Marokko - The roadtrip

Marokko - wat een schitterend land! Behalve een korte trip naar Fez vorig jaar, kenden we het niet en wisten we ook niet goed wat te verwachten. We zijn zeer aangenaam verrast! Dit wordt een blog met aanmerkelijk minder blauw, en veel meer rood-bruin-geel-tinten dan gebruikelijk. We lieten Tsuru achter in Agadir, om er een week op uit te trekken met een huurauto. In Portugal hadden we de route en het verblijf geregeld met een Nederlands reisbureau, gespecialiseerd in reizen door Marokko met kinderen. Vonden we wel zo prettig, we hadden besloten dit maar gewoon als vakantie te zien, en dus waarschijnlijk wat meer te betalen voor het gemak dan wanneer we alles zelf hadden uitgeplozen en geregeld. Hoewel we flinke afstanden gereden hebben, zat er ook genoeg rust in het programma, en dat was wel zo prettig, voor onszelf maar zeker ook voor de kinderen. Dat moeten we best bewust doen trouwens, we zijn soms geneigd om iets te hard te gaan. Met name Julian heeft het echt nodig om af en toe even pas op de plaats te maken, en lekker te kunnen spelen zonder iets te hoeven.

Afijn! Op vrijdagochtend haalde Michel de auto op en vertrokken we richting Ait Benhaddou, een uur of 5 rijden. Onderweg verwonderden we ons over het prachtige, steeds veranderende landschap. We vonden het nog verbazingwekkend groen. De wegen waren niet slecht, dus we konden prima doorrijden. Het laatste stukje was onverhard, en we sloegen een steegje in dat ons bij de heerlijke tuin van ons eerste hotel bracht. De jongens zagen direct het zwembad, en onze mond viel open van het schitterende uitzicht op de eeuwenoude kashba, die wereldberoemd is door zijn rol in vele films, die wij niet gezien hebben.

 

En route met onze (gloednieuwe) bolide.

Eindeloze vergezichten.

Het uitzicht op de Kashba van Ait Benhaddou vanaf ons hotel.

We besloten voor het eten (en na het zwemmen) nog even een kijkje te gaan nemen. Er waren twee mogelijke routes: via de brug, of over de rivier. Omdat er wat regen was gevallen de afgelopen dagen, moesten we over stenen de rivier oversteken. Julian, die er al niet zo’n zin in had, stapte mis, en had het toen helemaal gehad. Jasper en ik besloten nog wat verder op onderzoek te gaan terwijl Michel en Julian teruggingen naar de hotelkamer. We konden de ingang niet vinden die de eigenaar ons had gewezen, en vonden het wel even mooi geweest. We hobbelden weer terug over de stenen en genoten van een lekkere vistajine. Dat wil zeggen, Michel en ik. De kinderen bliefden het niet zo… We genoten van de heerlijke douche en het comfort van een echt - niet wiebelend - bed. 's Nachts werd ik wakker, en toen ik naar de wc liep bleek ik nog niet geheel van mijn zeebenen af te zijn: de kamer bewoog alle kanten op, zo leek het. En in het alcoholloze Marokko lag het dit keer eens niet aan de wijn...

De volgende morgen genoten we van een (zoet, zoet) ontbijtje met uitzicht op de Kashba, om hem daarna (via de brug dit keer) te bezoeken. Prachtig! Onderweg maakten we kennis met een meneer die eens in het Erasmus ziekenhuis geweest was voor onderzoek naar zijn ogen, hij liet ons het krantenartikeltje zien. Hij gaf ons nog wat tips voor te bezoekjes, en hup, daar kocht ik ineens een armband. 

Ontbijt with a view.

De Kashba bij ochtendlicht

Deze man maakt stenen voor het bouwen van een huis. Wat een loeizwaar werk in de brandende zon.

Over de brug naar de Kashba.

Muurschildering.

Het uitzicht de andere kant op.

Deze foto blijft me verbazen. Het lijkt wel of het een met papier maché nagebouwde maquette is.

Jasper ging terug mooi weer over de stenen! Drie keer heen en weer.

's Middags wilden we oorspronkelijk naar de filmstudio's in Ouarzazate gaan, maar de meneer in de winkel had ons geadviseerd om naar de Oase van Fint te rijden. Dat deden we. Een spannend tochtje, want eenmaal afgeslagen richting een potentiële nieuwbouwwijk, hield na een paar kilometer de verharde weg op en moesten we nog een kilometer of 10 over onverharde, met stenen bezaaide wegen rijden... It better be worth it... Nog niet uitgestapt werden we hartelijk ontvangen door een ongewenste gids, die we niet meer kwijtraakten. Dat wandelt toch wat minder ontspannen. Door de regenval konden we de rivier niet oversteken, dus de oase van Fint was leuk, maar niet bijzonder bijzonder. De filmstudio's werden 't niet meer, de kleine heren waren toe aan wat zwembad en simpel met de autootjes spelen. Ook helemaal goed.

Fint

Dadels!

Natuurlijk hádden we best de rivier kunnen oversteken. De locals deden het immers ook.

Als er geklommen kan worden, dan wordt er geklommen.

