De berenpicknick

Vroeger hadden wij een prentenboek genaamd de Berenpicknick. Het ging over een berengezin dat een gezellig uitstapje wilde maken, en op zoek ging naar een geschikte picknickplek. Dat bleek een uitdaging: de ene plek was vergeven van wespen, de volgende bleek naast het spoor waar de trein met veel kabaal langs denderde, en zo ging het maar door. Dit verhaaltje schiet regelmatig door mijn hoofd. 

Een paar dagen geleden (als ik erg mijn best doe weet ik nog wel welke dag, maar zoals Esther in haar blog beschreef krijgt tijd een heel andere betekenis tijdens zo'n zeilreis.) voeren we van Lissabon naar de Algarve, een tocht van een klein etmaal. We doken het hoekje om, met het plan om te gaan ankeren bij Sagres. We lagen in een mooie baai, prachtig strand erbij, het was een schitterende, warme dag, er stond bijna geen wind en de watertemperatuur was heerlijk. Moe na de lange en nogal hobbelig tocht waren we blij dat we lekker konden chillen. Maar dat chillen werd steeds uitdagender - het chillt toch niet zo geweldig als de boot continu van voor naar achter en van links naar rechts zwiept. Doordat de wind een tijdje zuid had gestaan, lagen we in deze baai lekker de oceaandeining op te vangen van de dagen ervoor.

We rondden de Kaap Sao Vicente, het meest westelijke puntje van het Europese vasteland.

Het kraakheldere en warme water in de baai bij Sagres vroeg erom dat de snorkelsets uitgeprobeerd werden! Michel viste nog een visserslijntje uit het roer.

Dat ging hem niet worden voor de nacht. Alvor, onze beoogde volgende bestemming, konden we op dat moment niet meer bereiken, omdat je daar met opkomend tij moet invaren vanwege de vele zandbanken. Lagos werd ons toevluchtsoord. Een peperduur nachtje beschut liggen: we tikten er ruim € 45,- voor af. Het was bloedheet en compleet windstil, ideale omstandigheden voor... muggen. We hadden ze al een tijdje niet veel gezien, maar hier stikte het ervan. Lang leve onze nieuw aangeschafte ventilator.

De volgende dag gooiden we dus maar gauw los, richting Alvor. Een prachtige ankerbaai, maar dus wel die zandbanken... Vlak na de ingang liggen er twee boeien, waar wij netjes tussendoor gingen. Baf. Vast. Niet geloven dus, die boeien. Gelukkig is het allemaal zand en kwamen we redelijk makkelijk weer los. De baai was aardig vol, maar we wisten een plekje te vinden. Anker omlaag en chillen!

Terwijl Michel die avond op stap was met Robert van de Grutte Grize, was ik in de kuip bezig met het voorbereiden van school. Steeds als ik opkeek lag de boot naast ons weer anders ten opzichte van Tsuru en de andere boten, soms wel erg dichtbij, maar het ging goed. De volgende morgen was het nog een tandje erger. We vermoedden dat deze boot heel erg zwaar is, waardoor de manier waarop hij ligt meer bepaald wordt door de stroming (die stevig is hier) dan door de wind, waar Tsuru door gegrepen wordt. Wanneer wind en stroming dan tegengesteld staan, liggen we ineens wel heel dicht bij elkaar. We besloten ons anker een paar meter te verplaatsen, en waren tevreden met het resultaat. Totdat... de wind weer wat draaide, en we bijna aan boord konden stappen van de buurboot. Het was inmiddels avond, donker, de wind was aardig toegenomen, de baai lag vol en het stroomde natuurlijk ook nog lekker door. We twijfelden even, maar besloten toch te blijven liggen, omdat het eigenlijk ondoenlijk was om nu weer opnieuw te gaan ankeren. Op hoop van zegen...

"Europa" kwam steeds wel erg dichtbij...

We kwamen de nacht zonder kleerscheuren door, maar doordat de wind flink was aangetrokken was de afstand tussen ons en de andere boot nog kleiner geworden. Er zat niets anders op dan ankerop en een nieuw plekje zoeken. Gelukkig waren er net een paar boten vertrokken, en kon ons anker de grond in naast de Grutte Grize.

En hebben we daar nu ons perfecte picknickplekje gevonden? Het lijkt er wel op! De bosbranden - die ons dek van een stemmig zwart roetlaagje voorzagen, en de lucht onheilspellend donker kleurden - zijn geblust. Met het bijbootje - dat tegenwoordig ook al door Jasper en Julian bestuurd wordt - hobbelen we lekker door de baai, waar we genieten van de vele kitesurfers en al wroetend in het zand zijn we compleet aan het onthaasten.

Just cruising...

He wat naar...

Vanaf de boot zwemmen naar het bij laag water drooggevallen strandje.

En daar als eerste je voetstappen in het zand zetten!

Bijzonder en onheilspellend. Het is prachtig weer, maar de lucht ziet zwart door de enorme bosbranden.

Zonsondergang in de baai bij Alvor

Altijd handig, zo'n back-up voor de motor. 

Dáár moeten we heen!

Genieten!

Bij laag water kun je al die zandbanken prima zien... 

De baai is een waar paradijs voor kitesurfers

Lekker wroeten in de aarde

Wat zien we daar nou? Jawel! Flamingo's!


Mooie show van kitesurfers tijdens de bbq met de Grutte Grize op het strandje.

Jasper bestuurt Storm