaans aan. Intussen zijn we in de derde Ría, en verbazen we ons over de verscheidenheid van de natuur over zo’n kleine afstand. Overal waar we komen is het toch echt net weer anders. Wel komen we overal heerlijke zandstranden tegen. Er wordt wat afgebouwd en gegraven!
En omdat beelden meer zeggen dan 1000 woorden:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten