Snorkelen, varen, het goede leven

We liggen flink te rollen in de baai die zich eigenlijk geen baai mag noemen, meer gewoon 'kustlijn' van Sao Nicolau. Sinterklaaseiland. Natuurlijk komt de Goedheiligman ook hier weer een paar schoentjes vullen.

We zijn een beetje lamlendig, Michel heeft een buikvirusje te pakken, en we komen de eerste twee dagen niet eens aan land, behalve één snelle landing om broodjes te halen. Verder teren we op onze krimpende voorraden. Ook in inklaren hebben we geen zin, en we besluiten het uit- en later af te stellen. Niets aan het handje, geen haan die ernaar kraait. We plonzen wat in het het water rondom de boot, en verder doen we vooral heel rustig aan. We lazen laatst iets over reismoeheid, en dat is dit wel een beetje. Gewoon even geen zin om wéér uit te moeten vinden waar alles is, wat de lokale do's en don'ts zijn. Wij sluiten ons even op op de Tsuru.

Geen straf, met dit soort uitzichten. De Chronos, een Nederlandse boot, ligt een stukje verderop voor anker. 54 meter lang, voor 3500 euro mag je 10 dagen meezeilen. Geen klassieker: deze boot is in 2013 gebouwd.

De andere buurboot is wat bescheidener: de Freya van 10,5 meter, met plaats voor twee volwassenen en een peuter :)

De ankerbaai vanaf het stand. Jongetjes maken er een sport van om als eerste te hulp te schieten bij het landen van het bijbootje en verdienen een zakcentje met het 'bewaken' ervan.

Na een paar dagen komen we dan toch in de benen en hebben een heerlijke middag met de rest van de Nederlandse enclave. We strijken neer op het strand, net het hoekje om, en hebben de grootste lol met golfsurfen en zandkastelen bouwen.

Nog eens een dag later trekken we er met de voltallige kinderkaravaan op uit om de Monte Gordo, de 1300m hoge bergtop op het eiland, te beklimmen. Julian zit net tussen tafellaken en servet: te groot om gedragen te worden (zoals Melle van de Agaath en Coen van de Freya) en te klein om helemaal omhoog te klimmen (zoals zijn broer en de kinderen van de Grutte Grize), dus na een tijdje houdt hij het voor gezien en blijf ik met hem achter terwijl de rest dapper doorklautert. Na wat rusten klimmen we samen nog een stukje verder, en komen we bij een huisje waar niemand is, maar waar wel wat bankjes staan. Prima plekje! We spelen verstoppertje en tikkertje, kijken naar de vogeltjes, lopen nog eens een stukje, en na een uur of 1,5 a 2 staan ineens Jasper en Michel weer voor onze neus, snel gevolgd door de rest. Jasper is vol verhalen over de klim naar de top en - terecht - zo trots als een pauw!

Dan is het tijd om weer verder te gaan. Via Santa Luzia gaan we naar Mindelo, onze springplank richting Suriname. De pilot (reisgids voor zeilers) maakt van Santa Luzia een waar avontuur, een uitdaging die alleen aan te gaan is bij goede omstandigheden, en dan nog moet je van wind houden. We aarzelen dus even of we dit onbewoonde eiland aan zullen doen. Maar gokken erop, en dát was een goede gok. Wat een paradijsje! Er staat maar weinig wind, de deining is beduidend minder dan bij Sao Nicolau, en het is er prachtig. Het water is kraakhelder, we kunnen eenvoudig rotsen en zand onderscheiden op de bodem, wat het ankeren een stuk makkelijker maakt. Michel kijkt vanaf de boeg naar beneden en vertelt me waar ik de boot moet stilleggen (wat door het gebrek aan wind makkelijk gaat), en hop, daar gaat het anker erin. We kunnen niet wachten om er zelf ook in te duiken, snorkelsets paraat. Tijdens een snorkelrondje waarbij ik de camera niet meeneem (want batterij bijna leeg...) kom ik ineens oog in oog te staan met een zeeschildpad van ongeveer een halve meter groot. Wow! Prachtig dier! Hij nadert me tot een meter of 5 en gaat er dan als een haas vandoor.

Onderweg wordt er even een spelletje stratego (junior) gespeeld.

Het anker ligt half ingegraven, we vinden het goed genoeg. 

's Avonds wordt het pikkedonker, we wijzen de planeten en sterrenbeelden aan met behulp van het appje op mijn telefoon. Prachtig. Kunnen we hier niet nog heel lang blijven? Maar nee, Mindelo en Suriname lonken. We snorkelen nog een stukje, Michel poetst de romp en een stuk van het onderwaterschip en dan is het weer tijd om te gaan.

In Mindelo is het een gezellig weerzien met allerlei bekenden. De kinderkaravaan, maar ook andere boten die we al eerder ontmoetten. We vallen met onze neus in de boter en schuiven om 5 uur aan bij de Hollandse Borrel in de drijvende bar. De Bojangles en Bluenose vertrekken de volgende dag richting Suriname. De rest van de boten zal de komende tijd volgen.

Ook wij maken ons klaar voor vertrek, voorlopig koersen we op 6 december. De klussenlijst valt mee. We hebben de oude genua (die groter is dan de nieuwe en daarmee geschikter voor de voordewindse koersen die we vooral zullen varen) laten repareren, visgear gekocht, ontdekt waar we boodschappen kunnen doen en vaak in de speeltuin gespeeld. De loopfietsen van de jongens trekken veel bekijks, en menig Kaapverdiaans jongetje rijdt er een rondje op in de speeltuin.