Meebewegen

De supermaan kwam net op. Wat een schitterend schouwspel. Niets dan zee en golven, en dan ineens zo'n vaaloranje bol die langzaam boven de horizon piept. Hij verdwijnt steeds even achter een golf, tot hij zo hoog staat dat de golven er niet meer bij kunnen.

Vandaag was een goede dag. We lijken in een modus te komen waarin we de golven accepteren en het beste maken van 'meebewegen'. We proberen te voorspellen welke golf ons tot de hoogste snelheden zal brengen en juichen als we 10.8 kts zien verschijnen op de plotter. Vandaag was zo'n dag dat je je aan het einde ervan afvraagt wat je nu helemaal gedaan hebt, en dat dat gewoon prima is.

Niet alle dagen zijn zo. Een dag of twee, drie geleden schreef ik nog een berichtje dat ik maar niet geplaatst heb - jullie moeten immers wel het beeld houden dat het hier bijna altijd rozengeur en maneschijn is - waarin ik mijn frustratie beschreef. Golven die maar komen en komen en dan ook steeds weer op zo'n manier dat de zeilvoering er maar weinig invloed op heeft. De zoveelste blauwe plek omdat je onverwachts de boot doorgeslingerd wordt. Wéér nieuwe koffie kunnen zetten omdat de vorige mok door de boot gevlogen is. En alsof koffie zetten zo makkelijk is. Wel eens brood gebakken terwijl je in Joris en de Draak zit? Afijn, dat soort dingen. En het meest frustrerende: er is niets aan te doen. Accepteren en meebewegen.

De continue beweging is eigenlijk ook heel vermoeiend. Je lijf is continu, ook als je slaapt, aan het 'bijsturen'. Maar vandaag hadden we er geen last van. Vandaag was een goede dag. Vandaag stond het knopje 'accepteren en meebewegen' aan.

We zijn ruim over de helft en hebben nog een dag of 7 te gaan voor we een mooring hopen op te pikken in Domburg. Op de klotsbakgolven na gaat het prima. Goede wind, geen gekke dingen, en over het algemeen is iedereen goed te pruimen aan boord.

14 december, UTC 21.30u