Tsuru op Reis: De Algarve: een toeristisch vakantieparadijs, met onverwacht ongerepte plekjes

Anderhalve week geleden schreef ik al over Alvor, onze perfecte picknickplek. Wat genoten we daar! Een paar dagen na ons kwam ook de Agaath er aan, een dag later gevolgd door de Zahree. Het clubje weer compleet, dus tijd voor een barbecue! Samen met de Grutte Grize hadden we de dag tevoren alvast geoefend. Het leek wel vakantie! Wij hebben overigens zelf geen barbecue, omdat we zo bedacht hadden dat we dat toch niet met ons viertjes zouden gaan doen. En we gokten erop dat verder zo’n beetje elke andere vertrekker wel een barbecue zou hebben, dus we profiteren daar gewoon gezellig van mee. (Waarvoor dank, Grutte Grize & Agaath!).

En die tweede avond hadden we ook nog gasten: Michel z’n ouders, aka kleine opa en oma waren op bezoek! Zij waren de avond ervoor aangekomen in Albufeira, waar ze een week vakantie hielden. Ze aten gezellig mee, en maakten zo gelijk kennis met ons cruisersbestaan. In twee shifts (Storm is niet berekend op 4 volwassenen, 2 kinderen en tassen vol eten en drinken, een picknickkleed en stoeltjes) voeren we naar, en later weer van de barbecueplek.

BBQ ronde 1!

Eindelijk weer eens een spelletje met opa!

BBQ ronde 2! Met de Grutte Grize, Agaath, Zahree, en kleine opa en oma!

En opa zag dat het goed was.

Behalve gezellig was het bezoek ook handig, want ze hadden aardig wat spullen voor ons meegenomen. Niet onbelangrijk: ook mijn paspoort was meegekomen. We waren er namelijk in Lissabon achter gekomen dat Esther niet haar eigen, maar mijn paspoort had meegenomen toen ze terugvloog naar Nederland. Ja, dat kan kennelijk zomaar. In Spanje hadden we de douane nog aan boord gehad, die alle papieren grondig doorgenomen had, maar dit kleine dingetje hadden ze (gelukkig…) over het hoofd gezien. We hadden zo het vermoeden dat Marokko inkomen met andermans paspoort niet zo gemakkelijk zou gaan, maar gelukkig kan ik weer door het leven als Marije van 1.85m, en hoef ik me niet meer als de 1.68m lange Esther voor te doen.

Nog een paar dagen genoten we van het prachtige Alvor. Met de dames van de andere boten hadden we een heerlijke ladies night met wijn en port, terwijl de heren onder het genot van een biertje de kinderen in de gaten hielden vanaf de Agaath. De avond erna logeerden J&J bij opa en oma, dus konden wij ook eens met z’n tweetjes uit eten. Lekker en fijn!

Ladies night met vlnr Tineke, Anneke, Marije en Donatien

Op de verjaardag van opa meerden we aan in Albufeira, op loopafstand van het appartement. We maakten gretig gebruik van het zwembad, de wasmachine en de huurauto voor véééél boodschappen (en een bezoekje aan de tandarts). Michel en de jongens gingen nog een dagje touren in de omgeving met opa en oma en we maakten een gezamenlijk vaartochtje naar Vilamoura, waarbij we op de heenweg onverwacht lekker konden zeilen. Voorzichtig aan maakten we ons op voor ons vertrek naar Marokko.

De prachtige rotskust van de Algarve

Albufeira in zicht!

Het schitterende zandstrand van Vilamoura. Wel bedoeld voor de happy few, de strandtenten zijn chique en de prijzen niet mals!

En intussen ging school natuurlijk gewoon door. Hier spelen Michel en Julian winkeltje, met het nepgeld (echt Hema) en de mini's van de Lidl (ben benieuwd of die actie ook naar NL komt, of dat het daar te veel als AH-na-aperij wordt gezien.) Later werd ook het schrijfgerei als koopwaar ingezet :)

Er viel ook nog wat te klussen, want onderweg hebben we toch al wat brokken gemaakt waarover we nog niet eerder schreven. Zo kwam tijdens de tocht van Lissabon naar het zuiden de gennaker naar beneden zetten: de val (het touwtje waarmee hij aan de mast vast zit) was gebroken. Het zeil konden we gelukkig zo uit het water vissen, maar de lijn is niet zo 1, 2, 3 te fixen. In Villagarcia in Spanje raakten we onze windex (het windvaantje waarmee je ziet waar de wind vandaan komt) kwijt: weggewaaid tijdens de storm. We hebben elektronische alternatieven, maar je kijkt toch stiekem wel heel vaak even omhoog naar dat pijltje… En ergens een keer kwam er een stuk van de radarreflector naar beneden. Michel wist hem knap te ontwijken én niet overboord te laten glippen, maar daarmee is ie nog niet gerepareerd…

Afijn, u begrijpt: er moest iemand de mast in. En die iemand, dat was ik niet. Het lijntje doortrekken mislukte jammerlijk: er zit nu ergens in de mast een steeksleutel klem. Voor de gennaker zullen we dus nu de andere val moeten gebruiken. Maar verder zijn de klussen weer geklaard.

Hoog, hoog, hoog in de lucht! (En ja, mam, hij zit vast, met twee lijnen ;-) ).

Tsuru van bovenaf!

Nadat we voor de vijfde achtereenvolgende avond hadden mogen luisteren naar het nogal eentonige repertoir van de coverzanger die ingehuurd was om de feestvreugde op de kade te vergroten, was het tijd om te vertrekken. We wilden echter graag een gepaster afscheid van Portugal dan dit toeristenoord. We besloten nog voor één nachtje naar Ilha da Culatra te gaan, waar de andere boten ook al een aantal dagen lagen. We ontmoetten ook Jouke en Pleuni van Island Lady (zoalsdewindwaait). We hadden ons niet overdreven goed voorbereid op de aanloop van deze ankerplek, maar we hadden geluk: stroom mee, en niet zo’n beetje ook. In kolkend water werden we met dik 10 knopen naar binnen gezogen. Hadden we de stroom tegen gehad, dan hadden we het waarschijnlijk nauwelijks gered… We brachten nog een bliksembezoekje aan het wonderlijke eiland. Geen auto’s maar tractors en vissersbootjes. Geen wegen maar betonnen platen op het zand. Kleine huisjes die eruit zagen alsof de wolf ze zo kon omblazen. Het zal vast meevallen, want ze zijn er ongetwijfeld wat wind gewend. Zo sloten we ons Portugese avontuur mooi af, met dorade, makreel en een duik in het warme water.