Lanzarote: verwondering

We verwonderen ons. Sinds Marokko lijkt er iets veranderd. Daar was alles zo anders, dat ineens alles bijzonder lijkt, ook de gewone dingen. Zo’n reis doet wat met je referentiekader. De fantastisch uitgeruste supermarkt is hemel op aarde. Alles lijkt keurig, maar als we even verder kijken zijn de huizen nog steeds maar bouwvallig vergeleken bij Nederland en is de supermarkt gewoon vergelijkbaar met een heel gemiddelde Albert Heijn.

Een week geleden kwamen we aan op La Graciosa, een piepklein eilandje vlak boven Lanzarote. Daar werden we herenigd met de Freya, Agaath en Grutte Grize. Niet veel later trokken we verder richting Arrecife, de hoofdstad van Lanzarote, waar we in een gloednieuwe haven vlakbij het centrum liggen. We vinden het eiland prachtig. Ik was er al eerder, maar bekeek het toen met de ogen van iemand die 4 uur in het vliegtuig had gezeten en toe was aan een weekje winterzon. Dat is echt, echt anders dan wanneer je er drie maanden over gedaan hebt om er te komen met je eigen zeilboot.

Deze groep vulkaaneilanden riep om een ‘thema’, we lazen een boek over vulkanen, keken filmpjes, en gingen weer dagenlang op ‘schoolreisje’: we trokken er met – alweer – een huurauto op uit. Het vulkanisch gesteente laat je haast voelen hoe overweldigend zo’n uitbarsting moet zijn. We verwonderden ons over het werk van César Manrique, in de Jameos del Agua en Mirador del Rio, maar eigenlijk terug te vinden op het hele eiland. Wat een prachtige eenheid van natuur, kunst, architectuur. 

En verder dient gemak de mens: de verwondertripjes combineerden we met bezoekjes aan de Lidl, Decathlon en Ikea. Gewoon, omdat het kan. Morgen leveren we de huurauto weer in, klussen en poetsen nog wat, en doen wat laatste boodschappen voor we dinsdag koers zetten naar Tenerife. Daar hebben we ook veel zin in, want we krijgen bezoek!

In de mist vertrekken we uit Agadir en begint het spelletje 'vissersstaken ontwijken'. Gelukkig maar voor even.

De zonsondergang krijgt iets (extra) magisch door de mist.

Na anderhalve dag: land in zicht, dus tijd om het Marokkaanse gastenvlaggetje voor het Spaanse te verruilen!

La Graciosa

Na twee dagen laten we La Graciosa weer achter ons. 

Samen met de Freya varen we richting Arrecife, Lanzarote.

De gloednieuwe marina ligt goed vol!

Arrecife

Castillo de San Gabriel, Arrecife. 

We zijn niet alleen in Jameos del Agua, en we snappen ook waarom. Bijzonder genoeg merk je eenmaal binnen eigenlijk nauwelijks iets van de drukte en straalt alles een serene rust uit. In dit water leven minuscule albinokreeftjes.

We :hartje: César Manrique. Wat heeft hij hier iets prachtigs van gemaakt!

Binnen is er een museumpje over de vulkanen, maar ook met leuke spiegeltruukjes. (En ja, tand twee ging er in Marokko uit)

Nog zo'n leuk spiegelding.

Een stukje verderop is Mirador del Rio.

Met een schitterend uitzicht op La Graciosa.

De haven waar we kortgeleden nog lagen.

La Graciosa

We zijn onder de indruk van de mooie kleuren en het prachtige licht.

Onderweg naar El Golfo zien we een pikzwart (ja, echt, hier lijkt het grijs, maar het is echt zwart) zandstrand. Daar stoppen we even! 

De golven zijn indrukwekkend.

Nog een klein stukje verder stoppen we bij de zoutmijnen, Las Salinas de Janubio. 

Bijzonder om die witte zoutbergen te zien.

El Golfo. De bootjes van de locals liggen op het strand. Julian vindt het niet erg slim om daar je boot te leggen, want met die golven kom je toch nooit goed weg?

Het groene meer bij El Golfo, in een halve woestijnkrater. De andere helft is opgegeten door de zee. Het meer heeft de kleur te danken aan de vulkanische mineralen en allerlei unieke micro-organismen. 

Niet alleen de kleur van het water is bijzonder.

El Golfo.

Gemoedelijk bij zonsondergang naast de Freya in Marina Lanzarote.

De indrukwekkende overblijfselen van de vulkaanuitbarstingen 200 en 300 jaar geleden bij de Timanfaya.

Timanfaya.

Dicht onder de bodem is het hier nog bijzonder heet. Deze meneer doet een truukje...

Met een flinke knal en enorme kracht komt hier het water dat hij zojuist naar beneden goot weer omhoog.

De kippetjes worden gebraden op een natuurlijke BBQ.

En het uitzicht is weer fenomenaal.

Zondag gaan we naar Cueva de los Verdes.

Een indrukwekkend gangenstelsel, ontstaan door een kolkende stroom lava van 1000 graden, zo'n 5000 jaar geleden. De grotten zijn zo'n 7 km lang, en lopen van de voet van de vulkaan naar zee.

Spiegelglad water in een mini-meertje in de grot. Zo spiegelglad, dat de gids ons kon foppen, en liet geloven dat we bij een ravijn stonden. Totdat er een steen gegooid werd... (Maar dit mochten we eigenlijk niet verklappen).