Het Marokkaanse idee van een nieuwbouwwijk: je legt alle infrastructuur aan, en wellicht wordt er dan ooit een huis gebouwd.

Lekker spelen met de diertjes en de auto's.

Wedstrijdje onder water zwemmen.

Na twee nachten Ait Benhaddou was het tijd om verder te gaan. De Dadesvallei stond op het programma. Een goede 5 uur rijden, door weer prachtige landschappen. De vallei was prachtig, en hoe verder we kwamen, hoe meer hij versmalde. Toen we letterlijk tussen de bergen doorreden waren we bij ons hotel. Een tandje minder dan het vorige: een kamer van 3,5 bij 3 (met 4 bedden, ja hoor, dat kan), de douche boven de wc (hee, dat voelt toch net als op de boot), maar vriendelijke mensen en een schitterende omgeving.

De vrachtwagens worden hier net zo geladen als de ezels.

Het blijft wonderlijk, de kale, onvruchtbare, droge bergen, en dan zo'n groene vallei.

Ze laden de vrouwen hier net zoals de ezels... Het viel ons erg op, dat het zware werk door de vrouwen gedaan wordt. De mannen zijn vooral druk met hangen en met elkaar praten.

Prachtig rood.

Nog even hier tussendoor en dan zijn we er.

Het hotel / De camping. Ze waren er niet toen wij er waren, maar er is hier ruim voldoende gelegenheid voor campers. Dat de camperbezitters onder u het even weten.

Ze laden de ezels hier net zoals... Nou ja, dat dus.

We moesten even wachten tot onze kamer vrij was en smeerden intussen broodjes met pasta, jam en smeerkaas. Uit eten met kinderen is uitdagend, drie keer per dag uit eten is zelfkastijding. Dus we hadden borden, bestek, pasta, jam en smeerkaas meegenomen en kochten dagelijks wat brood voor de lunch. Om 14u stond onze gids klaar voor een wandeling door de vallei. Voor de kinderen zouden er twee ezeltjes beschikbaar zijn. Dat bleek één muildier, een flinke ook, en Michel mocht met beide kinderen op het dier plaatsnemen. Uitdagend, want bovenop wat losliggende dekens, en de hellingen die beklommen werden waren niet mals! Het was een prachtige wandeling, waarbij ik dus de enige was die wandelde :)

De prachtige Dadesvallei

Het eerste stuk liepen we allemaal, we zagen de vruchtbare grond en de aangelegde irrigatiesystemen.

Ride on!

Dit lijkt meer op een ezel.

Aardig stijl de berg op.

Tussen de was door.

 Na de wandeling kregen we een lekkere maaltijd, en sliepen we in ons kleine kamertje. De volgende ochtend verlieten we de vallei, het was koud, 11 graden. Slechts een paar uur later liet de thermometer 35 graden zien - we waren (bijna) in de woestijn, in Zagora. Een heerlijk hotel, met zwembad en een tuin vol dadelpalmen. Het eten was (relatief) duur, en met twee vrijwel niet-etende kinderen besloten we dit de tweede avond anders te doen: met babyfoon en zonder kinderen. Er werd heerlijke Marokkaanse wijn geschonken, toch bijzonder in een islamitisch land waar alcohol in de ban is. Zagora was onze uitvalsbasis voor de woestijntrip, en na die trip vielen de jongens zonder morren rond 7 uur in slaap en konden wij lekker rustig dineren.

We took the road.

That road.

De volgeladen vrachtwagens kropen omhoog.

Deze berg heeft als bijnaam de theepot.

Another Kashba

Een spelletje set in de hotelkamer.

Een dam bouwen in de rivier, we blijven Nederlanders.

Zwembad!

Dadelpalmen!

En toen was het tijd voor het hoogtepunt van de reis, waar de jongens zich al weken op verheugden, de kamelentrip naar de woestijn! Mocht je het ooit nog eens overwegen - een kamelentrip is niets om je op te verheugen. Maar de woestijn, prachtig. En voor Jasper en Julian een onvergetelijke ervaring in een eindeloze zandbak. 

 

Na wat chillen in het hotel, wat boodschappen in de souk en een lekkere nacht slapen was het weer tijd om terug te gaan naar de boot. Een goede 7 uur rijden, door weer prachtige landschappen en over onverharde wegen. Het regenwater had wat bruggen onklaar gemaakt... Intussen hadden we mailcontact met onze huisarts, want Jasper had al sinds Rabat een huiduitslag die niet bepaald minder werd en ons deed denken aan krentenbaard. De huisarts bevestigde ons vermoeden. Bij de supermarkt gingen we naar een apotheker, die tevens arts claimde te zijn, en we kregen een goeie dosis antibiotica mee. Volgens de huisarts een middeltje dat in Nederland vrijwel nooit wordt voorgeschreven, maar aangezien het hier met een pakje boter meegaat zijn de bacteriën nogal resistent. Met medicijnen en boodschappen in the pocket maakten we ons klaar voor de volgende etappe: de Canarische Eilanden!

Kapotte brug... Eén van de vele. Het lijkt alsof de bruggen er niet op berekend zijn dat er water door de rivier stroomt, wat natuurlijk raar is, want als er geen water is, heb je geen brug nodig.