De volgende dag waren we van plan om richting Isla Ons te gaan, maar halverwege kwamen we de Agaath tegen, en besloten we gezamenlijk te ankeren bij een ander klein eilandje met prachtig zandstrand. Windstil weer, dat zeilt niet zo lekker, maar overlegt wel zo makkelijk. Het eilandje stond niet in de pilot (de reisgids voor zeilers), maar bleek een heerlijke plek. Zandstrand, rotsen om te klauteren, wat wil een mens nog meer? Oh ja, dolfijnen natuurlijk. Nou, die waren er ook!
We bleven er twee nachten liggen, en na de tweede nacht werden we wakker in een dikke deken van mist. We wisten dat er twee boten in de buurt geankerd lagen, maar konden ze nauwelijks zien. Het strand was onzichtbaar, de vivero's (hangculturen, mosselkwekerijen, oid) zagen we niet meer... Een bijzondere ervaring. We wilden nog steeds naar Isla Ons, maar in deze mist vonden we dat toch wel wat risicovol in deze rotsrijke Ría. Langzaam trok de mist op, en toen we het zicht acceptabel vonden (of eigenlijk: toen Michel het zicht acceptabel vond, ik voelde me nog steeds ziende blind) gingen we anker op. We vergaten daarbij even dat we nog een bijbootje hadden dat achterop de boot gehesen diende te worden, maar dat bleken we ook prima dobberend te kunnen doen. Wind was er nog steeds niet.
De tocht naar Isla Ons was mistig en windstil, maar krap een mijl voor we het eiland bereikten, trok de mist op. De zwembroeken konden aan! Jasper en Michel gingen op verkenning naar het strand, terwijl ik een kop koffie dronk en af en toe een legostukje zocht voor Julian. Daarna deden we nog een poging tot een wandelingetje, maar al snel zagen we dat we werden ingehaald door de mist, en keerden we maar snel terug naar Tsuru - voordat ze onzichtbaar was geworden. 's Avonds dronken we een ankerbiertje bij Agaath, die in de dikke mist gearriveerd was, waar de kleine Melle een gewillig voorleesslachtoffer vond in Michel, en Julian samen met Bas een gave kroon maakte van clicks. Ook Jasper wist zich goed te vermaken met het speelgoed van Melle. Verandering van speelgoed doet spelen.
De volgende dag wisten we het wandelrondje iets te vergroten ten opzichte van de keer ervoor. Het vraagt best wat van onze entertainmentskills, maar her en der een wedstrijdje erin gooien en wat poeren in een dode meeuw doet wonderen voor de motivatie van de kleine mannen. Na de voltooiing van ons rondje brak de zon door en bleven we lekker op het strand. Nog maar een nachtje Isla Ons. De hevige deining schommelde ons opnieuw flink heen en weer, maar ach, daar slaap je lekker op.
En toen was het vandaag, en werd ik wakker met een minder leuke verrassing: de wc was verstopt. Michel had in al zijn poetsijver het poetsdoekje in de wc gegooid, en dat spoelde niet zo lekker door. Dus maar gauw een haven opzoeken. De was moest inmiddels ook weer nodig gedaan worden, de jongens waren bijna door hun onderbroeken heen. Met een omweg kwamen we in Sanxenxo terecht, een haven die wat doet denken aan de drukte van Brighton, maar dan met de Spaanse relaxedheid en wat minder plat. Maar in elk geval met een wasmachine, wifi en een supermarkt op loopafstand (en in de haven rekjes om het wagentje van de supermarkt in terug te plaatsen...).
En verder is er werk aan de winkel: de jongens willen school! Vandaag begonnen we met school-light, een project over de blauwe vinvis. Maar ze willen meer! Lezen, rekenen, schrijven, de hele mikmak. Dus ik heb me vanavond maar eens gestort op de dozen vol lesmateriaal, en morgen gaat de bootschool dan dus maar van start. De vakantie is voorbij!
Toevoeging woensdag: Hieronder een fotoimpressie, maar de batterij van mijn laptop is leeg en we gaan de haven met wifi weer uit, dus even zonder toelichting!
Wat klinkt dat heerlijk. Allemaal paradijsjes. En wat leuk dat ze zelf school willen!
BeantwoordenVerwijderenIk herinner me trouwens ook nog zo'n entertainment wandeling toen jullie klein waren. Rond een meertje, volgens mij in Noorwegen.
BeantwoordenVerwijderenHistory repeating... :-)
Verwijderen