Agadir

Zondag 25 september verlieten we Rabat. Het oorspronkelijke plan om rond 10 uur te vertrekken viel een beetje in het water. We waren zelf al wat traag, zodat we om 10.30u losgooiden, maar toen verkeken we ons op de tijd die het nog kostte om alle administratieve rompslomp te regelen. We moesten een uur wachten op de snuffelhond, die vervolgens niet eens aan boord kwam, waarschijnlijk omdat Jasper nogal duidelijk liet blijken niet zo van het dier gecharmeerd te zijn. Dus mocht je nog eens wat willen smokkelen... Neem een angstig kind mee. Afijn, tegen twaalven werden we dan toch netjes naar buiten geloodst en konden we gaan!

We worden netjes Rabat uitgeloodst.

We raceten in 2 dagen en 9 uur de 339 mijl naar Agadir, met een gemiddelde snelheid van 5.9 knopen, een record! De zee was vooral in het eerste etmaal niet zo mild en trakteerde ons op flinke golven. Alle voornemens ten spijt - het waren géén omstandigheden om pannenkoeken te bakken. We konden geweldig zeilen, al moesten we regelmatig de zeilvoering aanpassen. Ook hier een record: 31 uur aan één stuk gezeild, zonder motor. Faunatechnisch was het ook een prima tochtje: we zagen dolfijnen, walvissen, én Michel ving voor het eerst een vis. Niet geheel zijn verdienste: het was een vliegende vis, van zo'n 30 cm, die zich zo op het dek wierp. Toen ik maar eens ging kijken wat dat toch voor herrie boven mijn hoofd was, was de vis alweer gevlogen.

Onze nieuwste gadget, gekregen van een solozeilster in Rabat. Ze was i.v.m. de verzekering verplicht het ding aan te schaffen, maar 'er is niemand om hem in het water te gooien als ik overboord ga'. Wat het is? Een joon. Mocht er iemand te water raken, dan moet deze er z.s.m. achteraan, zodat je nog enigszins kunt zien waar de drenkeling zich bevindt. Mooie aanvulling op onze elektronische 'vindapparatuur'.

Lekker zeilen in het avondlicht.

Hij zakt weer mooi in de zee.

Dít is nou een walvis :) (we waren zo onder de indruk dat we pas wat laat bedachten dat een camera pakken wel leuk zou zijn)

We moesten flink uitkijken, met name de eerste nacht. Vissers varen hier vrijwel zonder uitzondering zonder AIS, en Michel had de schrik van zijn leven toen ineens vlak voor de boot een vissersboot opdoemde. Hij had zonder verlichting gevaren, en dat zie je dus écht niet in het donker. Ineens gingen de lampen aan en week hij - gelukkig - voor ons uit. We zaten dus allebei het grootste deel van de nachtwachten bovendeks om de boel in de gaten te kunnen houden. De tweede nacht was gelukkig een stuk rustiger en kwamen we nauwelijks een boot tegen.

Twee van de vele vissersboten.

Rond half 10 's avonds kwamen we aan in de jachthaven van Agadir. Een kuchende havenmeester verontschuldigde zich dat hij niet op onze marifoonoproepen had gereageerd. Hij was ziek, en zat op de wc. Daarna gaf hij ons een hand. En bedankt :) Hij zou de politie en de douane gaan roepen, dus daar wachtten wij braaf op. Het duurde nogal lang, en wij waren best moe. Uiteindelijk werden er wat papieren bekeken, en besloten de officials dat de rest ook wel tot morgen kon wachten.

We lopen Agadir in het donker aan. Volgens de pilot is dat moeilijk, maar met de plotter binnen handbereik een fluitje van een cent.

Onze buren zijn een Amerikaans stel met 4 honden. Hij is 80, zij misschien iets jonger, ze wonen inmiddels 8 jaar op hun schip en zijn bezig met hun 6e of 7e rondje Atlantic. Een bijzonder stel, en dat is het. Als hij Michel ziet pielen met de wateraansluiting (werkelijk, die maken ze echt in elk land, nee in elke haven weer nét een beetje anders) bood hij aan om de juiste fitting voor ons mee te nemen van de souk. In de tussentijd mogen we gerust zijn slang gebruiken. Een uur of twee later brengt ie het ding aan dek. Wij deelden een dag later onze overdaad aan sperziebonen met ze.

De buurboot.

Agadir is weer heel anders dan Rabat. Weinig moois te vinden, maar wel een enorm strand. De stad doet (een beetje) westers aan, met, net als in Rabat, relatief veel vrouwen zonder hoofddoekje, maar volledig gesluierde vrouwen zijn ook geen uitzondering. En alles wat daar tussenin zit. Op het strand zie je in elk geval geen niet-westerse vrouw in badpak of bikini. Als ik in een (niet eens al te bloot) jurkje naar het strand loop, voel ik me toch wat ongemakkelijk. Het contrast met al die van top tot teen bedekte vrouwen is wel erg groot. Het is niet heel druk, kennelijk is het hoogseizoen hier wel over eind september. Rondom de marina zijn verschillende westerse winkels gevestigd, waaronder een Zara, met ook aardig Europese prijzen. Onbetaalbaar voor de gemiddelde Marokkaan. Weer vreselijk niet-westers zijn de douches: er is één gammel hokje zonder licht en zonder douchekop beschikbaar. Met de wetenschap dat we straks een week lang dagelijks kunnen douchen hebben we er voor het eerst vriendelijk voor bedankt.

Marina Agadir

Onze eerste dag in Agadir staat in het teken van de was (met de hand... Geen wasmachine hier) en het strand. Dag twee besluiten we naar de souk te gaan. We willen een petit taxi nemen, maar dat mag niet: maximaal 3 personen mogen erin, en kleine jongetjes tellen als volwaardig mee. Dus we nemen twee taxi's. De chauffeurs overleggen wat met elkaar, en op een zeker moment begrijp ik dat ze ons naar een andere souk willen brengen. Ik probeer Michel in de andere taxi met gebarentaal te peilen, maar dat is vrij lastig. Ik herken de souk waar we heen willen van de foto's, en maan de chauffeur te stoppen. Michel blijkt gelijktijdig hetzelfde te doen in zijn taxi. Vervolgens wil meneer ook nog eens meer hebben dan de vooraf afgesproken prijs. Toedeledokie.

Na deze ervaring is de souk een verademing. We hadden al gelezen dat je hier als toerist redelijk met rust gelaten wordt en dat is waar. We kochten rekjes om fruit en groenten in te bewaren, dronken muntthee (na enige aarzeling nu ook bij Julian in de gratie), kochten fruit en groenten voor in de rekjes (en om mee te nemen tijdens onze roadtrip) en vergaapten ons aan alle uitgestalde waren.

Tussen alle theepotjes op zoek naar een rekje voor groente & fruit.

Daarna nog tijd voor een rondje strand, een ijsje, en de tassen pakken voor onze tour door Marokko!